Mijn kat, mijn beste vriend: “Mijn appartement is haar huis"

Kinepolis Brussel organiseert op 18 en 19 januari CatVideoFest, een uitzending waarbij de kijkers in de zaal een uur lang getrakteerd worden op hilarische, ontroerende en schattige filmpjes van katten. Met bijna een op vijf Brusselaars die een kat huishoudt, blijven ze een van de populairste gezelschapsdieren in het gewest. Vier katteneigenaars over het reilen en zeilen – lees: streken en verwennerijen – van hun trouwe viervoeter. “Mijn appartement is haar huis, en ik mag hier toevallig ook wonen.”

PIERRE SOHIE (63) EN KARMEL-RIVKA (12), kunstenaar: “Of mijn kat soms schilderwerken van mij kapotmaakt? Dat is nog nooit gebeurd – katten zijn heel voorzichtig en zullen niet zomaar iets omstoten. Wél zet ze haar pootjes in haar eetbakje als ik haar soms eten vergeet te geven. Ze houdt me dan in haar blikveld en blijft staren tot ik haar ogen voel branden in mijn rug. Ik heb ook de gewoonte om haar iets te geven als ik zelf eet, dus als ik even verstrooid ben en haar niks gegeven heb, laat ze het wel merken.”
“Eten is wel een ding bij Karmel-Rivka. Ze is nogal stressgevoelig, en dat uit zich in weinig eten. Toen ik verhuisde naar mijn huidig appartement kon ze niet meer eten. Ik ben toen in paniek naar de dierenarts gelopen en het bleek op het nippertje te zijn, want haar nierfuncties waren al niet meer goed.”
“Een collega van me zegt altijd: ‘Je moet niet zeggen dat je een kat hebt, maar dat jij erbij mag verblijven.’ En dat klopt: dit is haar huis en ik mag hier ook wonen (lacht). Als ik te lang in bed blijf liggen, komt ze mij wakker duwen. Voor ik opsta, blijf ik nog een half uur wat lezen, en dan loopt ze als een gek door het appartement. Ze verschuift het tapijt en springt van de ene tafel op de andere, om erna stokstijf te blijven staan. Dat is haar ochtendgymnastiek. Zulke gewoontes heeft ze in overvloed – zo houdt ze ook van massages op het balkon, waarbij ik alle losse haren weghaal.”

VALERIE D’HAUWERS (34) EN NEUF (5), Eigenares NEUF, gift store: “De naam voor mijn kat stond al lang vast: het moest mijn lievelingsgetal negen zijn, en omdat ik net verhuisd was naar Brussel, wilde ik een naam in het Frans. Zijn officiële naam is overigens Otto – acht – dus ik vond het grappig om zijn naam naar negen te veranderen. Dat een kat negen levens heeft, maakt het plaatje af.”
“Neuf betekent ook niet toevallig nieuw. Hij is verbonden met een nieuw hoofdstuk in mijn leven: een nieuwe woonplek en een nieuwe carrière. Het was altijd mijn droom om een eigen winkel te openen, dus toen ik 29 was en mijn job werd stopgezet, wist ik: het is nu of nooit. Met veel geluk botste ik op een pand en kwam mijn droom uit. Doordat Neuf zo vervlochten raakte met mijn nieuwe start, besliste ik om de winkel naar hem te noemen.”
“Eerst was ik van plan om Neuf mee te nemen, maar helaas is hij niet het dier dat op de toog blijft liggen en aaitjes van iedereen accepteert (lacht). Wel groeide hij uit tot mascotte en logo van de winkel. Al wil ik het ook niet te ver doordrijven – NEUF blijft tenslotte een gift store, geen kattenwinkel.”
“Af en toe krijgt hij streken omdat hij te weinig prikkels krijgt. Dan zet ik hem af bij mijn ouders, die hem behandelen als een kleinkind. Changement de décor. En als ik op reis ga, komt een vriendin geregeld catsitten. Daarom zijn huisdieren, zeker in een stad, eerder huisgenoten. Ze zijn iets om voor naar huis te gaan.”

YOSHIYUKI NISHIO (42) EN KOLMOGOROV (10), Conciërge gemeenschapscentrum Elzenhof: “Iedereen kent Albert Einstein, maar de wetenschapper Andrej Kolmogorov was minstens even belangrijk en toch veel minder bekend. Als eerbetoon noemde ik mijn kat naar hem. Al noemen de meesten hem Kolmo.”
“Toen ik twee jaar geleden als conciërge aan de slag ging bij het Elzenhof, hadden we niet echt iets expliciet afgesproken over Kolmo. Toen bleek dat er veel muizen in huis rondliepen, keurde de centrumverantwoordelijke Kolmo’s verblijf meteen goed. Kolmo heeft dus hard moeten werken in het begin (lacht). Hoe hij het gedaan heeft, blijft me een raadsel, want voor een kat heeft hij een slecht evenwicht en slechte oriëntatie.”
“Naast muizen vangen draagt Kolmo ook bij aan de emotionele gezondheid van de bezoekers. Op zaterdagen vinden de cursussen Nederlands van het CVO plaats, en hij heeft ontdekt dat enkele cursisten hem graag snoepjes geven. Dus passeert hij elke zaterdag om zijn beloning op te halen, wat niet alleen hem, maar ook de deelnemers heel blij maakt.”
“Toen hij nog jong was, gingen we veel op reis samen. Eén keer ben ik vier dagen lang met hem gaan fietsen en kamperen in de Ardennen. Ik doe hem altijd een nekbandje aan, maar dat blijkt eigenlijk niet nodig: hij volgt mij overal en blijft altijd dichtbij. Op een avond wilde hij per se uit de tent, en net toen ik me ongerust begon te maken, ontdekte ik dat hij gewoon in cirkeltjes rond de tent aan het wandelen was, wel veertig keer.”

LEO TIMMERS (54) EN MR. BILLY BLUE (9), Jeugdauteur en illustrator: “Toen ik Mr. Billy Blue voor het eerst vasthield, hing ik vol met haar. Nee, zei ik, dit wordt hem niet. Maar ik kon niet op tegen mijn vrouw en kinderen die me smekend aankeken. Ook als ik nu foeter op hem, blijven zij de eersten om hem te verdedigen.”
“Ik had al lang een nieuw verhaal in de lade liggen over een kat die verloren liep in de stad, maar ik raakte niet verder. Tot ik Mr. Billy Blue kocht en besefte dat er een groot verschil bestaat tussen een straatkat en een stamboomkat. Ik paste mijn verhaal aan en maakte van een straatkat een raskat die gewoonlijk niet naar buiten gaat – gebaseerd op waargebeurde feiten, want Mr. Billy Blue raakt niet verder dan het midden van het koertje. Al koos ik wel een andere naam – niet alleen omdat ze moest allitereren op Huis, maar ook omdat Mr. Billy Blue anders te arrogant zou worden (lacht).”
“Het is onwaarschijnlijk wat een kat klaarkrijgt. Als we ’s morgens opstaan en naar beneden gaan, zit hij ons op te wachten aan de deur. Vervolgens gaat hij naar de mat en dan moet ik hem tien minuten lang aaien – een vast ritueel dat ik niet kan overslaan. Als ik dat toch waag en meteen naar de keuken ga, blijft hij zitten en mij aanstaren. ‘Hallo, ik zit hier wel te wachten’, valt er dan te lezen op zijn kop. Hij is dus best eigenzinnig. Maar het is echt een prachtig beest. Als de zon binnen schijnt en hij languit in de zon ligt, kan ik ernaar blijven kijken. Wat een leven.”