#99 Radio Radzinski met Luc Nilis: over traptechniek, Aad de Klos en een Ronaldo-reünie

Nooit zal er nog een Anderlecht-speler zijn met dezelfde verfijnde traptechniek als Luc Nilis. In een nieuwe Radio Radzinski leggen we uit waarom en blikken we samen met deze paars-witte voetballegende terug op zijn carrière. Die kende hoge toppen, maar ook diepe dalen. "Tijdens de finale van de Europacup II heb ik vanop de bank mijn best moeten doen om niet te juichen bij de tweede goal van Sampdoria."

Luc Nilis. Dat is een karrenvracht aan wondermooie doelpunten en acties die Anderlecht vier titels en drie bekers opleveren tussen 1986 en 1994. Daarna volgt een overstap naar Eindhoven en PSV waarmee hij nog eens twee keer kampioen speelt en de beker wint. De sierlijke aanvaller zal voor altijd herinnerd worden om zijn fabelachtige traptechniek. Die wil hij ook tonen in het nieuwe millenium wanneer hij tekent bij Aston Villa. Met een technisch perfect uitgevoerde volley in zijn eerste wedstrijd tegen Chelsea speelt hij zich meteen in de harten van het Engelse publiek.

Indische dokter redt een gouden been

Nilis lijkt ook aan de andere kant van het Kanaal op weg om een levende legende te worden. Maar dan slaat het noodlot toe. Op zaterdag 9 september 2000 loopt hij een open beenbreuk op na een onschuldige botsing met doelman Richard Wright van Ipswich Town. Fin de carrière is het harde verdict.

"Zoveel jaren later heb ik het allemaal wel een plaats kunnen geven. Ik ben vooral blij dat ik nog kan stappen. Dat heb ik te danken aan de goede zorgen van een Indische dokter die mijn been heeft gered. Zonder hem hadden ze moeten amputeren. Het is ergens ook wel bijzonder. Ik ben bij Anderlecht in de eerste ploeg gekomen na de open beenbreuk van Lozano en da's ook hoe mijn leven als profvoetballer gestopt is."

"Maar met die goal tegen Chelsea hebben ze in Engeland even kunnen zien wat ik allemaal in mijn mars had. Dat biedt toch wat troost. Het had ook allemaal kunnen gebeuren toen ik 18 jaar was en dan had ik helemaal geen carrière gehad."

Van de frituurmuur naar de Comme Chez Soi

Die geweldige carrière is er gelukkig wel en begint lang voor die vicieuze openbeenbreuk-cirkel in Zonhoven. Daar schaaft een jonge Nilis aan zijn traptechniek onder het goekeurend oog van zijn vader Roger. "Uren en uren heb ik zowel met links als rechts tegen de zijgevel van ons huis staan sjotten. Ik denk dat er geen enkele actieve voetballer vandaag zoveel met een bal is bezig geweest tijdens zijn jeugd. Het heeft ervoor gezorgd dat ik perfect tweebenig ben. Die zijgevel van mijn ouderlijk huis is er vandaag wel niet meer, want ze hebben er een frituur tegenaan gebouwd. De uitbater heeft mij gevraagd om die te signeren en zo heeft mijn voetbalmuur een nieuw leven gekregen."

Van de frituurmuur gaat het dan via FC Winterslag richting Brussel. En dat allemaal dankzij Raymond Goethals die Michel Verschueren tipt over het talent van de spits. "Ik speelde met Winterslag de eindronde tegen Racing Mechelen en Goethals had mij daarin aan het werk gezien. Daarna is het heel snel gegaan. Voor dat ik het wist zat ik samen met mijn ouders aan tafel met Mister Michel in de Comme Chez Soi. Ik weet nog dat mijn vader en moeder bijzonder zenuwachtig waren en hun ogen niet konden afhouden van het zilveren bestek."

Vallen onder Aad de Klos en opstaan onder Boskamp

Bij Anderlecht beleeft Nilis vele hoogdagen, maar moet hij zich ook door enkele zwarte momenten worstelen. De Europese campagne in het seizoen 1989-1990 is er daar een van. Paars-wit plaatst zich dankzij goals van Nilis in de halve finale voor de eindstrijd tegen Sampdoria in het Zweedse Göteborg. Maar daar zet trainer Aad de Mos hem op de bank.

"Als ik het niet zo kort voor de wedstrijd had vernomen, dan was ik gewoonweg niet mee afgereisd. Ik was echt razend kwaad. Het kon mij ook niet meer schelen. Bij de 2-0 van Sampdoria heb ik echt mijn best moeten doen om niet te juichen. Net daarna moet ik invallen, op een moment dat je weet dat het kalf verdronken is. Als de Mos mij had laten starten ben ik er zeker van dat we met die beker naar huis waren teruggekeerd."

Niet veel later krijgt Nilis opnieuw een slag in het gezicht wanneer bondscoach Guy Thys hem niet selecteert voor het WK in Italië. Maar het seizoen erop wordt de Mos vervangen door zijn landgenoot Johan Boskamp en komt er voor Nilis licht aan het einde van de tunnel. "Hij heeft mij altijd onvoorwaardelijk gesteund en daar ben ik hem tot op vandaag bijzonder dankbaar voor. Ik ben iemand die nood heeft aan vertrouwen en respect. Als dat er niet is, dan doe ik de deur dicht. Boskamp kon brullen en schreeuwen, zoals in die wedstrijd tegen SK Beveren het jaar dat we de dubbel pakken. Maar hij heeft nooit het geloof in zijn spelers verloren en daardoor was hij ook populair."

Spitsentrainer en een reünie met Ronaldo

In die acht seizoenen bij Anderlecht worden zijn gouden voeten geen enkele keer beloond met een Gouden Schoen. Het is pas bij PSV dat er eindelijk erkenning komt en hij na een jaar het Nederlandse equivalent de lucht in mag steken. "Straf, want Ajax was dat seizoen outstanding. Al hadden wij ook wel een goeie ploeg met mezelf en Ronaldo als uitblinkers. Dat was echt een fantastische kerel. Wie mij een reünie met Ronaldo kan regelen, mag mij meteen bellen. Het is mijn droom om hem ooit nog eens terug te zien."

Verder in de aflevering kiezen we samen met Nilis zijn mooiste goal en vragen we of er wat aanvallend talent aanwezig is bij Patro Eisden Maasmechelen. Want dat is de club waar hij vandaag spitsentrainer is. Dat was hij in 2020 ook even bij Anderlecht, maar tot een definitieve overeenkomst kwam het toen niet. "Sportief sprak het project mij zeker aan, maar financieel was het een lachertje. Daar komen jullie zelfs jullie bed niet voor uit," maakt Nilis er geen woorden meer aan vuil.

Eindigen doen we met de vraag van Hassan Al Hilou uit de vorige aflevering. Muzikaal leggen we deze Radio Radzinski neer met een muzikaal eerbetoon van Jacques Vermeire aan Nilis in aanloop naar het WK 1994 in de Verenigde Staten.