Adam over zijn nierziekte: 'Het is niet leuk maar het moet'

"Sinds mijn derde heb ik een nierziekte, en daarom moet ik nu drie keer per week naar het ziekenhuis komen," vertelt Adam (9) uit Anderlecht. "Ik vind het niet leuk, maar ze zorgen hier wel goed voor mij." Een gesprek met Adam naar aanleiding van de Dag van de Nierzorg op 8 maart.

M et 'ze' bedoelt Adam de dokters en verplegers van het kinderziekenhuis Koningin Fabiola. (Lees ook SorrySnorry?, hieronder, als je meer wil weten over dat ziekenhuis.) Elke week komen er een tiental kinderen naar dat hospitaal omdat hun nieren niet werken zoals het zou moeten. En de nieren zijn een heel belangrijk orgaan bij de mens: zeven tot acht keer per dag zuiveren ze ons bloed van schadelijke stoffen. Het is ook daarom dat we regelmatig moeten plassen, zodat die stoffen uit ons lichaam kunnen verdwijnen.

Bij Adam werken allebei zijn nieren niet zo goed. Gelukkig kunnen ze hem daar in het Fabiolaziekenhuis wel voor behandelen.

Adam (A): Ik kom hier al sinds ik drieëneenhalf ben. Vroeger twee keer per week, nu drie keer. Ik heb hier boven (wijst naar zijn borst) een apparaatje zitten, met een gaatje in. Daar prikken ze dan met een spuit in, en zo komt er een vloeistof in mijn lichaam terecht. Albumine heet die vloeistof. Die wordt normaal gezien gemaakt door de nieren, maar bij mij lukt dat niet zo goed meer.

Doet het pijn als ze jou daar prikken?
A: Nee, toch niet als ik de zalf heb opgedaan. Door die zalf is mijn huid verdoofd en voel ik niks. Maar soms vergeet ik de zalf en dan doet het pijn.

Moet jij zelf de zalf aanbrengen?
A: Nee, mijn leerkracht doet dat op school, net voor ik naar hier kom.

Je komt dus vaak rechtstreeks van de school naar het hospitaal?
A: Ja, en soms ook tijdens de les. Op vrijdag bijvoorbeeld ben ik ongeveer vier uur hier terwijl ik eigenlijk op school zou moeten zijn.

Raak je dan achterop met de lessen op school?
A: Nee, ik heb hier in het ziekenhuis een eigen leerkracht die mij soms bijwerkt. En op woensdagnamiddag maak ik hier in bed altijd eerst mijn huiswerk, zodat ik me niet verveel. Daarna mag ik tv-kijken, samen met Adil.

Wie is Adil?
A: Dat is een van mijn vrienden hier, daar ligt hij (hij wijst naar een bed verderop). Hij heeft ook een nierziekte. En Jordanka is een vriendin van mij. Ik heb hier al veel vrienden gemaakt.

Wat vind je ervan dat je zo vaak moet komen voor de behandeling?
A: Niet leuk, maar het moet. Vandaag moet ik mijn baskettraining missen, en dat vind ik spijtig. Maar op maandag kan ik wel gaan. En verder kan ik bijna alle sporten doen, zelfs zwemmen!

Wat vind je van de verpleegsters en dokters?
A: Die zijn héél, héél lief, ze zorgen echt goed voor mij.

Kom je in je eentje naar het ziekenhuis?
A: Nee, mijn mama komt altijd mee. Maar ze kan er niet tegen als ze mij prikken, ze ziet dat niet graag. Dan gaat ze met alle mama's van de andere zieke kinderen naar beneden. Als het klaar is, komt ze me weer halen.

En wat doe je als je met vakantie wil? Kan je wel op reis gaan?
A: Ja, dan maakt mijn mama een afspraak met de verpleegsters. Ze krijgt dan een grote doos met alles erin: de spuiten, de albumine, de pleisters... Met al die spullen gaan we dan naar een ziekenhuis in Marokko, waar we soms een maand lang op vakantie zijn. Ze doen daar dan hetzelfde als hier in Brussel.

Denk je dat je ooit helemaal kunt genezen?
A: Ik weet het niet, ik hoop het. Mijn oudere broer heeft dezelfde ziekte als ik en hij moest na een tijd een nieuwe nier krijgen...

Ook al is het niet zo leuk om naar hier te komen, heb je toch goeie herinneringen aan dit ziekenhuis?
A: Ja, in augustus is er altijd een sportkamp en daar doe ik soms aan mee. Je kan dan veel verschillende sporten proberen, zoals hockey, baseball, golf... En in de zomer ben ik al een paar keer mee op vakantiekamp geweest, naar Bretagne. Daar is ook een speciaal medisch centrum. Soms zie ik dan vrienden terug die ik hier heb leren kennen, maar die nu niet meer naar het ziekenhuis komen. Dat vind ik tof!