Voetballer en parlementair medewerker: 'Op het werk praat ik niet over voetbal'

De Italiaanse middenvelder Ignazio Cocchiere is al een paar jaar de lieveling van de supporters van Union Sint-Gillis. Wat velen niet weten, is dat hij naast het voetbal ook werkt in het Europees Parlement. Ignazio Cocchiere, een voetballer met brains.

Ignazio Cocchiere bestelt een espresso in café Red Monkey aan het chique Kasteleinsplein in Elsene. Het koekje blijft onaangeroerd op het schoteltje liggen. Hij heeft de gemeente Sint-Gillis en haar voetbalclub duidelijk in zijn hart gesloten, dat bewijst onder meer zijn pull met opschrift 1060. “Ik woon en voetbal hier enorm graag. Union is een sympathieke en familiale club. Ook de supporters zijn super. Ik houd van hen en zij ook van mij, denk ik. Ze hebben zelfs een supporterslied voor mij gemaakt: ‘Viva Ignazio, viva Ignazio, il préfère le stoemp aux pâtes au pesto.’ Ik probeer hen te bedanken door vaak te scoren en altijd alles te geven.”

Inter
Cocchiere is geboren in Varese, niet zo ver van Milaan. Hij woonde er zijn hele jeugd en begon op zijn vijfde te voetballen. Op zijn achttiende tekende hij zijn eerste professionele contract bij de Italiaanse topclub Inter Milan. Tegelijkertijd ging hij naar de katholieke universiteit van Milaan. Daar behaalde hij zijn bachelor in de Politieke Wetenschappen en Internationale Betrekkingen, en daarna een master in de Internationale en Europese Politiek.

Bij Inter speelde hij in dezelfde ploeg als Mario Balotelli (nu AC Milan) en Leonardo Bonucci (nu Juventus). “Dat was een geweldige ploeg. In 2007 speelden we zelfs kampioen in de Primavera, de beloftencompetitie in Italië,” zegt Cocchiere. Toen hij voor het eerst aankwam in het sportcomplex van Inter was de jonge voetballer overdonderd. “Het trainingscomplex is schitterend en je traint er vlak naast de eerste ploeg. Gelukkig hadden we een trainer die ons met de voetjes op de grond hield. Het was niet gemakkelijk om voetbal te combineren met mijn studies, maar door mijn zeer goede organisatie was het haalbaar. Ik heb mijn kans gewaagd bij Inter, maar ben jammer genoeg niet doorgebroken. Al heb ik geen spijt en ben ik blij met het verdere verloop van mijn carrière.”

Universitaire studies
Na zijn korte periode bij Inter vervolgde Cocchiere zijn carrière in Zwitserland. “Ik kreeg een aanbod om in Nyon te gaan voetballen. Dat heb ik aanvaard, omdat er een universiteit in de buurt was waar ik mijn studies kon voortzetten. Die had ook een samenwerkingsverband met de universiteit van Milaan, waardoor ik zonder problemen kon voortstuderen. In Zwitserland was ik in de eerste plaats voetballer, maar ik besteedde ook veel tijd aan mijn studies.”

In Nyon bevindt zich de hoofdzetel van de UEFA (de Europese voetbalorganisatie) en dat leverde soms grappige momenten op. “Wanneer er internationale arbiters kwamen trainen, moesten wij wedstrijdsituaties simuleren. Schwalbes doen, buitenspel lopen en opzettelijk vuil spelen om de scheidsrechters in de problemen te brengen. Dat was hilarisch, want zo namen we revanche op hen.”

Cocchiere voetbalt twee jaar in Zwitserland, maar wil zijn diploma in Italië halen en keert daarom terug naar de universiteit van Milaan. Zijn laatste studiejaar verloopt perfect en in september 2012 begint hij aan zijn eindwerk. Cocchiere neemt een paar maanden vakantie bij zijn toenmalige voetbalclub Caronesse om zich volledig te kunnen concentreren op zijn eindwerk. “Mijn thesis ging over de civiele bescherming op Europees niveau. Daarvoor ben ik naar Brussel gekomen, het centrum van de Europese instellingen. In Brussel kon ik namelijk sneller en makkelijker EU-ambtenaren interviewen. Normaal gezien ging ik maar een paar maanden in Brussel blijven, tot mijn thesis af was, maar ik ben blijven plakken.”

Een voetbalcarrière combineren met universitaire studies is niet voor iedereen weggelegd. “Ik ben nooit een topstudent geweest, maar ik heb me altijd ingezet voor mijn studies. Mijn ouders hebben mij daarin ook altijd gesteund door me wijze raad te geven en geen druk op te leggen. Ze zeiden dat ik een plan B moest hebben, mocht mijn voetbalcarrière niet van de grond geraken. Ik heb naar hen geluisterd en ben daarom Politieke Wetenschappen gaan studeren. Ik heb die richting op goed geluk uitgekozen en het is uiteindelijk goed uitgedraaid, beter dan ik ooit verwacht had.”

Na zijn geslaagd eindwerk kan Cocchiere meteen aan de slag in het Europees Parlement. Hij werkt er als parlementair medewerker van een Italiaans Europarlementslid. “Gelukkig heb ik flexibele uren en is het werk combineerbaar met het voetbal. Mijn dagen zijn drukbezet. Ik werk van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, maar zo heb ik mijn dagen het liefst. Bovendien doe ik mijn werk graag. En als je je werk graag doet, is het minder zwaar.” Het gebeurt dat collega’s naar een wedstrijd van Cocchiere gaan kijken, al weet niet iedereen dat hij voetballer is. “Op het werk praat ik niet veel over het voetbal, ik verstop het een beetje. Ik wil niet zelfingenomen overkomen.”

Superfit
Cocchiere is al bijna drie jaar in België en woont in Sint-Gillis, niet zo ver van het Dudenpark. Het lot leidde hem naar Union. Omdat Cocchiere even wou ontspannen toen hij aan zijn eindwerk sleutelde, besloot hij om naar de wedstrijd Union – BX Brussels te gaan kijken. Daar stootte hij toevallig op Ibrahim Maaroufi, met wie hij nog bij Inter had gespeeld. Ze praten wat bij en Maaroufi brengt Cocchiere in contact met het bestuur van Union. Een weekje later gaat hij er testen en tekent hij zijn contract. “Op dat moment ging het niet zo goed met Union. Ik scoorde dat seizoen nog zes keer in zes maanden, waarvan het doelpunt van het behoud in derde klasse in de 94ste minuut in de laatste match tegen Leopoldsburg. En vorig seizoen werd ik topscorer van de ploeg. Ik voel me hier goed in mijn vel.”

Met Cocchiere heeft Union een echt competitiebeest in zijn rangen. “Ik houd misschien te veel van het voetbal. Ik wil altijd trainen, zelfs wanneer het hard regent. Dat gevoel had ik al toen ik nog een kind was. Het belangrijkste wat een voetballer moet hebben, is de goesting in het spelletje. De dag dat ik er geen zin meer in heb, stop ik. Ik ben een echte sportman en wil dus altijd beter doen. Daarom wil ik met Union dit jaar in de top acht eindigen.” Cocchiere is niet van plan om de club snel te verlaten. “Ik voel me goed bij Union en wil er blijven. Maar het kan snel gaan, je weet nooit wat de toekomst brengt. Als ik een goede job aangeboden krijg in het Europees Parlement die moeilijk te combineren valt met het voetbal, kies ik misschien voor mijn werk. Maar voorlopig denk ik daar niet aan. Ik ben 27 jaar oud, voel me superfit en wil blijven voetballen. Ik maak niet graag plannen op lange termijn. Ik kijk enkel naar de nabije toekomst.”

Brussel: twee steden
Cocchiere voelt zich duidelijk thuis in Brussel. “Eigenlijk zijn er in Brussel twee steden: de bubbel met de Europese instellingen en de echte stad. Dat zijn twee verschillende werelden. Ik heb het geluk dat ik deel uitmaak van beide werelden. Ik kan zeggen dat ik Brussel echt ken, terwijl vele andere buitenlanders dat helemaal niet kunnen zeggen.”

De Italiaan mist zijn familie en vrienden, maar zijn thuis is hier in Brussel. “Als ik drie dagen in Italië ben, wil ik zo snel mogelijk terug naar Brussel. Al mis ik de Italiaanse keuken wel. Bij mij thuis vind je vooral pasta, ik eet dat liever dan stoemp. Bovendien is het snel klaar. Ik heb namelijk geen vriendin die ervoor zorgt dat het eten klaarstaat als ik thuiskom. Ik heb al twee jobs, een derde kan ik niet aan (lacht).”