COLUMN: Aprilse Grillen

BRUZZ-muziekjournalist Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Vandaag knielt hij neder op een schapenwollen vachtje en bidt hij met het gezicht naar Minneapolis.

Okee-okee, ik beloof niet te zullen zeuren over de krater die de dood van Prince in mijn hart sloeg, vorig jaar (voor de ramptoerist: wie aan de rand van de ravijn naar beneden durft te turen ziet in het oneindig diepe duister frivole Love Symbols dwarrelen, van nis naar schaduw en weer terug, onderwijl de snaredrum van een LINN-drummachine echoënd het ongewisse verklankt – shit, nu doe ik het toch).

BRUZZ, leverancier van uw favoriete radiofonisch vertier, pleurt vandaag, vrijdag 21 april, een hele resem ietwat bekende en beruchte Prince-nummers de ether in. Omdat het een jaar geleden is dat de beroemdste inwoner van Minneapolis een one way ticket naar het Walhalla kocht. In april, ja, de maand waarin het héél soms durft te sneeuwen. Lepe motherfucker. Zelfs de dood verleende hij een vleugje romantische klasse. Brotha’s got style.

Omdat alles is gezegd over het belang van Prince in de pop –en de cultuurgeschiedenis, omdat de ware toedracht van zijn heengaan behoorlijk saai is én omdat we nog steeds geen onuitgegeven muzikale snoepjes uit zijn legendarische kluis kunnen kopen, schroef ik het extatische bewieroken van de man even terug. Bovendien bereid ik mij nu al voor op de dra naderende dood van al mijn andere muzikale helden, wier sterven mij ook enigszins uit het lood zal slaan (Stevie Wonder, Aretha Franklin, Thom Yorke, Richard D.James, Mike Patton, George Clinton, Sly Stone, Steve Albini, Trent Reznor, Q-Tip, James Murphy, Questlove, D’Angelo, André 3000 et les autres: vergeet jullie dagelijkse vitaminesupplementen niet te nemen). Tot daar het pathos.

Wie volgt Prince op? Zullen mijn neefjes en nichtjes die zich tot de millennials mogen rekenen later kunnen terugkijken op een rijtje cultuurbepalende popiconen die de soundtrack bij de ankerpunten in hun levensparcours schreven? Zullen zij in hun iCloud steevast teruggrijpen naar dat handjevol briljante muzikale visionairs dat de eerste twee decennia van de jaren 2000 tekende? Wie oh wie hoort daar dan bij? Over wie zeggen we in 2030: “Damn, die artiest was zijn tijd toch vooruit. Zonder hem/haar zou de popmuziek vandaag helemaal anders klinken.” Gokje: ik denk niet dat het over The Chainsmokers zal gaan. Laat staan over Mumford & Sons. Of – even slikken – Justin Bieber.

Kanye misschien? Niet helemaal ondenkbaar. Yeezy heeft op productioneel vlak bakens verlegd voor de urban-muziek. Maar hoe blijvend is zijn impact? Solange Knowles? Beloftevol, ja. Heeft het achterste van haar tong nog niet getoond, in tegenstelling tot haar beroemde zus. Anderson .Paak of Kendrick Lamar: allebei fantastisch, alleen komt de eerste nét niet vernieuwend genoeg uit de hoek en heeft de tweede zich met DAMN., zijn nieuwe album, weer in zijn hiphopniche teruggetrokken. Drukken zij een blijvende stempel op de muziek van de volgende twintig jaar? ’t Is koffiedikkijken maar ik betwijfel het.

Toegegeven, de discussie is niet eerlijk. De muziekgeschiedenis en al wat er de voorbije honderd jaar werd verwezenlijkt, werpt een loden schaduw over al wie zijn best doet om een nieuwe taal in de pop te zoeken. Bovendien maakt de muziekindustrie het de jonge wolven van morgen niet gemakkelijk. Het kortetermijnverhaal primeert. Snel en hard scoren is de boodschap. Culturele impact is ondergeschikt aan incashen. In de underground groeit en bloeit er vanalles maar wie ervan droomt om de mainstream een draai om de oren geven à la Madonna, Michael Jackson en Prince, moet voor zichzelf eerst een plekje forceren in een meedogenloze machine waar het status quo de norm is. Is het verlangen naar een nieuw, jong popicoon dat een muzikale revolutie ontketent een naïeve hunkering, typisch voor een Generation X’er?

Laten we dan naïef zijn. Nu zulks nog niet bestraft wordt. Op 8 mei naar Anderson .Paak gaan kijken in de AB, bijvoorbeeld. Hardleers duimen voor hem. Dat hij ooit een Sign O The Times moge schrijven. Kunnen we eindelijk die paraplu toetrekken en die verdomde aprilse grillen uit het geheugen bannen.