Tien om te zien: de nieuwe Nederlandstalige parlementsleden over hun Brussel

In het Brussels en het Vlaams Parlement werden tien Nederlandstalige Brusselaars voor het eerst verkozen. Wij vroegen hen onder andere wat hun eerste herinneringen aan de hoofdstad zijn, hoe ze zich verplaatsen en waaraan ze zich het meest ergeren.

BRUSSELS PARLEMENT

Hij noemt niet één favoriete Brusselaar, maar de bandleden van Stikstof. “Ze voelen zeer goed aan wat er in Brussel leeft, ze zijn trots om Brusselaar te zijn en ze dragen Brussel uit. Bovendien halen ze ook nog eens kunstenaars uit de rest van het land naar de hoofdstad.”

Juan Benjumea-Moreno ergert zich aan wat hij de mismeestering van de openbare ruimte noemt. “Nutteloze parkings, wildparkeren, sluikstorten, leegstand en auto’s die veel te snel rijden. Na de preventie moet er ook effectief opgetreden worden, we moeten weer meester worden van de openbare ruimte.”

----------

Lotte Stoops is geboren in Turnhout, maar bracht haar eerste vijf levensjaren door op een kot in het Leuvense. “Mijn ouders studeerden nog. Ze woonden met hun drie kleine kindjes in een studentenhuis.” Daarna verhuisde het gezin naar de Kempen, naar Lichtaart, waar haar vader huisarts werd. “Mijn vader was de offi cieuze huisarts van Bobbejaanland. Zijn praktijk lag vlak bij het pretpark.”

In haar jeugd was Turnhout dé stad. Maar ze kwam ook geregeld in Tervuren, waar een vriend des huizes werkte in het Africamuseum. Brussel zelf kende ze nauwelijks. “Mijn oudste herinnering aan Brussel dateert van 1993. Na het overlijden van koning Boudewijn reed ik samen met mijn zus met de trein naar Brussel om hem te groeten. Ik zat toen al op kot in Gent.”

Stoops studeerde theater- en filmwetenschappen. Haar laatste studiejaar verbleef ze in Bologna. “Ik wilde niet terug naar België. Alleen Brussel zag ik zitten. Het multiculturele trok me aan.” Ze woont nu met haar twee kindjes in een gerenoveerd RTT-gebouw in Laken. “Met zicht op Brussel,” zegt ze. “Het is het eerste project van de Tivoliwijk.”

Stoops is documentairemaakster. Onlangs bracht ze de film Third act uit, over ouder worden. Haar grote voorbeeld, en ook favoriete Brusselaar, is cineaste Chantal Akerman. Naast het filmen, doet Stoops interventies in de publieke ruimte, zo bijvoorbeeld Au bord de l’eau in Laken. Ze is een fervente fietser. Haar grote ergernis is de verkeersonveiligheid. Als parlementslid wil ze zich dan ook inzetten voor een betere verkeersinfrastructuur. Een ander stokpaardje is het burgerinitiatief. “Er zijn zoveel kleine, partij-overschrijdende initiatieven. Die wil ik ondersteunen.”

-------

Jan Busselen (40) werd geboren in Hasselt, maar verhuisde op zijn vijfde naar Brussel. Hij heeft ondertussen in Sint-Gillis, Molenbeek en Brussel gewoond. Nu woont hij in een appartement in Jette. Als kind pendelde hij tussen Brussel, waar zijn vader woonde, en Antwerpen, waar zijn moeder woonde. Tussen 1989 en 1996 woonde hij aan het Vossenplein.

“Ik was natuurlijk heel jong, maar ik heb de Marollen gekend toen ze nog echt volks waren. Toen zagen ook de antiekwinkels er heel anders uit, het waren half-antiekwinkels, waar ook af en toe een gitaar te koop werd aangeboden waarop ik mocht spelen van de winkeluitbater.” Busselen studeerde aan het conservatorium, waar hij de jazzopleiding heeft gevolgd.

“Ik heb mijn studies zelf bekostigd door vliegtuigen schoon te maken in Zaventem en ben ook nog bijgesprongen in ‘t Werm Woeter.” Na zijn studies ging hij als leerkracht muziek werken. Hij is nog altijd muzikant. Busselen verplaatst zich met het openbaar vervoer en heel af en toe met Cambio: “Ik heb heel laat mijn rijbewijs gehaald, we hebben toen een tijdje een auto gehad, maar we hebben die van de hand gedaan.” De favoriete Brusselaar van muzikant Busselen is Jacques Brel.

”Zo rijk aan emoties en beelden, het gaat zo over de dingen des levens, Brel straalt leven uit.” Busselens grootste ergernis is de ongelijkheid in Brussel. “Je merkt het als je de wijken intrekt. Brussel is een rijk gewest, de armoede is een eerstewereldland onwaardig.”

------

Gilles Verstraeten (29) werd geboren in Kortrijk en groeide er op, maar hij wist als tiener al dat hij in Brussel wou komen wonen. “Als puber kwam ik op bezoek bij een iets oudere vriend die in Brussel studeerde. Ik werd op slag verliefd op de levendigheid van de wijk rond de Beurs, de chaos en de Sodom en Gomorra-kant van de hoofdstad.”

Verstraeten woont in de Anderlechtse Kuregemwijk. Hij studeerde rechten, maar werkte ondertussen al in het Europees Parlement, maar dat hield hij na tweeënhalf jaar voor bekeken. “Ik voelde me een expat in mijn eigen stad, ik wou me inzetten voor het echte Brussel.”

Nu werkt hij voor de N-VA- fractie in het Brussels Parlement. Verstraeten verplaatst zich met ‘de voetenbus’ en het openbaar vervoer. “Fietsen durf ik niet zo goed door de verkeersonveiligheid, maar ik overweeg toch om er een te kopen. Een auto heb ik niet, ik ben een van die rare vogels die zelfs geen rijbewijs heeft.” Verstraetens favoriete Brusselaar is Karel Buls.

“Voorvechter van het Nederlandstalig onderwijs en een forse tegenstander van de megalomane sloop- en vernieuwingsprojecten van het koningshuis.” Verstraetens grootste ergernis zijn de armoede en de dakloosheid, en het gebrek aan sociale cohesie dat eruit volgt. “Ik heb de Samusocialcommissie van dichtbij gevolgd. Ik wil in het parlement het wanbeheer en de foute keuzes in de sociale sector aanklagen.”

------

Mathias Vanden Borre (32) werd in geboren in het Schotse Dundee, maar hij groeide op in en rond Antwerpen. Nadien woonde hij nog in Leuven, Coimbra en Berlijn. Zijn eerste herinneringen aan Brussel dateren van toen hij zes, zeven jaar oud was. “Ik wandelde met mijn grootmoeder langs de antiekwinkels in de Hoogstraat, en de markt op het Vossenplein. Ik vond de vele antiquairs en straatventers werkelijk fascinerend.”

Hij studeerde politieke wetenschappen aan de KU Leuven, daarna rechten aan de UGent. Vanden Borre werkt op dit ogenblik als adviseur bij minister-president Geert Bourgeois, maar eerder werkte hij als jurist voor de Vlaamse Gemeenschap. Hij woont in een huis in Laken en verplaatst zich naargelang de situatie met het openbaar vervoer en de fiets.

“En als het mogelijk is te voet. En sinds kort ook met de motorfiets.” Zijn favoriete Brusselaar is ietwat verrassend Jacques Brel: ”Brel springt eruit als magistraal zanger, kunstenaar en levensgenieter. De polemische nummers zie ik door de vingers. Niemand is perfect.” Vanden Borres grootste ergernis is de vaak gebrekkige dienstverlening door de overheid. “Netheid van straten en pleinen, taalkennis van de diensten, verouderde infrastructuur. Brussel moet als een moderne hoofdstad bestuurd worden.”

------

Els Rochette (45) werd geboren in Leuven, en groeide op in Veltem- Beisem, maar als kind kwam ze vaak naar Brussel om een wandelingetje te maken.

“Tijdens de zomermaanden kwam ik een paar keer per week naar het Maria Boodschapinstituut aan de Moutstraat, waar mijn vader directeur van het regentaat was. Als kind hielp ik hem de post openmaken. Nadien maakten we dan een wandeling.” Ook haar studies sociaal werk deed ze in Brussel aan de Poststraat.

Nu is ze artistiek directeur van de sociaal-artistieke werkplaats Globe Aroma. Els Rochette woont in Vorst in een appartement, ze verplaatst zich voor negentig procent met de fiets. “Als het heel winderig is, neem ik het openbaar vervoer en als ik eens een meubel of een groot stuk moet verhuizen huur ik een Cambio.”

Rochette diept geen bekende naam op als favoriete Brusselaar. “Het is een Brusselares, ze heet Shilemeza Prins en ze is afkomstig uit Zuid-Afrika. Ze is hier elf jaar geleden aangekomen en heeft het heel moeilijk gehad, maar ze is een ontzettend moedige vrouw en altijd gemotiveerd, ze heeft Globa Roma en andere verenigingen ontzettend veel gegeven. Een voorbeeld voor velen.”

Els Rochettes grootste ergernis is het gebrek aan waardige huisvesting voor heel veel mensen. “Dat is echt schandalig, een klein appartementje of studiootje vinden is voor velen onbegonnen werk. Ik ga hier in het parlement zeker rond werken, ik vind dat dat de absolute prioriteit moet worden.”

-----

Ik ben geboren in Leuven, helaas,” zegt Pepijn Kennis. Helaas, omdat hij geen affiniteit heeft met die stad en zich helemaal Brusselaar voelt. Kennis groeide op in Schaarbeek en ging naar de middelbare school in het centrum van Brussel.

Veel tijd bracht hij tijdens zijn jonge jaren door op de trappen van de Beurs. “Het was het pre-gsmtijdperk. Je zat er urenlang te wachten op een vriend, terwijl de hele wereld aan je voorbij trok.” Hij studeerde sociologie aan de VUB en deed er daarna nog een internationale master in urban studies bovenop. Intussen woont hij opnieuw in Schaarbeek, in een appartementsgebouw, samen met zijn vriendin. Kennis stopt binnenkort met zijn werk bij vzw Toestand om zich helemaal te kunnen wijden aan de organisatie van Agora en zijn nieuwe job als parlementslid.

Zijn favoriete Brusselaar is Philippe Van Parijs, die hij bewondert voor zijn oproep tot Picnic the Streets en zijn streven naar een tweetalig Brussel. Wat Kennis vooral ergert, is dat Brussel de speelbal van alles en iedereen is, maar intussen geen eigen identiteit mag ontwikkelen.

“Dat frustreert me,” zegt hij. “Ik wil de komende tijd vooral gaan luisteren naar de mensen om op die manier tot een gedragen stadsproject te komen.”

VLAAMS PARLEMENT

Stijn Bex (43) werd geboren in Diest, maar groeide net als Els Rochette van One.brussels op in Veltem-Beisem.

Hij studeerde rechten aan de KU Leuven, waarna hij achtereenvolgens in Leuven, Brussel, Leuven, Berlijn en sinds vijf jaar opnieuw in Brussel woont. Zijn eerste herinneringen aan Brussel is de Noord-Zuidverbinding. “Als klein manneke kwam ik regelmatig met mijn vader, die directeur was van de beschutte werkplaats van de Brailleliga, in de buurt van het Zuidstation.

Keer op keer was ik gefascineerd door de tl-lampen in de tunnel van de Noord-Zuidverbinding.” Hij woont in het centrum van Brussel in een appartement en verplaatst zich met de fi ets of het openbaar vervoer.

Zijn favoriete Brusselaar is Vincent Kompany: “Ik interesseer me voor voetbal en heb zelf nog voetbal gespeeld als verdediger. Maar daar houdt iedere vergelijking op. Vincent Kompany straalt Brussel uit, hij overstijgt het Nederlands en het Frans, hij is wereldberoemd en niet alleen trainer van Anderlecht, maar met zijn project BX Brussels bereikt hij honderden jongeren die hij een zinvolle vrijetijdsbesteding bezorgt. Hij doet fantastisch werk.”

Tot voor kort werkte Bex als coördinator in de sector van de sociale verhuurkantoren. Bex’ grootste ergernis is dat hij zich als fi etser al te vaak onveilig voelt: “Er zijn te weinig fi etspaden, zodat ik me tussen de auto’s moet begeven, auto’s die te snel en agressief rijden en weigeren rekening te houden met de zwakke weggebruiker.”

------

Celia Groothedde (41) is geboren in Brussel en heeft sterke eerste herinneringen aan de hoofdstad. “Ik liep als kleuter in een van de grote Brusselse stations en rook een mengeling van uitlaatgassen en warme wafels.” Ze studeerde tolk en internationale betrekkingen en is schrijfster van beroep.

Groothedde woont in een appartementje in Sint-Lambrechts-Woluwe en verplaatst zich met het openbaar vervoer en de fi ets. “En af en toe noodgedwongen met de auto.” De favoriete Brusselaar van Groothedde is Nathalie Slosse, schrijfster van onder andere Grote Boom is Ziek , die eind vorig jaar op 42-jarige leeftijd overleed.

“Het werk van Nathalie is onderbelicht gebleven, ze schreef over rouwverwerking bij jonge kinderen, haar boeken zijn standaardwerken. Weinig mensen weten hoe om te gaan met jonge kinderen en zwaar verlies of rouwverwerking. Nathalie stond bovendien altijd klaar om persoonlijk met mensen in zo’n moeilijke situatie te praten.” Groothedde ergert zich aan de luchtvervuiling.

“Er sterven jaarlijks zeshonderd Brusselaars aan de gevolgen van luchtvervuiling en het zijn de zwaksten die het eerste slachtoffer zijn. In het Vlaams Parlement zal ik als Brusselaar weinig kunnen doen aan de luchtvervuiling. Maar gelijke kansen voor elke Brusselaar en elk ketje gaan me ook erg ter harte. Die maak je overal waar. Ook van in het Vlaams Parlement.”

-------

Annabel Tavernier (30) werd geboren in Oostende en kwam op haar achttiende voor het eerst naar Brussel. “Met de middelbare school gingen we wel op reis naar Antwerpen, Amsterdam, Parijs en Rome, maar niet naar Brussel. En voor de jaarlijkse familiereis vertrokken we vanuit Zaventem zonder Brussel te zien.

Op mijn achttiende heb ik tegen mijn ouders gezegd: ‘Ik wil een weekendje naar Brussel.’ Toen hebben we een kamer gehuurd in Hotel Métropole, toch wel een monument, en zijn we in een restaurant in de Dansaertwijk gaan eten. Ik heb toen voor het eerst Manneken Pis, het Vossenplein en de Marollen gezien.”

Tavernier haalde een master politieke wetenschappen aan de UGent, een Engelstalige master aan het Institute for European Studies (VUB) en een derde master Internationale Betrekkingen aan de Diplomatische Academie in Wenen. Ze is fractiemedewerker van de Europese Conservatieven en Hervormers in het Europees Parlement.

Ze woont in Schaarbeek in een appartement en verplaatst zich in Brussel per fi ets of te voet. Ze stapt iedere ochtend vijftig minuten naar haar werk en legt ‘s avonds dezelfde afstand af maar dan in omgekeerde richting. “Ik vind stappen stukken aangenamer dan het openbaar vervoer, ‘s ochtends luister ik naar de radio terwijl ik stap, zo ben ik op de hoogte. De favoriete Brusselaar van Taverniers is muzikant Arno.

“Ik hou van zijn muziek en hij is net als ik van Oostende en nu een echte Brusselaar.” Haar grootste ergernis is het institutionele kluwen, maar daar zal ze vanuit het Vlaams Parlement weinig op wegen. “Ik zal me vooral toeleggen op onderwijs en cultuur, zo kunnen we Brussel omarmen.