De spraakmaker: Linda De Dobbeleer

Het is niet zonder trots dat Linda De Dobbeleer, directrice van de Sint-Gillisschool, aankondigt dat haar concentratieschool een nieuwe stek heeft in de Fernand Bernierstraat. “Een kleine Vlaamse katholieke wijkschool nabij het Bethlehemplein in Sint-Gillis, een school zonder Vlamingen en zonder katholieken!”

De basisschool, ooit opgericht met de steun van Vlaamse middenstanders in Sint-Gillis, leek enkele jaren geleden nog ten dode opgeschreven na een negatieve evaluatie voor de infrastructuur in de Montenegrostraat. De school zat er in een vertimmerd herenhuis. De lokalen waren slechts voorzien op tachtig tot honderd leerlingen, terwijl de schoolpopulatie ondertussen de tweehonderd nadert.

“Het werd een harde strijd: een geschikte infrastructuur vinden in de wijk, en ook de financiële middelen,” zegt De Dobbeleer. “Geduld, flexibiliteit, dialoog, tijd, politiek- en gemeenschapsoverschrijdend overleg hebben gemaakt dat de Nederlandstalige school is blijven bestaan voor een bijna honderd procent bevolking met een migratieachtergrond in deze kansarme wijk.”

De school vond uiteindelijk een oplossing aan de andere kant van hetzelfde huizenblok. Daar stond al enkele jaren een voormalige hogeschool te verkommeren. De zogenaamde ECAM-site werd in 2007 gekocht door Jean Boghossian van de Villa Empain, met de bedoeling er lofts in te maken. Dat project kwam echter nooit van de grond.

De aankoop van het gebouw voor de school had nog wel heel wat voeten in de aarde. De Sint-Gillisschool was immers niet de enige gegadigde. De onderhandelingen sleepten een decennium aan. Dat de kleine, Vlaamse en katholieke wijkschool het haalde, bewijst volgens De Dobbeleer dat het mogelijk is om “met Franstalige politici samen te werken voor een goed doel”.

Het gebouw werd gekocht en gerenoveerd met geld van Vlaanderen, de VGC en het bisdom Mechelen-Brussel. “We zijn zeer dankbaar voor onze leerlingen,” zegt de directrice, die zelf ooit leerling was op de school. “De persoon die ik geworden ben, is voor een groot stuk toe te schrijven aan de Sint-Gillisschool,” vertelt ze. “Ik weet nog heel goed dat ik in het vijfde leerjaar bij juffrouw Francine dacht: dit is het, ik wil juf worden. En zo is het ook gelopen.”

Ook in het nieuwe gebouw wil de Sint-Gillisschool een wijkschool blijven, “waar iedereen iedereen kent.” De school heeft zich overigens aangepast aan het publiek, dat grotendeels bestaat uit moslimkinderen. De lessen katholieke godsdienst staan er nog altijd op het leerprogramma, maar de focus ligt op de gelijkenissen tussen de religies. Ook inhoudelijk geeft de school dus blijk van flexibiliteit en dialoog. Zonder die eigenschappen bestond ze wellicht niet meer.