De oude gangmakers van de estafette zijn weer bijna terug

Afgelopen weekend vond in China het WK indooratletiek plaats. Zonder Belgische estafetteploegen en dus ook zonder Brusselse atleten. Een tijdperk lijkt voorgoed afgesloten, of doen de oude bezielers straks nog één keer van zich spreken?

“Alles is hier altijd volgeboekt.”

Precies op het moment dat in de Chinese stad Nanjing de finales van de 400 meter worden gelopen, praat de conciërge van de naar Cynthia Bolingo vernoemde sporthal in de Marollen me bij over het belang van het gebouw. Veel buurtbewoners waren enthousiast tijdens de opening in mei 2023. Staande voor een bijzondere muurtekening van de atlete hield burgemeester Close een hoopvolle toespraak en vertelde Bolingo hoe bepalend de wijk in haar nog jonge leven was geweest.

Niemand die niet straalde op die broeierig warme avond.

Enkele maanden later liep Bolingo voor het eerst een 400 meter onder de 50 seconden en eindigde ze vijfde in haar eerste individuele WK-finale in de openlucht. Brussel had er een opvallende ambassadrice bij en allerlei nieuwe mooie prestaties kondigden zich al aan.

Toch is twee jaar later de somberte ingetreden. Bolingo hielp in 2024 de Belgische aflossingsploeg nog mee aan een vierde plaats op het WK indoor en een bronzen medaille op het EK outdoor in Rome, maar flitsen was er niet meer bij. Meer zelfs, in de aanloop naar de Olympische Spelen van Parijs was het voortdurend bidden dat haar broze lichaam bestand zou blijven tegen de vele opofferingen. Tevergeefs.

*tekst gaat verder onder foto

Op de vingers getikt

Vele jaren vormden Brusselaars de motor van de aflossingsploegen, maar met het afscheid van de broers Borlée, de switch van Camille Laus naar de 800 meter en het achterhoedegevecht van Bolingo is de balans richting Vlaanderen gaan overhellen.

De kopstukken anno 2025 zijn Alexander Doom en Helena Ponette. Daar kwam laatst nog een gevecht in regel bij tussen de federatie en Jacques Borlée, de intussen afgetreden trainer van de Tornados.

Nu het stof is gaan liggen, lijkt Brussel toch weer een woordje te gaan meepraten. Over enkele dagen vertrekken de teams op trainingskamp naar Zuid-Afrika, met het oog op het WK estafette, eind april, en het WK outdooratletiek in Tokio, medio september. Wie de laatste maanden het vermoeden kreeg dat Bolingo meer in de mode- dan de sportwereld verkeerde, wordt door ingewijden op de vingers getikt. “Haar voorbereiding verloopt voorspoedig. Ze zal erbij zijn, in Zuid-Afrika en op het WK.” Zelfs Laus, samen met Bolingo en de al gestopte Hanne Claes de grondlegger van de vrouwenestafette, sluit weer aan bij de Cheetahs.

Om het verhaal compleet te maken zal ook Kevin Borlée mee in het vliegtuig stappen, waarmee de theorie dat hij binnen afzienbare tijd in de voetsporen van zijn vader treedt steeds meer werkelijkheid wordt. Alsof door diens verrassende vertrek naar Anderlecht de sereniteit plots is teruggekeerd op de piste.

Aanslepend conflict

In de sporthal onder het spoorweg­viaduct dat de Marollen afsnijdt van het stadscentrum zien ze Bolingo nooit meer. “Ze is hier hooguit één keer geweest.” Hun zorgen situeren zich op een ander niveau. Door een aanslepend conflict tussen de gemeente en de ontwerpers van het gebouw mogen er geen noodzakelijke werken uitgevoerd worden. Een nieuwe bloedhete zomer – de ramen kunnen niet open en de verluchting is niet optimaal – dreigt. “Want,” zucht een speler, “één spijker in de muur en de aansprakelijkheid van de architecten vervalt.”

*In Sporting Flagey zoekt BRUZZ een interessant verhaal uit de Brusselse sportwereld.