Benoît eert Maalbeekslachtoffers met nieuwe tegelmuur

Dinsdag wordt het herdenkingskunstwerk van de terreuraanslag in metrohalte Maalbeek onthuld. “Het wordt een tegelmuurbeeld dat universeel aanspreekt, ongeacht culturele achtergronden of religie,” zegt kunstenaar Benoît van Innis.

Na de terreuraanslag van 22 maart 2016 in het metrostation Maalbeek gingen de ‘uitgepuurde tegelgezichten’ van Brusselaar Benoît van Innis (1960) de internationale en sociale media rond. Sinds 2000 was het werk geïntegreerd op de perrons. “Ik had acht anonieme portretten op Portugese tegels aangebracht, een totaalconcept met de perronarchitectuur van De Smet-Vermeulen Architecten,” licht Benoît toe. “Ze staan voor de anonieme metropassagiers en bezorgen het station een menselijke huiselijkheid.” Het publiek smaakte de tijdloze eenvoud van de figuratieve kunst.

Kort na de aanslag circuleerde een van de gezichten, met toevoeging van een traan, op internet. Er kwam ook een filmpje met wereldburgers die stickers met de Maalbeek-gezichten opspelden. Benoît vond het allemaal zeer ontroerend. “Wat later kreeg ik een telefoontje van de vrouw die ‘de traan’ de wereld had ingestuurd. Ze verontschuldigde zich over haar spontane ingreep op mijn kunst. Vermits mijn werk in de openbare ruimte staat behoort het toe aan het collectieve geheugen, en stoort me dat niet, gaf ik haar te kennen. Een en ander bewees wel dat Maalbeek via dit kunstwerk op het netvlies gebrand staat.”Benoît: “Vandaag is de oorspronkelijke betekenis van die ‘anonieme portretten’ van passagiers op de muur verworden tot het gezicht van de anonieme, onschuldige slachtoffers.”

García Lorca
De tegels bleven onbeschadigd bij de bomaanslag, maar de muur aan de ingang van de Etterbeeksesteenweg werd door de trilling zwaar beschadigd. Ook daar hing een werk van Benoît. “De MIVB en het Gewest vroegen me om een memoriaal te maken voor die plek. In maakte een nieuwe beeldmuur (2,75 bij 6,50 meter), die universeel verstaanbaar is. Daarin breng ik twee elementen samen die me heel mijn werk en leven dierbaar zijn: een tekening en poëzie. Het is een kort gedicht van Gabriel García Lorca, dat in het Nederlands en Frans links en rechts in het werk staat. Daarnaast komen vertalingen in het Duits, Spaans, Engels, Arabisch, Russisch en Chinees. Ik herlees het gedicht vaak in de memoires van surrealist Luis Buñuel, Mijn laatste snik. En het past wonderwel bij de ontroering over de aanslag.”

Het werk wordt op dinsdag 19 juli aan het publiek voorgesteld.

In de papieren BRUZZ van 3 augustus vindt u een uitneembare print van het Maalbeek-memoriaal.