Randje buitenspel: handtastelijkheden

'Qui ne saute pas n'est pas Bruxellois,' wordt in alle drie de Brusselse clubs gezongen en gesprongen, zowel bij Union Saint Gilloise, BCBG Anderlecht als bij RWDM. Bij die laatste wordt er de laatste twee matchen niet gezongen, noch gesprongen, gezien er een stadionverbod is uitgevaardigd. Het gevolg van een paar heethoofden, overjaarse pubers die het katapulteren van voetzoekers richting spelers als een heldendaad zien.

Daardoor worden duizenden onverzettelijke supporters gedwongen thuis in hun living voor het beeldscherm te staan zingen/springen, wat niet hetzelfde beoogde effect bewerkstelligt. Wie voor het eerst deze meezinger/springer in de Brusselse stadions deed weerklinken is mij onbekend. In ieder geval is het vrij uniek gezien de rest van het zangrepertoire zowat overal in de Europese stadions hetzelfde is.

In Brazilië gaat het er olijker aan toe. In Rio de Janeiro bijvoorbeeld heeft elke stadswijk haar eigen supportersclub met bijhorende uiterst persoonlijke liederen. Tijdens een match krijg je bijgevolg tegelijkertijd diverse aanmoedigingsgezangen te horen. Hetzelfde gegeven bij de tegenstander. Een hallucinante potpourri, een auditieve heksenketel, muzikaal complex en wonderbaarlijk poëtisch. Ondanks de business-­link met Botafogo, club uit diezelfde miljoenenstad die ook in de portefeuille zit van onze geldschieter John Textor, zijn we in stoïcijns België veraf van zo'n Braziliaanse euforische vrolijkheid.

Desalniettemin en ondanks de lamentabele positie waarin de club zich momenteel bevindt, heeft RWDM in zijn lange geschiedenis steeds de existentiële turbulenties weten te doorstaan en beschikt het traditioneel over de geestigste, luidste en hechtste supportersgilde te lande. Droefenis alom dat ze in deze spannende afvallingsrace niet eens aanwezig mag zijn. De bestraffing schiet trouwens haar doel voorbij. Bij het betreden van het stadion moet je door een dubbele fouilleringsmuur, één van stewards, één van gardevils, het belet niet dat het gewraakte vuurwerkspeelgoed toch binnenraakt. Het is bedenkelijk dat zulke vernederende fouilles noch in Sint-Gillis noch in Anderlecht gebeuren, hetzelfde grondgebied nochtans.

In Molenbeek waan je je bij binnenkomst in een soort detentiecentrum en lijkt men zijn trouwe publiek al meteen met een onbehaaglijk gevoel weer uit het stadion te willen verjagen. Bangmakerij vermomd als professionalisering. De tempel als oord des verderf, in plaats van gewijde grond ter verering van de voetbalsupporter.

Ondanks het lege stadion kon de ploeg eindelijk nog eens deugddoend winnen zodat de afgrond naar tweede klasse voorlopig vermeden wordt. Maar zelfs daar kan men zingen/springen dat men Bruxellois is en hoeft men hopelijk die denigrerende handtastelijkheden niet langer te ondergaan, zelfs niet in Molenbeek.