Column: Spiegel

BRUZZ-muziekjournalist en alom begeerde Snapchatbimbo Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Deze maand komt hij bovendien tegen een bescheiden vergoeding 'Kumbaya' zingen op uw huwelijksfeest of bar mitzwa. Ja zeg, íemand moet de huur betalen, hé.

Laat ik het met u even hebben over hoop. Omdat het een schaars goed is. Vandaag de dag gedoemd te bezwijken onder cynisme en onder de dictatuur van de slechte wil. Met hoop wil je niet betrapt worden in het juiste gezelschap. Veel street cred vergaar je er niet mee. Je bent een naïef kuiken als je hoopt, anno 2017. Wie hoopvol is wordt getackeld door overambitieuze mannetjesputters met een veel te dure BMW onder hun derrière.

Nu wordt bovengetekende - gematigd optimist, niet vies van een onsje sarcasme - tijdens het dagelijkse reilen en zeilen met de regelmaat van de klok de weg versperd door morzeltjes hoop. Ze doorkruisen mijn doolhof als Pacmanspookjes, met een hardnekkigheid die mij verbaast. Vooral de voorbije weken.
Ligt het aan mij? Zijn het de weeë good vibes van de voorbije kerstdagen? Heb ik de kalkoen niet goed verteerd? Of staar ik me te fel blind op kleine vonkjes die enkel en alleen in mijn micro-universum knetteren?

Hoop sluimerde de voorbije week in de meest onooglijke hoekjes van een dag. Soms was het onnozel: hey, mijn iets te lang aanslepende verkoudheid ebt langzaam weg uit mijn systeem. Soms beroepsgebonden: hey, fijn dat de BBC in zijn jaarlijkse Sound Of-poll eindelijk eens voor een onafhankelijke artiest kiest die bovendien niet murwgetrained is door de muziekindustrie. Of sociocultureel verantwoord: hey, misschien kunnen we met BRUZZ jonge popliefhebbers warm maken voor jazz door op een leuke, ongedwongen manier onze liefde voor het muziekgenre in de ether te verspreiden. Wat, klinkt dat te hippie?

Hoop klauwde zich anders ook nietsontziend een weg door de media. Je moest maar naar de afscheidnemende Amerikaanse president Obama staren op TV om in hem nog maar eens de belichaming van de hoop te zien. Wat geenszins impliceert dat hij de beste Amerikaanse president aller tijden was, laat staan the Second Coming of Christ. Waarom niet? Guantanamo iemand? Zijn immigratiewet, het NSA-schandaal, Edward Snowden, politiegeweld tegen zwarten… Een Messias was hij niet. Maar de brother deed wel zijn best te verenigen. Hij droeg eloquentie, bedachtzaamheid en zelfrelativering hoog in het vaandel. En hij zong the hell out of 'Let’s stay together’ van Al Green.

Hoop? Trump die een presidentieel hotelbed verwart met een urinoir en Poetin met zijn favoriete homeboy. 'Impeach the president’ zongen The Honeydrippers ooit. Benieuwd of iemand straks die song onder de nieuwsbeelden van de voorbije week zal monteren.
Hoop: Fox News dat in de bres springt voor het concurrerende CNN wanneer Trump laatstgenoemde nieuwszender de mantel uitveegt.
Hoop: de weliswaar tergend trage tegenreactie van welopgevoede lieden op de agressieve schofterigheid die bij u en mij om het hoekje gluren. Nu nog veilig op Facebook en in opiniestukken, straks misschien op straat en in veelbekeken televisieprogramma’s?

Hoop is een test. Een spiegel. Het daagt je uithoudingsvermogen uit. Je geloof in de mens ook. En in jezelf. Dank u, Phil Bosmans.

Een reünie van The Smiths in 2017? 'k Geloof er niks van maar ik blijf hopen.