'Sommigen doen yoga om zen te worden, ik speel petanque'

In Sporting Flagey zoekt BRUZZ een interessant verhaal uit de Brusselse sportwereld. Deze week: Carine Potellen, de drijvende kracht achter de boulodroom in Sint-Gillis. "Ik zie soms jongeren die heel nerveus en rusteloos aankomen, maar petanque helpt om die energie te kanaliseren."

Het is een uitdaging om in Brussel een charmantere locatie voor een sportplek te vinden dan die van de veertig jaar oude boulodroom Charles Picqué, genesteld in het Pierre Pauluspark in Sint-Gillis. Sinds de uitgebreide renovatie, die net een jaar geleden werd afgerond, is de inbedding van het petanquecentrum in de romantische Engelse tuin bovendien nog verbeterd. Een grote ramenpartij verwijderde de visuele barrière en er werden drie buitenbanen en een groot terras aangelegd.

“Mensen komen nu sneller een kijkje nemen. We zien bijvoorbeeld ouders die met hun kinderen naar het speelpleintje hier vlak naast komen,” zegt Carine Potelle, voor wie de boulodroom een tweede thuis werd. Ze werkt in de keuken van de cafetaria, en is secretaris en sportief directeur van P.C. Le Silence, een van de twee clubs gevestigd in het complex.

'Beslommerigen vergeten'

Potelle is geboren en getogen in Sint-­Gillis, maar de liefde voor jeu de boules kreeg ze zo'n dertig jaar geleden in Vlaanderen te pakken. “Vanaf mijn achttiende bracht ik samen met een groep Brusselse vrienden in de lente en zomer veel weekends en vakanties door op een camping in Tremelo, waar petanque uitgroeide tot een van onze favoriete activiteiten. Om ook in de winter samen te kunnen spelen, sloot ik me op een bepaald moment aan bij de Brusselse club Les Jardins, geleid door de grootvader van een van de vrienden.”

Omdat de combinatie van werk en gezin later steeds minder vrije ruimte in haar agenda toeliet, stopte ze gedurende een hele poos met het spel. Tot de boules een tiental jaar geleden bij wijze van spreken welkome reddingsboeien vormden tijdens een woelige periode. “Ik had gebroken met de vader van mijn kinderen en was ook op professioneel vlak zoekende. Ik kwam naar de boulodroom om afleiding te vinden.”

De sport werkte therapeutisch in die moeilijke tijd en helpt ook vandaag om het hoofd tot rust te brengen. “Sommigen doen aan yoga om zen te worden, ik aan petanque,” lacht Potelle. “Het kalmeert me en doet me alle beslommeringen vergeten. Zodra ik klaar sta in de cirkel om te werpen, ben ik volledig geconcentreerd op het spel en op welke strategie het team moet volgen om te winnen.”

Potelle merkt die invloed ook bij anderen. “Ik zie soms jongeren die heel nerveus en rusteloos aankomen, maar petanque helpt om die energie te kanaliseren. Voor even zijn er geen afleidingen, zitten ze in een bubbel.”

Bejaard imago

Hoewel de sport kampt met een enigszins bejaard imago, is ze toegankelijk voor alle generaties. “De leeftijd van de leden varieert van tien tot negentig,” zegt Potelle. “Mijn jongste zoon speelde zelf vanaf zijn twaalfde. Op dit moment nemen zijn studies veel tijd in beslag, maar misschien keert hij ook wel terug.”

Met haar club Le Silence broedt ze op een plan om nog meer jong talent aan te trekken: “Door bijvoorbeeld initiaties aan te bieden aan scholen, en de kinderen uit te leggen hoe het spel in elkaar zit.” Ver hoeft ze alleszins niet te zoeken, want er is een school – École Nouvelle – vlakbij, aan het Pierre Pauluspark. Tegelijk heeft de club directe toegang tot mensen van een heel andere generatie, want het park herbergt ook een centrum voor senioren.

Onder de huidige clubspelers van Le Silence zijn geen leden meer van Potelles vriendengroep met wie ze in haar jeugd voor het eerst tireerde en pointeerde, maar dat deert niet. “Verschillende onder ons spelen in andere Brusselse clubs die meedoen aan kampioenschappen en toernooien. De sport houdt zo de bende nog steeds bijeen.” Andy Furniere