Column: Boom Boom Pow

BRUZZ-muziekjournalist en alom begeerde Snapchatbimbo Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. De MDMA ging lekker binnen het voorbije weekend dus de samenhang van onderstaand artikel laat te wensen over. Oh, kan iemand hem even zeggen niet zo manisch op zijn onderlip te bijten. En veeg meteen de aangekoekte cokeresten van onder zijn linkerneusgat weg. Dank u.

In een week waar zowel Gorillaz als Arcade Fire anti-Trumpsongs uitbrengen, waar elk televisieprogramma zich afvraagt waarom Trump geen deftige popartiesten op zijn feestje krijgt (Nou, duh!) en waar een heel regiment geloofwaardige Amerikaanse artiesten zich klaarmaakt voor anti-Trumpmarsen (Beyoncé voorop) raakte bekend dat Nicole Scherzinger van de Pussycat Dolls de nieuwe zangeres van Black Eyed Peas wordt. Boem! Paukenslag!
Een mens moet zijn prioriteiten kennen. Precies díe nieuwsberichtjes uitpikken die je binnenpretjes bezorgen, quoi. Kijk, dit is er wat mij betreft zo eentje.

Ik had ooit het genoegen de Pussycat Dolls live aan het werk te zien in Vorst Nationaal. Het waren onschuldiger tijden, in dat gezegende jaar 2009. Obama moest nog aan zijn avontuur beginnen, Jean-Luc Dehaene leefde nog, Taylor Swift zong countryliedjes en Justin Bieber klonk nog als een smurfje. De popmuziek was evenwel een stuk ranziger dan vandaag, vreemd genoeg. Even mijn krantenrecensie van weleer opgezocht. Ik beschreef “vijf als louche paaldanseressen uitgedoste popjes die koketteren met hol pseudofeminisme”. Ze schurkten zich geil tegen als matrozen vermomde dansers aan en trakteerden al wat los en vast zat op een lapdance, uitgedost in pikante lingerie terwijl ze ‘Hey, big spender’ zongen. “Wie bedenkt in godsnaam leeghoofdige karikaturen zoals de Pussycat Dolls?”, vroeg ik de lezers toen meewarig. “Dennis Black Magic? Homer Simpson?”

Toch straf dat Scherzinger zich blijft vastbijten in de muziekbizz. Elfendertig andere frontvrouwen van vergane prefab-tienerbandjes hadden al lang het popwereldje vaarwel gezegd en een gezin gesticht met een sexy voetballer (Scherzinger slingerde zich een tijdje rond Formule 1-piloot Lewis Hamilton maar de relatie liep spaak). Da’s buiten Scherzinger gerekend.

Straks dartelt ze olijk met de Peas over het podium, ongetwijfeld in weinig verhullende lingerie, van je “boom boom pow” hier en “my humps-my humps-my humps” daar. Kwestie van de lat deze keer een tikkeltje hoger te leggen dan “I’ma do my thing while you’re playing with your (beep)” en het onverwoestbare "And in the back of your mind I know you should be fucking with me”. In Vorst Nationaal lipten honderden bakvissen die tekst mee, nu acht jaar geleden, om zich wellicht een oogwenk later in destructieve liefdesrelaties te storten met tien jaar oudere machtswellustelingen. Hun therapeut dankt vandaag zijn nieuwe zwembad aan hen.

Wat zou Trump hebben gekickt op een roedel gewillige strippers zoals de Pussycat Dolls die zijn inauguratie komen opleuken. Het zou bovengetekende trouwens niet verbazen indien The Donald de svengali achter de Dolls zou blijken te zijn geweest. Waren zij dan geen product van zijn natste dromen? Lucratief, geil, schaamteloos, appellerend aan het laagste instinct, gemakkelijk vast te grijpen bij hun…euh…elleboog.

Want wat moet Trump met een begijn als Taylor Swift? Draagt een kuisheidsgordel, dumpt je bij de minste onenigheid en schrijft dan een boos liedje over de breakup. Je moet als Echte Vent over een stevige voorraad rohypnol beschikken om zo’n kind stil te houden. Lady Gaga? Te weird en wellicht een man. Miley Cyrus? Voortdurend stoned. Schommelt ook nonstop naakt heen en weer op een sloopkogel door je woonkamer. Kostelijke grap.
Nee, waren alle vrouwen maar zoals de Pussycat Dolls, hoe ongecompliceerd zouden de Amerikaanse huishoudens zijn. Fetch me a beer. Show me your tits. Shut the fuck up. Simpele bevelen, optimale uitvoering.

Ik heb vorig jaar veel naar A Seat At The Table van Solange geluisterd. Omdat je érgens het zonlicht tussen het bladerdek van je alledaagse beslommeringen moet zoeken. Solange zong gisteren op het Peace Ball in Washington D.C., een feestje dat zich lijnrecht tegenover Trumps inauguratie-party plaatste. Ze zong er ‘Weary’. “Be leery ‘bout your place in the world / You’re feeling like you’re chasing the world / You’re leaving not a trace in the world / But you’re facing the world”.

Boom boom pow, motherfuckers.