Deze Brusselse paralympiërs mikken op medailles in Parijs: 'Negen maanden verlof genomen'

Sprintster Léa Bayekula, rolstoeltennisser Joachim Gérard en handbiker Maxime Hordies verdedigen vanaf woensdag de Belgische en Brusselse eer op de Paralympische Spelen in Parijs. Gezien hun sterke prestaties van de voorbije jaren mag het drietal zeker aanspraak maken op eremetaal.

Léa Bayekula (°1995) woont in Ukkel en traint tot twee keer per dag in het Fallonstadion in Sint-Lambrechts-Woluwe. De Brusselse sprintster werd geboren met spina bifida, een onvolledige ontwikkeling van de wervelkom.

Een beperking waar ze geen speciale band mee heeft, vertelde ze eerder aan BRUZZ. “Sommige mensen zullen nooit kunnen lopen, maar ik heb het geluk dat ik op jonge leeftijd leerde wandelen. Zo red ik me wel. Ik geniet zeker van uitgaan met vriendinnen, gewoon ergens naartoe rijden en iets gaan eten.”

Bayekula heeft al een mooi seizoen achter de rug. Zo stelde ze begin dit jaar het Europese record scherp op de 400 meter tijdens de Grand Prix in de Verenigde Arabische Emiraten. Dat verbeterde ze nog eens tijdens de meeting in het Zwitserse Nottwil. Met een tijd van 51’13’’ verbrak de Brusselse het wereldrecord van de Amerikaanse Tatyana McFadden, een legende binnen de sport met 20 Paralympische medailles op haar naam.

En dan moest het beste nog komen. Tijdens de Grand Prix in Parijs dook Bayekula met een tijd van 50’91” onder de symbolische grens van 51 seconden. Ook op de andere afstanden behoort Bayekula trouwens tot de wereldtop. Een grote kanshebber op enkele Paralympische medailles dus, al gaf ze eerder aan dat ze “vooral tevreden wil zijn van zichzelf.”

Bayékula zal in Parijs deelnemen aan de 100, 400 en 800 meter. Zondag 1 september komt ze een eerste keer in actie. Vooruitlopen op haar kansen doet ze liever niet. “Ik zal geven wat ik kan, net zoals je doet bij een examen waarvoor je goed hebt gestudeerd.”

Naast sport volgt Bayékula namelijk een opleiding voor gespecialiseerd opvoedster. “Ik geef wat ik kan en zie de juiste score daarna wel.”

Grandslamtitels

Een andere wereldtopper is Joachim Gérard (°1988). De rolstoeltennisser, geboren in Ukkel maar wonend in Namen, liep als baby polio op. Daardoor is zijn rechterbeen onderontwikkeld. Toch bouwde hij intussen een indrukwekkende sportcarrière uit.

“Sport is altijd belangrijk geweest voor mij”, vertelt hij aan de telefoon. Als kind heeft hij onder meer nog gezwommen en rolstoelbasketbal gespeeld. Tot zijn vader hem rond zijn twaalfde deed kennismaken met het rolstoeltennis, een discipline waar Gérard meteen een klik bij voelde.

Ondertussen sleepte Gérard al meerdere prestigieuze Grandslamtitels in de wacht, onder meer op de Australian Open, Roland Garros en Wimbledon. En tijdens de Paralympische Spelen van 2016 in Rio behaalde hij een bronzen medaille. Datzelfde jaar bekleedde hij ook enkele dagen de eerste plek op de ranking van het enkelspel. Zijn verdiensten leverden hem in 2013 alvast de titel ‘Paralympiër van het Jaar’ op.

Maar aan dat parcours kwamen nagenoeg een einde op de Spelen in Tokio, drie jaar geleden. Na zijn verrassend vroege uitschakeling verloor hij het bewustzijn tijdens een medailleviering van de Belgische delegatie. Oorzaak bleek een levensbedreigend hartprobleem te zijn. Toch besliste de tennisser door te zetten. Sindsdien speelt hij met een inwendige defibrillator.

Gérard heeft nu zijn zinnen gezet op een medaille. “De voorbije maanden trainde ik vijf keer per week. Ik voel me uitstekend nu, de voorbereidingen zijn goed verlopen. In mijn huidige vorm denk ik dat ik zeker kans maak op een podiumplek, hopelijk de hoogste.”

Vooral met zijn agressieve speelstijl, sterke service en mentale weerbaarheid moet hij het gros van de concurrenten achter zich kunnen laten. Op vrijdag 30 augustus zien we hem voor het eerst in actie bij het enkelspel.

Voor Gérard worden het zijn laatste Spelen. In 2025 neemt hij afscheid van de professionele sportwereld. “Nu ben ik fulltime bezig met sport. Maar ik voel dat het moment is aangebroken om meer tijd te spenderen met mijn gezin en mijn vrienden.” Wat hij na volgend jaar zal doen, kan hij nog niet kwijt. “Eerst wil ik me focussen op de Spelen. De rest zien we later wel.”

Gezonde stress

Ook een atleet van formaat is Maxime Hordies (°1996). De tweetalige handbiker woont in Overijse en werkt bij de dispatching van de Brusselse 112. Na een turnongeluk op zijn 18de raakte hij deels verlamd. Een uitdaging die hij als rasechte sportman aangreep om als een waanzinnige te revalideren. In zijn zoektocht naar een nieuwe sporttak belandde hij uiteindelijk bij handbiken, intussen een zestal jaar geleden.

“Voor mijn ongeval ging ik regelmatig fietsen. Voor mij was het dus een logische overstap”, vertelt Hordies. In het begin had hij nooit gedacht ooit op de Paralympische te staan. “Maar na mijn eerste wedstrijden merkte ik stukje bij beetje dat dit echt iets voor mij was.”

Dat ontging ook het Belgisch Paralympisch Comité niet, dat hem in 2021 meenam naar de Spelen in Tokio. Daar behaalde hij brons bij de tijdrit. De jaren nadien wist Hordies vier wereldkampioenschappen op de weg te winnen, aangevuld met enkele knappe bronzen en zilveren medailles, zowel op de wegrit als bij het tijdrijden.

In Parijs komt hij aan de bak bij de wegrit, de tijdrit en de team relay bij de mannen. “Dit jaar nam ik negen maanden verlof om me volledig te kunnen focussen op de Spelen. De combinatie van mijn sport en job was anders te zwaar. De voorbije periode trainde ik gemiddeld vijf keer per week, en ik ben ook op trainingsstage in Spanje geweest.”

Nu de Spelen dichterbij komen, begint het stressniveau toch wat te stijgen. “Maar ik heb een mental coach die me daarbij helpt. En een dosis gezonde spanning kan ook van pas komen”, glundert Hordies. Op woensdag 4 september staat hij een eerste keer aan de start bij de tijdrit.

De handbiker wil graag met enkele medailles huiswaarts keren. “Liefst zit daar ook een gouden bij. Maar de concurrentie is sterk en het parcours best pittig. Er zit een stevige klim van een kilometer in. Aangezien ik iets groter en zwaarder gebouwd ben, zijn mijn lichtere tegenstrevers daar in het voordeel. Maar in de afdaling kan ik dan weer het verschil maken. Hoe dan ook ben ik van plan me honderd procent te geven.”