Nieuwe baldakijn voor trouwzaal van Brussels stadhuis

De trouwzaal van het Brusselse stadhuis op de Grote Markt heeft een nieuwe baldakijn, ontworpen door de Doornikse textielkunstenaar Daniel Henry. Het oude baldakijn was tot op de draad versleten.

Vorig jaar trouwden 760 koppels in de magnifieke negentiende-eeuwse trouwzaal van het stadhuis van Brussel-Stad en dit jaar stevenen we op eenzelfde aantal af. De trouwers worden in de echt verbonden door een ambtenaar van de burgerlijke stand, een van de schepenen of door burgemeester Philippe Close himself. Die nemen voor de gelegenheid plaats op een houten praalstoel die staat opgesteld onder het baldakijn, een luifel in kostbare stof die het aanzien van de huwelijksambtenaar moet verhogen.

Het vorige baldakijn hing er sinds 1897 en was van de hand van de Brusselse kunstenares Hélène De Rudder-du Ménil. “Zij maakte het in opdracht van de stad Brussel, die eind negentiende eeuw de hele trouwzaal liet decoreren door kunstenaars uit de omgeving,” zegt Bérengère de Laveleye, conservator van het Museum van de Stad Brussel. De kunstenares maakte een met zijdedraad geborduurd doek dat een soort allegorie op het huwelijk voorstelt: twee vrouwen, links en rechts, staan voor de wet en de liefde. Een rij mollige kindjes op het dakje bovenaan verbeeldde de hoop op een rijk nageslacht. “Het was een traditionele, negentiende-eeuwse visie op het huwelijk,” legt De Laveleye uit.

Waardige vervanger

In het verleden moest het baldakijn, een prachtig staaltje art nouveau, verschillende keren gerestaureerd worden. “De laatste keer was in 2006. Toen al was duidelijk dat een volgende restauratie er niet meer in zat. Intussen is dit magnifieke werk tot op de draad versleten, zozeer dat er op het eind opmerkingen over kwamen van het publiek,” vertelt de Laveleye.

Het kwetsbare baldakijn werd daarom goed ingepakt in een zuurvrije doos en opgeborgen in de reserves van het museum. “We deden dat met pijn in het hart, want het was het enige werk van een vrouwelijke kunstenaar dat de Stad ooit bestelde voor het stadhuis.”

Intussen ging conservator De Laveleye, samen met MAD Brussels, op zoek naar een waardige vervanger. “We wilden een ontwerp dat goed zou passen in het geklasseerde, negentiende-eeuwse decor van de trouwzaal. Bovendien moest het een eigentijdse visie op het huwelijk uitstralen, een eerder symbolische verwijzing.”

Goud en zilver

Er kwam een wedstrijd en uit de twintig inzendingen werd het ontwerp van de Doornikse textielkunstenaar Daniel Henry gekozen. “De bestelling ging de deur uit net op het moment dat de stad vorige zomer twintig jaar homohuwelijk vierde.”

Henry maakte een minimalistisch non-figuratief baldakijn. Het afhangende fluwelen doek bekleedde hij in het midden met een goudlaag en aan de zijkanten met een zilverlaag, waarbij het huwelijk voor hem symbool staat voor eenheid, maar ook voor complementariteit.

De goud- en zilverlaag verfrommelde Henry manueel zodat het een patine kreeg en zodat er een mooi lichtspel ontstond. Die schittering verwijst naar de liefde als aaneenschakeling van momenten van haast magnetische aantrekkingskracht, aldus de kunstenaar, die zijn werk Velum Magneticus noemde. Op het dakje van het baldakijn borduurde hij vierhonderd verschillende stukjes goudkleurige textiel, een oproep tot inclusie.