‘Eenzaam zijn en hulp vragen, dat is moeilijk’

Eenzaamheid, of de strijd ertegen, letterlijk een gezicht geven. Dat is de bedoeling van de portrettenreeks die BRUZZ met veel zorg en toewijding publiceert. Achter abstracte getallen en analyses zitten namelijk altijd mensen van vlees en bloed. Op zaterdag 23 november is hun lot de rode draad tijdens de grote solidariteitsactie Brussel Helpt. “Als ik hoor dat iemand op het einde van een telefoongesprek is opgefleurd, maakt dat mijn dag.”

ERNA (77):

‘Hulp vragen is moeilijk’

Erna (77) is sinds 2013 aan de slag als vrijwilliger bij Accolage, al zorgt ze al veel langer voor de mensen om zich heen. Dat begon als kind, toen ze zich ontfermde over haar zieke moeder, maar zette zich ook verder tijdens haar loopbaan op het toenmalige regentaat Maria-Boodschap, waar ze als poetsvrouw werkte. Toen haar kleinkinderen geboren werden, besloot Erna haar job op te zeggen, om zich bewust op hun opvoeding toe te leggen. “Maar zodra mijn kleinkinderen groot genoeg waren, viel ik in een zwart gat. Ik voelde dat ik iets wilde doen voor een ander. Accolage vult dat gat mooi op,” vertelt ze.

Van vrijwilliger bij Accolage groeide Erna uit tot coördinator, maar een jaar geleden verplichtten gezondheidsproblemen haar haar engagement af te bouwen, iets waar ze het ontzettend moeilijk mee heeft.
“Dat ik mijn passie plots niet meer elke dag kon doen, vind ik nog steeds verschrikkelijk. Ik begrijp volledig hoe moeilijk het nu is om – door in deze situatie te zitten – zelf hulp te vragen.” Toch blijft Erna niet bij de pakken zitten: ze vouwt mee flyers voor Accolage, deelt bloemen uit op acties en telefoneert nog regelmatig rond. “Als ik hoor dat iemand op het einde van een telefoongesprek is opgefleurd, maakt dat mijn dag. Mijn motto is: als je je voor positieve dingen kan inzetten, moet je dat altijd blijven doen.”

OLENA (46):

‘Ik leer Frans spreken door mijn vrijwilligerswerk bij Accolage’

Olena (46) kwam 2,5 jaar geleden met haar dochter uit Oekraïne naar België. “Ik wilde haar een goede toekomst geven, weg van de oorlog.” Haar dochter studeert nu kunst aan de Academie voor Schone Kunsten. Ook Olena is kunstenares, die met inkt op papier werkt. Momenteel volgt ze een opleiding tot bloemiste en studeert ze Frans. “Een prachtige taal,” vindt ze. “Maar niet gemakkelijk om te leren, daarom doe ik vrijwilligerswerk, zodat ik de taal veel kan spreken.”

Olena gaat enkele keren per week wandelen met Anaëlle, de chihuahua van Mireille (86). Dat leidt tot geanimeerde gesprekjes met andere hondenbaasjes. Na het wandelen slaan Mireille en Olena altijd een praatje. “Over het verleden, over het leven. Dat smeedt een vriendschap.” Wat soms een hindernis blijft? Het koppige karakter van de hond. “Het lukt me maar niet om met Anaëlle naar rechts te wandelen als ik vertrek,” lacht ze. “Eerst begreep ik dat niet. Tot Mireille me vertelde dat rechts de kant is om naar de dierenarts te gaan.”

MARC (69):

‘Oudere generaties bezitten zoveel wijsheid’

Na een carrière bij de gemeente Elsene, voelde Marc (69) dat het leven nog veel meer voor hem in petto had. Via zijn vrouw vond hij zijn roeping bij Accolage, de vzw die hem in contact bracht met Yvette, een oudere Brusselse in eenzaamheid. “Met haar klikte het meteen,” vertelt Marc. Vooral de oorlog komt bij Yvette naar boven als gespreksonderwerp. Een streepje muziek uit de enorme cd-collectie van Yvette begeleidt hun middagen die ze samen doorbrengen. Een collectie waar Marc, zelf ook een muziekverzamelaar en dj, zich uren in kan verliezen.

Yvette is niet de eerste buur bij wie Marc via Accolage over de vloer komt. Vroeger ging hij langs bij Annie, een dame die uiteindelijk koos voor euthanasie. “Ik was compleet tegen euthanasie, maar het contact met Annie deed me wel begrijpen waarom mensen die beslissing nemen.” De laatste keer dat ze elkaar zagen, dronken ze samen een glas champagne om afscheid te nemen. “Die oudere generatie bezit zoveel wijsheid. Daarom is het zo belangrijk dat we hen bezoeken, zodat al hun verhalen blijven voortleven.”

MARTINE (63):

‘Zonder vrienden, kunnen de dagen lang duren’

Martine (63) is een vaste waarde bij Accolage: ze sloot zich aan bij de organisatie in 2018 en richtte mee de antenne op in Laken. “Ik was al actief bij de seniorendienst van Brussel, dus stemde ik meteen in toen ik de vraag kreeg om mee te helpen,” zegt ze. Ze hielp daarna als vrijwilligster mee met de coördinatie van andere vrijwilligers bij de Accolage-­antenne in Brussel-Stad; ze doet de intakegesprekken met zowel hulpvragers als vrijwilligers en houdt de touwtjes van matchmaking in handen.

“Onlangs nam een vrouw contact op met mij, iemand met een grote vraag naar ondersteuning. Vooral de echtgenoot neemt veel van die zorgen op zich, ze zocht daarom iemand die twee uurtjes per week kon langskomen, zodat hij even kan uitblazen,” vertelt ze. Dan gaat Martine aan de slag en zoekt ze iemand die aan die vraag voldoet. Ze verlegde haar actieterrein ondertussen ook naar Neder-Over-Heembeek, waar ze eveneens een antenne uit de grond stampte. “Niet iedereen heeft het geluk goed omringd te zijn. Voor die mensen die niemand hebben om tegen te praten, duren de dagen lang. Voor hen wil ik met mijn engagement het verschil kunnen maken,” zegt ze.