Brusselse formatie: Franstalig blok is niet van beton

Nederlandstaligen moeten niet bang zijn van een Franstalig blok. De onderlinge ideologische verschillen zijn groot.

Gaat het Franstalige triumviraat MR-PS-Les Engagés de komende legislatuur alles op eigen houtje beslissen, zonder overleg met de Nederlandstaligen? Dat is de grote vrees van Groen, zeker na de tweet van Georges-Louis Bouchez (MR), vorige week vrijdag. “Als de blokkering van de regeringsvorming blijft duren, zal MR andere parlementaire initiatieven nemen om de hervormingen door te voeren die het volk gekozen heeft, te beginnen met Good Move,” klonk het op X.

Een ultimatum dus, waarmee hij Elke Van den Brandt (Groen) alleen nog de keuze gaf zelf haar graf te delven, of het graven aan hem over te laten. “Ze zeggen openlijk wat ze willen én verwachten dat we daarin meestappen. Dat is ondenkbaar,” vatte Van den Brandt het samen. Ze gooide de handdoek in de ring.

Kopenhagen

De vraag is of het wel zo’n vaart zal lopen. Want wat bedoelt Bouchez precies als hij zegt dat hij Good Move wil afschaffen? Moeten de circulatieplannen op de schop die zoveel weerstand veroorzaakten? Die zijn gemeentelijk, daar heeft het Gewest op zich niks aan te zeggen. Wil de MR niet langer investeren in openbaar vervoer, nog een essentieel onderdeel van Good Move? Ondenkbaar, want MR is net de grootste pleitbezorger van de nieuwe metrolijn 3. Of moeten alle gewestassen weer zonder afgescheiden fietspad, zoals vroeger? Ook dat zou vreemd zijn, want David Leisterh noemde Kopenhagen zijn voorbeeldstad, waar het wemelt van de afgescheiden fietspaden en rinkelende trams.

Los nog van Good Move zijn de groenen doodsbenauwd dat de drie Franstalige partijen en hun parlementaire meerderheid hen de hele legislatuur voor een voldongen feit zullen plaatsen. Dat, zodra ze tot de regering toetreden, de Franstaligen hun zin zullen doen.

Die angst is niet gegrond. Niet alleen omdat een regering collegiaal werkt, maar ook omdat er nauwelijks thema’s zijn waarbij de drie Franstalige partijen aan één zeel trekken. Of het nu om sociale woningbouw, activering van werklozen, veiligheid of symbooldossiers zoals het onverdoofd slachten of het volbouwen van de Josaphat-site gaat: de brede ideologische kloof tussen MR en PS is niet plots verdwenen. De meningen staan vaak diametraal tegenover elkaar.

In het midden van het bed ligt Les Engagés die, als ze slim zijn, wisselend naar links en naar rechts kijken om zo de eigen invloed te vergroten. Bovendien hebben Les Engagés zich tijdens de verkiezingen als een milieubewuste partij geprofileerd, met in het programma een koolstoftaks, een doortastend renovatiebeleid en een verbod op reclame voor ongezonde producten, zoals Doorbraak uitviste.

Bondgenoot

Het zou te ver gaan om te stellen dat Les Engagés de plaats van Ecolo kunnen innemen als grote broer van Groen. Dat Les Engagés nu de lage-emissiezone (LEZ) laten vallen die ze nochtans zelf hebben ingevoerd, is daar het beste bewijs van. Toch kan Groen een bondgenoot vinden in Les Engagés, van wie sterke man Christophe De Beukelaer maandag nog expliciet gezegd heeft niks meer door het parlement te willen jagen, buiten het uitstel van de strengere LEZ-normen en de renovatiepremies.

De kans is dus klein dat Nederlandstaligen voortdurend voor blok zullen worden gezet, want er is simpelweg niet zo’n blok.

Toch blijven die Nederlandstaligen maar beter alert, want voor het eerst sinds jaren wordt de gegarandeerde (over)vertegenwoordiging van Nederlandstaligen in Brussel luidop en massaal in vraag gesteld.

Zo wijst Bouchez voortdurend op het feit dat Groen maar vier zetels heeft en niet te hoog van de toren moet blazen. Pleit PS-kopman Ahmed Laaouej voor een tweetalig kiescollege in Brussel, zonder nog over een gegarandeerde vertegenwoordiging van Nederlandstaligen te spreken. En laat ook Défi geen kans onbetuigd om te stellen dat thema’s zoals mobiliteit “beheerd worden door kleine Nederlandstalige partijtjes”. Alleen Les Engagés verdedigen nog luidop de bescherming van Nederlandstaligen.

Alle grendels hiertoe zitten gelukkig federaal, maar daar is de stilte van de partijvoorzitters aan Vlaamse kant weinig geruststellend. Dit hele verhaal beroert nauwelijks de gemoederen, leidt zelfs bij de flamingante partijen nauwelijks tot een tweet. Terwijl: als Vlaanderen z’n minderheid in Brussel wil beschermen, is dit wel het moment.