Internationale Vrouwendag (2): 'Ik werk bij de brandweer en ik sta mijn mannetje'

Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag brengt BRUZZ vijf portretten. Sabine Bombaert (52) werkt al twintig jaar bij de brandweer van Brussel en vindt het niet noodzakelijk nodig dat het korps uit evenveel mannen en vrouwen bestaat. "Voor mij maakt het niet uit dat ik maar tien vrouwelijke collega’s heb. Het is een job met veel risico en lange shiften."

Hoelang ben je al brandweervrouw?

20 jaar.

Wou je die job al van jongs af aan uitoefenen?

Nee. Pas toen ik met een vriend sprak over zijn ervaringen als brandweerman, kreeg ik interesse. Het sociale en onverwachtse aspect van de job trok me aan om met de opleiding te beginnen.

Hoe belangrijk is Internationale Vrouwendag voor jou?

Ik ben daar niet echt mee bezig. Protesteren op straat doe ik niet, al zal ik zondag wel deelnemen aan een evenement rond vrouwendag: met een vrouwenclubje maken we een fietstocht. Op 8 maart heb ik trouwens een shift bij de brandweer, ik kan sowieso nergens aan deelnemen.

Ondervind je als brandweervrouw specifieke moeilijkheden?

Ik heb nooit een gevoel van onderdrukking of discriminatie ervaren. Dat kan aan mijn persoonlijkheid liggen: ik ben vrij mondig en heb altijd mijn mannetje kunnen staan.

Hoe ervaren jouw vrouwelijke collega’s dat?

Wat mij opvalt, is dat de jongere generatie vrouwen anders naar de verhouding man-vrouw kijkt. Zij besteden meer aandacht aan de gelijkheid tussen brandweermannen- en vrouwen. Ons uniform bijvoorbeeld: toen ik twintig jaar geleden begon, had ik daar geen bedenkingen bij. Vrouwelijke collega’s die later bij ons korps kwamen, merkten op dat dat niet aangepast was aan vrouwelijke vormen. Intussen dragen vrouwen een apart uniform. Bij zulke dingen stond ik zelf nooit stil.

Heb je ooit promotie willen maken?

Momenteel werk ik als korporaal. Bij kleinere interventies neem ik de leiding over de brandweermannen. Ik heb nooit willen deelnemen aan het examen van sergeant. Niet omwille van mijn geslacht, wel door mijn leeftijd. Naar mijn mening is dat een functie voor jonge mannen. Mocht ik toch hebben meegedaan, dan ben ik er zeker van dat niemand kritiek zou hebben geuit op het feit dat ik een vrouw ben. Ik krijg echt veel respect van mijn mannelijke collega’s.

Hoe voel je je bij de kleine vertegenwoordiging van vrouwen binnen het korps?

Ik heb daar geen probleem mee. Voor mij maakt het niet uit dat ik maar tien vrouwelijke collega’s heb. Het is een job met veel risico en lange shiften. Dat is natuurlijk moeilijk te combineren met een gezin, ik wijd het daaraan. Bij recente examens zijn er wel meer vrouwelijke kandidaten. Die moeten nog een laatste gespreksronde doen. In de toekomst zal het aantal vrouwen dus toenemen.

Heeft je job je als persoon veranderd?

Zeker. Ik kom veel schrijnende situaties tegen. Ik wist dat er in Brussel armoede heerst, maar pas tijdens interventies heb ik ondervonden hoe ernstig dat probleem is. Ik ben sociaal gevoeliger geworden, heb meer empathie gekregen, en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik tegen meer kan.