Avonturier Louis-Philippe Loncke gaat waar niemand ooit geweest is

Louis-Philippe Loncke (39) gaat waar - zo goed als - niemand ooit geweest is. Hij begon in 2006 met zijn avonturen en ondertussen staan al tien unieke expedities op zijn palmares. Niets stopt hem af, avontuur is waar hij voor leeft.

Ik heb jarenlang bij de scouts gezeten, ik was al wat avontuurlijk aangelegd,” zegt Loncke. “Maar mijn interesse in avonturiers is daar niet ontstaan, ik ben ook niet door iemand geïnspireerd. Het is per toeval ontstaan. Het begon in Singapore, waar ik een paar maanden voor mijn werk verbleef en waar ik de passie voor diepzeeduiken ontdekte. Het jaar erna besliste ik om naar Australië te reizen en daar zowel te duiken als het land rond te trekken.”

De trektochten die aanvankelijk een tweetal uur duurden, werden na verloop van tijd tochten van een hele dag en meer. In een jaar tijd stapte hij om en bij de tweeduizend kilometer, maar nog altijd was hij geen avonturier, naar eigen zeggen eerder een avontuurlijke reiziger. “Terug thuis organiseerde ik een tentoonstelling met de foto’s die ik op mijn reis had genomen. Via via kwam ik in contact met een bekende Franse avonturier. Hij overtuigde me om ook avonturier te worden. Ik twijfelde, hij deed me de knoop doorhakken.”

“In 2006 trok ik voor mijn eerste expeditie opnieuw naar Australië. Sindsdien worden al mijn vrije dagen gebundeld in één vakantie om op expeditie te kunnen gaan. Vandaag leef ik er volledig voor, naast mijn werk als IT-consultant uiteraard. Zowat al mijn geld gaat naar expedities.”

Met vijftien avonturen in heel de wereld, waarvan tien expedities die hij als eerste ter wereld uitvoerde, kan Loncke uren vertellen over alles wat hij al heeft meegemaakt. Twee avonturen springen er voor hem uit. “In 2008 ben ik de Simpsonwoestijn in Australië van noord tot zuid doorgetrokken. Achthonderd kilometer in zowat 35 dagen. Als eerste heb ik dat zonder enige extra steun gedaan. Ik had een aluminium kar van 28 kilogram met 140 liter water en 28 kilogram voedsel. Dat trok ik zelf voort, onder meer met een harnas.”

“In het begin van mijn trektocht kwam ik nog een kleine groep Aboriginals tegen, maar daarna heb ik wekenlang geen mens meer gezien. Het enige ‘contact’ was het logboek invullen, dat aan een paal hangt, in het midden van de woestijn. Daarin staat ondertussen twee keer mijn naam en die van een andere persoon.”

Pussycat Dolls
“Tijdens zo’n tocht speel ik in mijn hoofd veel liedjes af. ‘Born to be Alive’ bijvoorbeeld. Ik herinner me dat er ook eens een liedje van de Pussycat Dolls bij was, ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd (lacht). Gedurende een expeditie worden je zintuigen zeer scherp. Naarmate de dagen vorderen, hoor ik wat het geluid is dat op honderd meter van mij weerklinkt of weet ik hoe laat het is door de stand van de zon. Je krijgt je dierlijke instincten terug. Als ik terug in Brussel ben, moet ik een paar uur aanpassen. Muziek of de geur van sigaretten, word ik al van ver gewaar.”

Waarom doet iemand dat toch? Een vraag die hij vaak krijgt. Zeker als je weet dat Loncke voor zijn zware trektocht door de Simpsonwoestijn al 1.500 uur had besteed aan dieren bestuderen, zijn karretje bouwen en plannen maken. “De prachtige landschappen die ik ontdek, zijn fantastisch. Vaak is het zo dat ik beelden in een magazine zie en op basis daarvan op expeditie ga. Uiteraard bekijk ik hoe zwaar de expeditie is. Als je vandaag de eerste in iets wil zijn, moet het wel zwaar genoeg zijn. Anders zou iemand anders het al gedaan hebben, toch? Ik zoek de moeilijkheid dus wel op.”

“Tijdens een expeditie ben ik niet altijd gelukkig, het gaat eerder over momenten. Als je oog in oog staat met een dier, in het midden van de woestijn, waar dan een sfeer van rust hangt, dan is dat fantastisch. Tegelijk heb ik tijdens een expeditie ook altijd een zekere angst. Ooit zat ik in mijn tent met een stok en een mes omdat giraffen op amper drie meter van mij stonden. Dezelfde beesten hebben me ook eens opgejaagd. Daar stond ik dan, te schreeuwen en met een stok tegen een boom te slaan. Dan ben je heel bang. Het voordeel is dat je door dehydratatie niet in je broek kan plassen (lacht).”

Een tweede memorabele expeditie deed Loncke met een compagnon. Ze voeren het Titicacameer rond met een kajak en beleefden een geweldig avontuur. “Met zijn tweeën heb je uiteraard het voordeel dat je je ervaringen kan delen. Er is meer vrolijkheid. Maar soms ook spanning. Ik herinner me dat we elkaar op een bepaald moment uit het oog waren verloren. ‘s Nachts. Anderhalf uur hebben we naar elkaar gezocht in het donker. Voor het zelfde geld was mijn compagnon verdronken en bracht ik mezelf in gevaar.”

“Ik ga er altijd van uit dat er geen hulp is, daarom neem ik soms niet eens een satelliettelefoon mee. Als je in koude temperaturen terechtkomt en belt om hulp, moet je wellicht een paar uur wachten en bestaat de kans dat het te laat is. Wat is het nut er dan van? Uiteraard moet je fit zijn, maar ik volg geen specifieke training. Alleen als ik een tas van dertig kilogram of meer moet meesleuren tijdens een expeditie. Dan stap ik de weken ervoor regelmatig met die tas door Brussel, zodat mijn pezen en spieren het gewoon raken.”

Dwars door IJsland
Het palmares van Loncke oogt indrukwekkend, maar is verre van af. Zo zou hij graag poolreizen doen, maar die zijn te duur. Voor zulke expedities heb je sponsors nodig, en die heeft hij niet. “Ik heb nog heel wat plannen. De Pyreneeën doortrekken bijvoorbeeld, zowat achthonderd kilometer. Of in Frankrijk van het hoogste punt naar het laagste punt gaan: op de top van de Mont Blanc beginnen, per fiets tot aan de bron van de Loire gaan, een deel stappen en dan kajakken tot aan de zee. Daar wil ik een documentaire over maken.”

“Ik wil IJsland eens doorkruisen in de winter. Enkele Britten hebben dat onlangs geprobeerd en ze moesten gered worden. De omstandigheden zijn zeer zwaar, de wind kan tot 250 kilometer per uur gaan, maar daar heb ik een oplossing voor. Ja, ik heb nog heel wat expedities en avontuur in het vooruitzicht.”