De opmars van dribbeltalent Bilal El Khannouss: ‘De wil om te winnen is erin gedrild'

Bij Genk ontpopte hij zich snel tot sleutelpion, bij de Marokkaanse nationale ploeg deelt hij de kleedkamer als 19-jarige met internationale vedetten. Maar voetballen leerde Bilal El Khannouss op de Brusselse pleintjes rond het Atomium en in de jeugd van Anderlecht. “Ik durf veel, omdat ik weet wat mijn kwaliteiten zijn.”

"Zullen we beginnen?” Bilal El Khannouss heeft geen tijd te verliezen. In minder dan twee seizoenen zette het Brusselse wonderkind zichzelf in rotvaart op de internationale voetbalkaart. De sterspeler van KRC Genk blijft er zen onder, maar daarom niet minder zelfzeker. “Als je kwaliteit met vertrouwen kan combineren, kom je al heel ver.”

Zijn parcours is nu al indrukwekkend. Internationaal maakte El Khannouss op het WK minuten met Marokko en vloog hij na de U-23 Africa Cup met een gouden medaille naar huis. Met Genk greep de veelzijdige middenvelder in zijn eerste seizoen in de slotminuut weliswaar naast de titel, maar werd hij wel bekroond tot Belofte van het Jaar.

Straks wachten de Spelen in Parijs én hoogstwaarschijnlijk een vertrek naar een topcompetitie, maar in het gemoedelijke Limburg blijft de Marokkaanse Belg met de voetjes op de grond en zijn hoofd bij het geloof. “De voetbalwereld kan erg vies zijn.”

Laten we beginnen met een datum: 17 december 2022.
Bilal El Khannous: (Zonder aarzelen) WK. De kleine finale (wedstrijd voor de bronzen medaille, red.) die we met Marokko tegen Kroatië spelen. De avond voor de wedstrijd zei de bondscoach me dat ik zeker op tijd mijn bed in moest. Op de wedstrijddag vroeg hij of ik klaar was om in het basiselftal te starten, of ik het aandurfde. Uiteraard: ik was op het WK om te spelen. Maar het bleef onverwachts. Al veranderen het publiek en het belang van zo'n match niets aan mijn manier van zijn of spelen. Door de vele Marokkaanse fans voelde het ook aan als een halve thuismatch.

Je hebt de dubbele nationaliteit, maar kiest ervoor om de Marokkaanse kleuren te verdedigen. Was het een hartverscheurende keuze?
El Khannous: Ik ben België enorm dankbaar voor alle kansen die ik hier heb gekregen, maar ik wist van kleins af aan dat ik voor Marokko zou kiezen. Ik heb mijn hart gevolgd.

In België was er ook wat verontwaardiging rond. In de jeugdreeksen kwam je wel uit voor de Rode Duivels.
El Khannous: Ik heb daar begrip voor, maar ik voel mij gelukkig met mijn beslissing. Mijn grootouders zijn van Marokko naar België gekomen en ik voel dat ik hen op deze manier iets kan teruggeven. Ze zijn er niet meer, maar ik ben er zeker van dat ze trots zijn.

Nochtans sta je helemaal niet alleen met die keuze. Meer dan de helft van de selectie van de Marokkaanse nationale ploeg op het WK bestond uit spelers die in West-Europa geboren zijn.
El Khannous: Iedereen voelt die band, die feeling met Marokko, heel sterk. Het is het land waar we familie hebben, waar we altijd als kind op vakantie gingen. De liefde die je krijgt van de Marokkaanse fans, de sfeer bij het volkslied: dat is onbeschrijflijk.

Enkele maanden voor het WK speelde je nog maar je allereerste wedstrijd als basisspeler bij KRC Genk. Je valt op door je heel zelfzekere, volwassen indruk. Waar komt dat vandaan?
El Khannous: Ik durf veel omdat ik weet wat mijn kwaliteiten zijn. De bal vragen, risico's durven te nemen, maar ook plezier hebben op het veld: dat is mijn DNA.

Zit die durf in de familie?
El Khannous: Zeker wel, maar ik heb het ook zelf gekweekt. Ik had als kind overal een bal bij. Ik kan genieten tijdens het spelen, maar heb ook het lef om de ploeg op sleeptouw te nemen. De tegenstanders onder druk zetten, creëert een domino-­effect: de rest van het team en de supporters volgen dan. Ik deins er niet voor terug om die rol op mij te nemen – integendeel.

Je moeder is intussen ook je makelaar.
El Khannous: Ze behaalde vorig jaar haar makelaarsdiploma en runt ook een paar schoonmaakbedrijven. We bellen dagelijks drie keer. Mijn moeder is alles voor mij. Ook mijn vader heeft mij altijd gevolgd en reisde bijvoorbeeld mee toen ik bij de jeugdreeksen naar Japan moest voor een toernooi. Ze hebben de voetbalwereld door mij leren kennen en daar ben ik ook trots op.

Hoe heeft Brussel jou gevormd als voetballer en mens?
El Khannous: Ik ben op een steenworp van het Atomium opgegroeid. Natuurlijk heb ik veel gevoetbald op pleintjes, waar de wil om te winnen erin gedrild is. Op een pleintje mag de ploeg die het eerst drie goals maakt, blijven staan. Dus je wilt winnen, want anders is het lang wachten tot het weer aan jou is.

Je hebt dus heel veel uren op en niet aan de zijlijn van de pleintjes gesleten.
El Khannous: Eerlijk gezegd? Toen ik klein was, zat ik vaak in de verliezende teams. Ik was er al vroeg bij, weet je. Pleintjesvoetbal heeft mij dus mee gevormd. Spelen zonder zorgen, zonder nadenken. Dat kon ook omdat mijn ouders mij nooit gepusht hebben. Er waren geen verplichtingen. Mijn vader zei dat ik gerust een andere weg op mocht. “Wil je gaan boksen? Doe maar.” Mijn moeder was duidelijk: “School komt voor voetbal.” Vandaag pakken te veel ouders dat verkeerd aan, denk ik. Ze zetten te veel druk op de voetbalcarrière van hun kinderen, waardoor ze zichzelf niet kunnen zijn. Vertrouwen en vrijheid: die vormen de sleutels tot succes.

Je hebt tien jaar lang bij de jeugdreeksen van Anderlecht gespeeld. Hoe was jouw tijd op Neerpede?
El Khannous: (Snel) Er is al veel inkt over gevloeid, maar eerlijk: eigenlijk heb ik een heel goede tijd beleefd bij Anderlecht. Maar ja, op mijn vijftiende moest ik een keuze maken.

Hoe kwam dat?
El Khannous: Ik voelde geen vertrouwen meer van Anderlecht. Het toekomstproject van Genk kon me daarentegen wél overtuigen. Volgens mij hadden ze mijn overstap niet zien aankomen, dus die breuk was niet vanzelfsprekend.

En dan beland je als vijftienjarige Brusselaar in het vredige Limburg.
El Khannous: Je moet op honderd kilometer van je thuis plots op je eentje op internaat, maar dat maakte me sterker. Voor mij én mijn familie was het in het begin uiteraard heel moeilijk. Gelukkig kende ik wel wat jongens bij de jeugdteams van Genk en ben ik goed omkaderd. Ondertussen ben ik heel tevreden dat mijn jeugdvriend Anouar (Ait El Hadj, red.) ook in het team zit. Onze ouders kenden elkaar al voor we geboren waren en hij heeft ook bij Anderlecht gespeeld. Samen met Zakaria (El Ouahdi, red.) en een paar andere jongens koken we vaak samen, met de Champions League op de achtergrond. En samen bidden, dat hoort er ook bij.

Je bent vorig jaar naar Mekka gegaan.
El Khannous: Waar ik trouwens ook herkend word – Marokkanen zijn overal (lacht). Ik heb mijn ouders en broer er heel blij mee gemaakt. Na een paar daagjes Medina hebben we in Mekka onze oemra en hadj gedaan. Zeven keer rond de Kaäba (het heilige gebouw in de Al-Masjid al-Haram-moskee in Mekka, red.) en zeven tochtjes tussen de bergen van Safa en Marwah.

Wat betekende die pelgrimstocht voor jou?
El Khannous: Het was alsof ik in een andere wereld was terechtgekomen. Ik wou nog een week blijven. God geeft mij een luxeleven als voetballer. Ik voelde dat ik mijn dankbaarheid moest tonen.

Niet alleen geloof, maar ook voetbal zit diep geworteld in de Marokkaanse cultuur. Spelers van de nationale ploeg worden haast aanbeden. Kijk maar naar jouw volgers op Instagram: in no time van twintigduizend naar twee miljoen.
El Khannous: Ze volgen alles op de voet en sturen je duizenden berichten. Die belanden in mijn verzoeken – af en toe krijg ik wel wat gekke dingen binnen.

Zoals?
El Khannous: Goed geprobeerd. Soms neem ik een kijkje en lachen we er met teammaten om. Maar dat is allemaal virtueel, ik blijf er rustig onder. Het heeft niets met het echte leven te maken.

Zijn je ouders bezorgd over de schaduwkanten van dat explosieve succes?
El Khannous: Ze vertrouwen mij, maar ze kennen het voetbalwereldje intussen ook. Dus als ik met vrienden op restaurant ga, willen ze wel weten met wie. Stel je voor dat er iets gebeurt, dan is het voor hen belangrijk om alle details meteen te hebben.

Waarschuwen zij jou voor de valkuilen?
El Khannous: Ze weten hoe vies de voetbalwereld is. Als er veel centen mee gemoeid zijn, verliezen mensen hun principes en gooien ze alles overboord voor het grote geld. Je goed laten omringen is steeds belangrijker, omdat de bedragen in het voetbal alleen maar groter worden.

Zijn er zelf dingen die je mist?
El Khannous: Het is heel leuk om overal herkend te worden en liefde te voelen van fans, maar soms mis ik de anonimiteit wel. In Brussel heb ik al geleerd om restaurants uit te kiezen waar weinig Marokkanen komen (lacht). Sushi, Thaise keuken, traditionele Afrikaanse gerechten.

Hou je ook van Spaans eten? Je wordt weleens gelinkt aan een transfer naar een club in de Spaanse competitie.
El Khannous: De Spaanse competitie is het pure voetbal. Ik denk niet dat er een beter land bestaat om te voetballen dan Spanje. Zon, zee en de mooiste vorm van het spelletje op de mat.

En Spanje ligt niet ver van Marokko.
El Khannous: Kijk maar naar Youssef En-Nesyri, een teamgenoot bij het Marokkaanse elftal. Hij speelt bij Sevilla en is op een uurtje in Marokko. Mijn droombestemming is de Premier League, de grootste competitie ter wereld. Maar als ik denk aan mijn volgende stap, is Spanje zeker een mogelijkheid. Eerst wil ik me nog acht matchen smijten voor Genk – er kan nog van alles gebeuren in de play-offs.

Chris Van Puyvelde, de jeugddirecteur bij de Marokkaanse voetbalbond, noemde jou een toekomstige ambassadeur voor het land. Zie je jezelf ook zo?
El Khannous: Hij zei dat na een presentatie aan jonge Marokkaanse internationals – min-zestienjarigen. Er komen meer en meer leeftijdscategorieën bij in de reeksen van de nationale ploeg en ondertussen is het trainingscomplex ook enorm verbeterd. Real Madrid komt er zelfs stage doen. Ik heb dan ook even het woord genomen en mijn traject uitgelegd. Weet je, veel jongens geloven er al snel niet meer in als ze een keer niet opgeroepen worden voor de nationale ploeg, maar met hard werken kom je er altijd.

Je bent nu al een rolmodel voor Brusselse ketjes met Marokkaanse roots. Wil je daar in de toekomst iets mee doen?
El Khannous: Er is zóveel talent in Brussel, maar bijna niemand haalt het. Er leeft bij sommige jongens een soort vooringenomenheid dat het toch niet zal lukken. Ze denken: vroeger lukte het niet bij anderen, waarom zou ik dan een uitzondering kunnen zijn? Jongens begeleiden, hen bijstaan: daar kan ik wel een rol in spelen. Maar daar is het nu nog wat te vroeg voor.

Je gaat alvast niet je nonkel, Molenbeeks gemeenteraadslid Ahmed El Khannouss, achterna, de politiek in?
El Khannous: Politiek is alleen maar hoofdpijn (lacht).