Jean-Baptiste overleefde dodelijke schietpartij in Sint-Gillis: ‘Ik hoop op gerechtigheid'

Rond de dodelijke schietpartij die op donderdag 27 juni plaatsvond in de Argonnestraat in Sint-Gillis bestaat nog veel onduidelijkheid, niet in het minst voor Jean-Baptiste. De vijftigjarige man werd die nacht zes keer geraakt door de schutters en vervolgens in kritieke toestand overgebracht naar het ziekenhuis. Het duurde ruim een week voor Jean-Baptiste uit de coma ontwaakte. Meerdere operaties later kan zijn lange herstel eindelijk beginnen. “Ik heb veel geluk gehad, maar ik zal nooit meer dezelfde zijn”, vertelt hij vanop zijn ziekenhuisbed in Ukkel.

Eind juni werd de Argonnestraat, vlak bij het Zuidstation in Sint-Gillis, midden in de nacht opgeschrikt door een brutaal schietincident. Twee onbekenden op een scooter namen er het terras van café Astoria onder vuur. Twee mensen stierven vrijwel meteen. Drie anderen raakten gewond, twee onder hen bevonden zich lange tijd in kritieke toestand.

Wat er zich die nacht precies heeft afgespeeld, is nog altijd een groot mysterie. Het Brussels parket kan voorlopig enkel kwijt dat de gewonde slachtoffers niet langer in levensgevaar zijn. Onder hen Jean-Baptiste of 'J-B', die zes kogels in zijn benen kreeg. Na meer dan een week tussen leven en dood te hebben gezweefd kan hij nu aan zijn lange revalidatie beginnen.

België-Oekraïne

De vijftiger, die al 13 jaar in de wijk woont, herinnert zich de bewuste avond en nacht nog goed. “Ik zat op het terras van Le Safari, naast café Astoria”, vertelt hij. “Daar kom ik wel vaker over de vloer om te ontspannen. Voordien was ik met vrienden naar de EK-wedstrijd België-Oekraïne gaan kijken. Op het terras wilden we nog even gezellig napraten.”

Omstreeks 01.00 uur ’s nachts nam die nabespreking evenwel een trieste wending. “Ik weet nog dat ik twee personen van een scooter zag stappen”, zegt Jean-Baptiste. “Kort daarna openden ze het vuur. Ze schoten in het wilde weg, van de ene naar de andere kant. Van de mensen op de terrassen leken ze zich weinig aan te trekken. De paniek was totaal.”

Jean-Baptiste viel op de grond en besefte vrijwel meteen dat hij geraakt was. “Ik kon niet meer bewegen. Op zeker moment dacht ik dat ik het niet zou halen, vluchten lukte niet meer.” De botten in zijn rechteronderbeen werden volledig verbrijzeld door de kogels, en een slagader was doorzeefd. “Ik verloor enorm veel bloed. Op het moment dat de hulpdiensten arriveerden, ging het licht uit.”

Coma

Meer dan een week lag Jean-Baptiste in coma. “Ik heb veel geluk gehad. Ondertussen heb ik al verschillende operaties achter de rug, de komende weken staan er zelfs nog enkele gepland.” Zijn onderbenen zijn momenteel in verbanden gewikkeld, metalen bouten houden ze bij elkaar. “De dokters doen hun best om ervoor te zorgen dat ik terug kan stappen. Maar: ik zal nooit meer dezelfde zijn als voor de schietpartij.”

Het zal geen verbazing wekken dat ook op mentaal vlak het incident sporen heeft nagelaten. “Slapen lukt nog amper", zucht Jean-Baptiste. "Constant hoor ik opnieuw de knallen van de geweerschoten. En slaag ik er toch in te dommelen, vind ik geen rust. De persoon met wie ik de ziekenhuiskamer deel, komt soms aan mijn bed staan om me te kalmeren. Alsof ik alles opnieuw beleef.”

Naast het bed kijkt François-Xavier bezorgd toe. Samen met een andere vriend ontfermt hij zich over Jean-Baptiste. Zijn vrouw en kind wonen immers nog in Kameroen. “De dokters vertelden ons dat Jean-Baptiste nog zeker zes maanden in het ziekenhuis moet blijven. Mogelijk duurt het nog een jaar”, zucht hij.

Lees verder onder de afbeelding.

Motief

Waarom de schutters café Astoria als doelwit namen, daar hebben beide mannen het raden naar. “De laatste jaren is het onveiligheidsgevoel in de wijk wel toegenomen”, zegt Jean-Baptiste. “Aan het Zuidstation zien we vaak druggebruikers, en dealers hangen soms ook rond in de buurt. Vroeger was het rustiger.”

“Maar", zo voegt hij er meteen aan toe, "ik kan niet zeggen dat zij per se verantwoordelijk zijn. Het lijkt me eerder kleinere criminaliteit vergeleken met het neermaaien van onschuldige mensen met een oorlogswapen.”

Dat beaamt François-Xavier. “We hebben het gevoel dat iedereen in de wijk nu gelinkt wordt aan het drugsmilieu. Terwijl dat absoluut niet het geval is. De mensen die ik ken leiden een normaal leven.” Jean-Baptiste werkt aan het Zuidstation als chauffeur van transportbusjes die tussen Brussel en Parijs rijden.

Voor hen is het dan ook klaar en duidelijk dat het om willekeurige slachtoffers gaat. “Eric bijvoorbeeld, die het helaas niet overleefde, kende ik goed. We waren buren,” zegt Jean-Baptiste. “Een heel vriendelijke man”, voegt François-Xavier toe. “Ik herinner me dat ik ooit geld nodig had om medicijnen te kopen voor mijn dochter. Hij leende het met veel plezier.”

Herdenking

De twee mannen hopen dat politiek en justitie alles in het werk stellen om de daders te vatten. “We willen gerechtigheid, en dat de toenemende onveiligheid eindelijk aangepakt wordt.”

Zaterdagnamiddag om 15.00 uur houdt de getroffen buurt nog een bijeenkomst in de Argonnestraat. Die bijeenkomst moet uitgroeien tot een eerbetoon aan de slachtoffers van 27 juni.