Column: Beats voor Zizi

BRUZZ-muziekjournalist en alom begeerde Snapchatbimbo Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. U weet dat. Want u volgt hem op de voet. Altijd en overal. Dat politiebevel haalde jammer genoeg niks uit.

De soundtrack bij het Brussel van 22 maart 2017? Welke beat geeft de belangrijkste hoofdstad van Europa vleugels? In welke groove dropt Molenbeek zijn pickupnaald, een jaar na de aanslagen? Met welke muziek zalf je een toegetakelde grootstad die strompelend rechtklautert? Die Walküre van Wagner? 'Eye Of The Tiger’ van Survivor? 'Go’ van The Chemical Brothers? Met welke songs overtuig je je luisteraars dat het weer goed komt - binnen de perken van de redelijkheid, welteverstaan? Het is een forse denkoefening voor een radiostation.

Eerder deze week pakte het satirische televisieprogramma De Ideale Wereld uit met een hilarische sketch waarin de wufte presentator van een vrije radio na elk interview met een overlever van een drama steevast de foute plaat oplegt. Een vrouw wier vader van een dak sprong krijgt 'Kom van dat dak af’ van Peter Koelewijn te horen. Een item over de verdwenen Maddie McCann sluit aan op 'Niemand laat zijn eigen kind alleen’ van Willie en Willeke Alberti. Een overlever van het Heizeldrama wordt getrakteerd op 'Opzij opzij opzij’ van Herman Van Veen. Bon, you get the point.

Met die sketch legde het programma de vinger op een zere wonde. Pun intended. Als muzieksamensteller voor een radiostation selecteer je "met de handrem op” wanneer een ramp zich voordoet. 9/11, de aanslagen in Londen, Madrid en Berlijn, de busramp in Sierre, de dood van een geliefd cultureel icoon of staatsman: je zal maar net die plaat opleggen die een luisteraar als schofferend of shockerend ervaart in het licht van de tragische gebeurtenis.

Na 9/11 banden zowat alle grote Amerikaanse radio’s de integrale catalogus van Rage Against The Machine uit hun database. Evenals 'Only the good die young’ van Billy Joel, 'Knocking on heaven’s door’ van Bob Dylan, 'Highway to hell’ van AC/DC, ‚In the air tonight’ van Phil Collins en - houd u vast - 'Learn to fly’ van Foo Fighters. Nee, da's géén vondst van De Ideale Wereld.

Vorige woensdag waren we dus erg op onze hoede bij BRUZZ. Intimistische, melancholische ballades van Sampha, Norah Jones en Birdy voerden de boventoon in onze radioplaylist. Nu mag je niet overdrijven met het in de verf zetten van al die weemoed. Voor je het weet ben je een karikatuur. Dus hoorde je ook het wat ritmischer spul: popmuziek die weliswaar de euforie schuwde maar ook niet angstvallig het optimisme de rug toekeerde.

Voor onze speciale vooravonduitzending vanuit Brass'art, de brasserie op het Gemeenteplein in Molenbeek, gooiden we het roer om qua muziek. Na een hele dag te hebben herdacht, gemijmerd, getreurd en de sereniteit te hebben gekoesterd, leek het tijd om een vuist te maken.
Dat is namelijk wat Molenbeek vandaag doet. De troeven herontdekken. Het je ne sais quoi van zijn couleur locale opblinken. Met de borst vooruit zichzelf in de etalage van het Brusselse Gewest zetten.

Daarbij hoorden de meedogenloze downtempobeats die zich vanonder het asfalt naar de buitenwereld wurmen. De groezelige funk die over de Birminghamstraat cruist van Anderlecht tot aan de Ninoofse Poort. De roestige scratches die van de Schoolstraat naar het Gemeenteplein ploegen. 'BruxellesVie’ van Damso („Bruxelles vie / Tous les jours j’roule un pli”). 'Diable’ van Roméo Elvis („Je suis busy, des fois j’oublie de penser, je suis un zizi / Mais j’ai des amis sensés qui savent me faire la morale”). 'Ja Dan’ van Stikstof („Komen de mensen los, dan spreken ze boeiend / Komen de wensen uit en breken de boeien”).

Met die soundtrack in de rug paradeerden de Molenbeekenaars als pauwen voor onze microfoon. Zo toonde die gemeente zijn middenvinger aan de bange blanke mannen en hun paniekerige eega’s aan de overkant van de Brusselse Ring, waar zij zich vastklampen aan de illusie van geborgenheid.

Rechtgeaarde zizi's vind je immers overal.