Al acht maanden staat Brussel stil, terwijl de wereld doordraait

'De onderhandelaars moeten onbevooroordeeld weer aan tafel. Dat verwacht de kiezer', schrijft BRUZZ-redacteur Steven Van Garsse in het edito van deze week.

En zo zijn we nog maar eens terug bij af. De Brusselse regeringsvorming staat weer waar ze stond net na de verkiezingen van 9 juni.

Niet alleen is er acht maanden lang zeer veel kostbare tijd verloren, het water tussen de partijen die een meerderheid moeten vormen, is alleen maar dieper geworden. Konden MR en PS eind juli met een beetje moeite nog een meerderheid vinden, dan staan beide partijen elkaar vandaag ei zo na naar het leven.

Dus was alleen nog een reset mogelijk. Die moet sereniteit geven. Het informateursduo Elke Van den Brandt en Christophe De Beukelaer zal ook op zoek moeten naar een nieuwe methode, want de vorige heeft gefaald.

De schade die Brussel intussen heeft opgelopen, is immens. In eerste instantie naar de kiezer. Die verwacht verantwoordelijkheidszin. In een parlementaire democratie gaat men na de verkiezingen aan tafel om te onderhandelen over een regeerakkoord, hoe moeilijk dat ook is. Niet zo in het Brussel van vandaag. Daar wordt van op de zijlijn gefoeterd. Sommige politici lijken meer bezig met de eigen partijstrategie dan met de gigantische uitdagingen waar de hoofdstad voor staat. Mocht politiek een bedrijf zijn, je zou voor minder ontslagen worden.

Ook naar de buitenwacht is de schade enorm. Door niet tot akkoorden te kunnen komen, wordt het Brusselse model te grabbel gegooid. Nochtans heeft het meer dan 35 jaar lang zijn nut bewezen. Het Brussels Gewest vormde in 1989 het sluitstuk van de federale staatsher­vorming van België. Het gaf de Brusselaars een eigen autonomie, waar ze zo naar snakten, na mismeestering door het nationale niveau. Het gaf ook communautaire vrede na vele woelige jaren, waarin het anti-Vlaamse discours van het FDF alomtegenwoordig was.

Dat Brusselse model riskeert opgebroken te worden. Misschien niet vandaag, maar als er in 2029 over een nieuwe staatshervorming wordt gesproken. Daar zal N-VA zeker op aandringen. Brussel komt daarbij ongetwijfeld in het vizier. Als ze zo verder doen, hebben de Brusselaars niet veel argumenten meer over om hier neen tegen te zeggen, laat staan om de belangen van de Brusselaars te verdedigen.

Al acht maanden staat Brussel stil, terwijl de wereld doordraait. De schuldenberg groeit aan. Er zijn dringend verregaande hervormingen nodig om het jaarlijkse deficit weg te werken. Er is tegen eind dit jaar een grondige hertekening van het regionale arbeidsmarktbeleid nodig, om de beperking van de werkloosheid in de tijd op te vangen. De OCMW’s zullen overspoeld worden met werkzoekenden. Daar is dringend een plan van aanpak voor nodig.

En dan is er de veiligheid. Drugsbendes lijken delen van de stad te hebben overgenomen. De Brusselse partijen staan erbij en kijken ernaar. Nog een geluk dat de federale regering het heft in handen heeft genomen, want van de Brusselse politiek valt klaarblijkelijk niets te verwachten.

En dus moeten de onderhandelaars onbevooroordeeld weer aan tafel. Zoals de kiezer van hen verwacht. Liefst zonder zich te laten opjagen door oekazes vanuit de nationale partijhoofdkwartieren. Als Brusselaars, met de Brusselse uitdagingen voor ogen. En vanuit het nu, en niet met 2029 in het achterhoofd, wanneer er nieuwe verkiezingen zijn.