'Wij, buurtbewoners, lachen met de maatregelen rond Clemenceau'

Jonas Deweer-Vanmeerhaeghe woont in de buurt van Clemenceau en ligt, letterlijk en figuurlijk, wakker van de geweerschoten en het drugsgeweld. “De war on drugs faalt,” schrijft hij in een open brief aan Fabrice Cumps, burgemeester van Anderlecht.

Geachte burgemeester Cumps,

Voor de vierde keer in twee weken werd de straat waar ik woon opgeschrikt door gewapend geweld. Uw reactie na de eerste twee incidenten was “een verhoogde politieaanwezigheid”. Bent u zelf ter plaatse al eens gaan kijken hoe die aanwezigheid er precies uitziet? Op het Clemenceauplein staan sinds enkele dagen een gepantserd voertuig en een politiecombi. Stationair, en met constant draaiende motoren. De agenten blijven steeds in het voertuig zitten en kijken geen seconde op van hun smartphonescherm. Op welke manier verhoogt dat de veiligheid?

Wij, buurtbewoners, lachen met die “veiligheidsmaatregelen”. Ze zijn een kortzichtig en bruut vertoon van macht, maar vooral ook een teken van politieke en politionele onkunde of onwil. Het dealen en drugsgebruik zijn gewoon twee straten verplaatst. Gisteren nog passeerde ik de politievoertuigen op het Clemenceauplein om net achter de hoek op enkele dealers te stuiten en een groep van een tiental personen die crack stonden te roken op straat.

Feestende Syriërs

De hardheid van die maatregelen doet me denken aan enkele maanden geleden, toen u een grote politiemacht in gevechtsuitrusting met een waterkanon afstuurde op mijn Syrische buren die de bevrijding van hun thuisland vierden. Zonder waarschuwing spoot het water­kanon in de feestende groep, families met jonge kinderen. Een goede burgemeester was die dag afgezakt naar de Bergensesteenweg om die mensen te ontmoeten, hen de hand te schudden en te delen in hun immense vreugde. Of nog, de kortzichtige en onwettige maatregel waarmee u op oudejaarsnacht een huisarrest oplegde voor de jongeren in deze wijk. Het enige wat u met die acties bereikt, is het creëren van een nog grotere afstand tussen bevolking en overheid, en een wantrouwen waarvan het herstel jaren zal duren.

Als u werkelijk goede intenties had om onze wijk op te krikken, zou u inzetten op straatwerk, op aanwezige buurtpolitie die de mensen leert kennen en hun vertrouwen wint. U zou gebruikersruimtes openen, de toegang tot geestelijke gezondheidszorg vergroten, en programma’s om de jeugdwerkloosheid te kenteren.

De war on drugs faalt, dat zien we in elk land die dat probeerde.

Gisteren werd onze kritiek bevestigd, toen een dodelijk slachtoffer viel aan de andere metro-ingang, de ingang die zich achter de politievoertuigen bevindt. Ook vorige donderdag dook een man op met een automatisch geweer, te voet dan nog, en ook die persoon kon niet gevat worden.

‘Koop pepperspray’

Wij zijn het vertrouwen in u en in de politie volledig kwijt. De voorbije maanden verhuisden vijf van mijn buren, omdat ze zich hier niet langer veilig voelen, en vooral niet gehoord door het gemeentebestuur. Als wij jullie e-mailen om onze zorgen over te maken, ontvangen we zelden een reactie. Als we de politie bellen als we dringend hulp nodig hebben, zegt die ons: “Maar meneer, daar hebben wij geen tijd voor, koop pepperspray om u te verdedigen.”

Hoewel ik het ten zeerste betwijfel, gezien uw (in)acties van de voorbije jaren, hoop ik oprecht dat dit laatste dodelijke slachtoffer u de ogen opent en u doet inzien dat een compleet andere aanpak nodig is. Clemenceau heeft een positief verhaal nodig, geen bruut machtsvertoon.

Ik blijf steeds beschikbaar om hierover van gedachten te wisselen.