BRUZZ eert George Michael

Bij BRUZZ eren we vandaag George Michael, de beroemde Britse popzanger die gisteren onverwacht overleed. Je hoort zijn grootste hits en beste liedjes de hele dag op 98.8. Vanavond staat Open Bar helemaal in het teken van de zanger. BRUZZ-muziekcoördinator en George Michael-bewonderaar Sasha Van der Speeten herdenkt hem hieronder.

Het was in de nukkige jaren negentig niet eenvoudig om je liefde voor de muziek van George Michael te bekennen. Tuurlijk, we luisterden naar grunge en techno, waren opgegroeid met Prince en Michael Jackson, dweepten met The Cure en De La Soul. Cheesy, romantisch pop was vooral om mee te lachen. En George Michael? Die ervoeren veel door ninetiesnihilisme aangevreten leeftijdsgenoten "A bridge too far”.

Zelf nooit last van gehad eigenlijk, dat angstvallig verschansen binnen enge muzikale tussenschotten (dankjewel, fijne boezemvrienden met de brede smaak). Toch hield je je klep tegen een gesprekspartner zolang je niet hélemaal zeker was van zijn / haar potentiële bewondering voor Georgios Kyriacos Panagiotou.

Okee, de man koketteerde schaamteloos met zijn suave imago dat door zijn tegenstanders als hopeloos wuft werd gezien. Wie er in de wonderlijke jaren tachtig niet van overtuigd was dat George gay was, had hem vast nooit door een clip van Wham! zien fladderen. En ja, dat ene toiletincident met die lepe flik was bepaald ongelukkig, evenals de fratsen na teveel marihuana (wie rijdt nu stoned met zijn Landrover een Snappy Snaps binnen? Doctor George, of course).

Voor bovengetekende waren die uitspattingen slechts achtergrondruis. Ik hoorde simpelweg een soulman. Een Zanger met een grote Z. De fluweelste aller seventiessoulzangers huisden in Georges stemgeluid. Marvin Gaye, Teddy Pendergrass, Stevie Wonder. Maar dan in een blue eyed soul-versie. George Michael heeft méér gedaan voor blanke soulzangers dan welke popartiest ook. Justin Timberlake mocht met Afro-Amerikaanse cultfiguren als Timbaland en Pharrell Williams werken zonder daarvoor aan de schandpaal te worden genageld.

George had het pad al enigszins geëffend: hij waagde zich aan duetten met Aretha Franklin en Mary J.Blige. Kreeg protest over zich heen van zwarte muziekfans toen zijn solodebuut Faith in '87 de Grammy won in de categorie Soul/R&B. Een blanke dude die triomfeert in een zwart genre? Heiligschennis. De voorbije nacht eerden ze hem allemaal, al die Afro-Amerikaanse r&b -en hiphopsterren die een stukje van hun zangstijl of klankarchitectuur aan George danken.

Faith kleefde aan mijn tienerjaren. De geile clip van 'I want your sex’, de fenomenale loungejazz van 'Kissing A Fool’, het bedenkelijke maar smakelijke "who’s your daddy”-gegeil in 'Father Figure’. Snoepgoed voor een kneedbaar tienerbreintje. De albums die George in de nineties uitbracht, Listen Without Prejudice part 1 en Closer, vond ik nog beter. Wereldroem hoefde niet langer voor George want dat soort opium had hij al achter de kiezen, met dank aan Wham!.

Hoe hij op die platen elegant kringelt van weeë jazzpop ('Cowboys & Angels’) over hartverscheurende ballads tot bij gesofisticeerde elektrofunk ('Fastlove’): George Michael tackelde even gretig muziekgenres als Prince, alleen kon hij niet profiteren van diens goddelijke status, laat staan van zijn talent als multi-instrumentalist. Maar Georges songs klonken gloedvol, waren prachtig gearrangeerd en twinkelden in een glasheldere productie die finesse ademde (denk Sade en Maxwell). Let eens op hoe prachtig George stoeit met de reverb op zijn stem, waarin hij zijn sisklanken stijlvol onderdompelt. Van zijn „Ssssssttttttttttttt” kroop het kippenvel over je rug.

Er was de neerwaartse spiraal, met mindere platen (hoewel 'Amazing’ nog steeds een briljante single blijft), marihuanamisbruik, wanhopige seksuele excessen en allerlei crap die mij koud laat. Tragikomisch. Muziektijdschriften zoals NME die George Michael bij leven verachtten en bespotten, veinzen nu droefenis en balken dat ons een groot artiest is ontvallen.

Anyway, een Zanger is heengegaan. Alweer. Fuck 2016 en zo.