Gezin met vier kinderen is alles kwijt na woningbrand: ‘Mijn kinderen geven me kracht’

Drie dagen na de zware woningbrand in Molenbeek moet een gezin met vier kinderen op zoek naar een nieuwe woonplaats. De familie verblijft voorlopig in het ziekenhuis, uit noodzaak. “Ik ben alles kwijt,” vertelt Becky Ibisiky, één van de slachtoffers. Zij moest haar vier kinderen maandagnamiddag uit het raam gooien om te ontsnappen aan de brand. “Ik weet niet hoe ik hier doorheen kom, maar mijn kinderen geven me kracht.”

“Ik slaap niet meer. Als ik mijn ogen sluit, zie ik de vlammen opnieuw.” Twee dagen na de zware woningbrand in Molenbeek ontmoeten we de 34-jarige Becky, haar man Dennis en hun vier kinderen in Kliniek Sint-Jan. Daar is het gezin maandagnamiddag naartoe gebracht, nadat ze op een hachelijke manier aan een vlammenzee zijn ontsnapt. Haar man was op het moment van de brand niet thuis, Becky lag te slapen met haar twee dochters van zeven maanden en twee jaar.

In de vroege namiddag kwamen haar zonen van zeven en negen jaar oud hun wakker roepen. “Mijn zoon riep: ‘Mama, wakker worden, brand.’ Er was overal rook – die kwam zelfs uit de muren – en ik was helemaal in de war,” vertelt Becky. “Ik wilde de deur openen, maar mijn oudste zoon hield me tegen. ‘Als je de deur opent, gaan we allemaal dood,’ zei hij.”

Met haar vier kinderen dicht tegen haar aangedrukt liep Becky naar het raam toe aan de straatkant. Daar schreeuwde ze om hulp, terwijl beneden op straat een menigte de rookwolken groter zag worden.

“Ik dacht: ‘Ik ga mijn kinderen niet laten sterven.’ Zij waren aan het huilen.” Vanop de eerste verdieping liet ze haar kinderen uit het raam één voor één naar beneden vallen. Daar stonden mensen klaar om ze op te vangen. “Eerst mijn zoon en zelfs mijn baby heb ik naar buiten moeten gooien. Daarna heb ik me zelf naar beneden laten zakken.”

‘Niets overgebleven’

Als bij wonder raakte niemand zwaargewond. De moeder en haar vier kinderen werden naar het ziekenhuis gebracht voor verzorging. Ze hadden rook ingeademd, maar stellen het al bij al goed, tenminste op lichamelijk vlak.

Becky kwam hier tien jaar geleden aan, nadat ze haar thuisland Nigeria had verlaten. Intussen is ze geregulariseerd, gaan haar twee zonen naar een Nederlandstalige school en heeft ze hier een nieuw leven opgebouwd. Maar na de brand van maandag voelt het alsof ze haar leven voor de tweede keer helemaal van nul moet beginnen. Het huis in de Opzichterstraat in Molenbeek is onbewoonbaar en het gezin is zo goed als al haar bezittingen kwijt.

Becky: “Alles wat ik in mijn leven verzameld heb, ben ik kwijt. Nieuwe potten, een bed, een nieuwe microgolfoven, maar ook mijn bankkaart en documenten. Er is niets van overgebleven, het enige wat ik nog heb is een gsm. Ik wens het niemand toe om zoiets mee te maken. Gelukkig heb ik mijn kinderen nog, dat is het belangrijkste.”

Solidariteit

Om de slachtoffers van de zware woningbrand – naast het gezin van zes verbleven tien alleenstaande mannen in het gebouw - op materieel vlak op weg te helpen, hebben twee verenigingen een solidariteitsactie gelanceerd. Het gaat om ‘Les amis de la voix des sans papiers’ (VSP) en ‘Molenbeek Commune Hospitalière’. Die roepen op om te doneren via het rekeningnummer van ‘Les amis de la voix des sans papiers’ op BE63 5230 8092 0408.

Intussen dringt de zoektocht naar een nieuwe woonplaats. De tien mannen die in de woning verbleven hebben tijdelijk onderdak gevonden in Elsene. Becky verblijft sinds de brand in Kliniek Sint-Jan, waar ze samen met haar man en vier kinderen nog tot morgen kunnen blijven. Als antwoord op de oproep tot solidariteit van de twee Molenbeekse verenigingen heeft één Brussels gezin wel al een tijdelijke oplossing aangeboden.

Zelfs als er een oplossing komt voor het huisvestingsprobleem, vreest Becky de psychologische gevolgen van de brand wel nog een tijdlang te moeten dragen. Het is de tweede keer dat ze een woningbrand meemaakt. “Als ik mijn ogen dichtdoe, is het alsof ik een film zie en de brand herbeleef. Ik word bang van alleen al die straat te zien. Ik weet niet hoe ik hier doorheen kom,” vertelt ze nog. “Mijn kinderen geven me kracht.”