Kamilia (18) over TADA: 'Ik kreeg een kaartje om later als advocaat te werken'

Kamilia is achttien en woont in Vorst. Ze doorliep het TADA-toekomstatelier en staat nu veel sterker in haar schoenen.

Ik behoor tot de eerste lichting van TADA. Toen ik in de lagere school zat, kwam Sofie (Foets, red.) naar mijn school en liet ze een filmpje zien. Ik twijfelde eerst, wist niet of ik zin zou hebben om er elke zaterdag naar toe te gaan. Maar mijn ouders waren enthou­siast en ik had niet zoveel activiteiten buiten de school. Ik was net gestopt met dansen vanwege mijn rug.

Ik ben dan bij TADA begonnen en merkte al vlug dat het er heel anders aan toeging dan op school. Geen examens bijvoorbeeld en niet alleen theorie, ook praktijk. Bovendien werd TADA een soort familie voor mij, ik had er meteen vrienden.

Ik was heel benieuwd of ik bij TADA te weten zou komen wat ik wilde doen en worden. Geneeskunde? Neen. Kinesitherapie? Ook niet. Toen er op een keer een ingenieur kwam spreken, heb ik hem de oren van het lijf gevraagd. Wat houdt het in? Zijn er ook vrouwelijke ingenieurs? Ondertussen denk ik dat ik weet wat ik wil: handelsingenieur. Ik hou van cijfers en van reizen.

Momenteel zit ik in het vijfde jaar humane wetenschappen in atheneum Emanuel Hiel. Eerst volgde ik economie, maar dat vond ik saai. Humane is dan misschien niet de beste voorbereiding voor handelsingenieur, maar als je gemotiveerd bent, kan je veel, zo leer je bij TADA. Bovendien heeft elke oud-leerling een buddy, een coach die je helpt om je schoolprestaties te verbeteren. Ik word geholpen door Karel, een universiteitsprofessor die speciaal een keer per maand van de kust naar mijn huis in Vorst komt om me helpen met vakken als wiskunde en geschiedenis. Respect.