Randje buitenspel: seniorenvoetbal

Met Union, RWDM en Anderlecht telt Brussel drie voetbalteams in eerste klasse. In ‘Randje buitenspel’, een nieuwe column, focust BRUZZ beurtelings op het wel en wee van de traditieclubs uit de drie buurgemeenten. Deze week is het opnieuw de beurt aan Guy Dermul voor RWDM.

Cláudio Caçapa, de trainer van RWDM, werd bedankt voor bewezen diensten. Met 1 op 21 is de ploeg de zwakste van de eerste klasse in 2024. De tweede klasse wenkt. Een defensie zo lek als een zeef, een onbeholpen aanvalslinie, geen enkele progressie in het geleverde spel, niets doet beterschap verhopen. Graag een ervaren eersteklassetrainer die de ploeg uit het slop dirigeert, want enkel het broodnodige geluk zal de club niet kunnen redden.

Geluk. Over die dwangneurose worden blaadjes en boekjes volgeschreven, maar het blijft een flou begrip. Nieuwe verdedigers en een ondoordringbare verdediging daarentegen maken geluk concreet, dusdanig dat het ongelukkige woord overbodig wordt. Geluk hoort tot de categorie van mistwoorden zoals hoop. Hoop is de wortel die je de ezel voorhoudt. Alleen, op het voetbal ben jij de ezel zelf. De supporter is iemand die per definitie teert op geluk en hoop, maar met een efficiënte verdediging hoef je niet te hopen of geluk te hebben.

Tevens, beste voorzitter, mister Textor, kan de supporter het niet laten te hopen dat er op termijn mits wat geluk toch iets zou terechtkomen van uw bevlogen missionstatement, de wortel die u ons voorhield. De recente transfers zijn voornamelijk gehuurde rekruten uit uw clusterclubs, die einde seizoen weer een terugvlucht richting thuishaven nemen. Ze laten in Molenbeek niets constructiefs achter voor de toekomst van de club. De lokale verankering is totaal zoek. U ging voornamelijk inzetten op jonge beloftevolle Belgische spelers, maar die zie je steeds verdwijnen naar gelijkwaardige concurrerende clubs.

Over jonkies gesproken. In de laatste thuismatch voor de winterstop tegen Club Brugge werden de RWDM-spelers bij aantreden niet zoals gewoonlijk door jeugdspelertjes gechaperonneerd, maar door senioren. Geen grap. Achteraf leken die wel verdwaald gesukkeld in de slome defensie. 6 cartouchen om de rood-zwart-witte oren. De uitstekende lijnkeeper Defourny, nickname 'The Wall', werd toen met een serieus gat in die muur geconfronteerd.

Ook de christelijke staatssecretaris voor Asiel en Migratie wil een solide muur, eentje die Europa verzegelt. “Met een deur,” humaniseert ze snel, die evenwel gesloten dient te blijven voor armeluizen. Dat die, weliswaar zonder oorlog toch noodlijdend zijn, doet er voor haar even niet toe: deurke dicht. Geluk en hoop verbannen, ter verdediging van Fort Europa. Maar op het voetbal denk je 105 minuten lang niet aan zulke aberraties, niemand zal het plezier vergallen. Zelfs bij een afstraffing zal de supporter het zingen niet verleren. 'Oh Molenbeek, la la la Capitale' kelen ze, op de tonen van Annie Cordy's Cho Ka Ka O, wat in het stadion weergalmt als de eufonische echo in de wat ongelukkig naar de Brusseles vernoemde tunnel.