Column: Fitter, gelukkiger

BRUZZ-muziekjournalist Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Gek dat hij dat mag doen. Tijdens de turnles werd hij bij de ploegenindeling nochtans altijd als laatste gekozen.

“U staat stil. Staat u in de file?”, aldus Waze, eerder deze week vanop het schermpje van mijn iPhone, ergens in het wonderlijke niemandsland tussen E19 en Brusselse Ring. Stond ik in de file? Fuck já, réken maar dat ik in de file stond. Hoort – ahum – “'s werelds grootste op community gebaseerde verkeers- en navigatie-app” mij daar dan niet g*dverd*mme voor te waarschuwen?! Waze moet mij vertellen dat ik een fucking file nader! Niet andersom.

Jaja, ik weet het, dat ding hangt af van de input van zijn gebruikers. Laat mij met rust en sta me toe een hap uit mijn stuur te bijten. Pendelaars comme moi worden dagelijks met dat soort shit geconfronteerd, dus gun me een onsje botte agressie.

Effe diep in –en uitademen en de goeie raad van mijn leermeesters scanderen, terwijl ik bij elk woord nijdig op het gaspedaal trap. A Jedi uses The Force for knowledge and defense, never for attack. Inademen.Uitademen. Wax on, wax off. Suck it, mister Miyagi.
Een mens gaat zich voor veel minder Michael Douglas in Falling Down wanen. “I am NOT a vigilante. I am just trying to get home to my little girl's birthday party, and if you all just stay out of my way, nobody will get hurt.” Jammer dat mijn Uzi nog thuis in de vestiaire lag.

Nabij de ellenlange, suf voorttuffende slierten die de files aan de Reyerstunnel vormen, had bovengetekende veel zin om hysterisch schaterlachend de middenberm naar de aanpalende, iets kortere file richting Montgomerytunnel over te scheuren, haast even overmoedig als een willekeurige, fluks vuilbekkende Minister voor Gelijke Kansen en Armoedebestrijding die de hete adem van extreem-rechts in heur nek voelt.

Ach, ik stond wel vaker stil deze week. Bij het slim in de markt gezette nieuwtje dat Radiohead OK Computer heruitbrengt met extra bonustracks. U vindt Thom Yorke een neurotische zeur? Alle begrip. Les goûts, les couleurs. Soit, toen de Britse rockband in ’97 zijn magnum opus releaste, las ik – ik herinner het me nog goed omdat de dieren toen spraken en omdat ik zelf an impressionable little lad was – een wat mij betreft memorabele albumrecensie in het Britse muziektijdschrift Q die het had over “gasps of admiration, stunned silence and more than a few lumps in the throat.”
Meer had ik niet nodig om dat ding blindelings aan te schaffen. En kijk, OK Computer bleek een overrompelende brok premillennial tension. Y2K kwam eraan en de mensheid was verdoemd, zo las ik in Yorkes lyrics.

De verdwazing en ontreddering die het album uitbraakte, borrelen vandaag ongetwijfeld weer op bij al wie niet blind wil blijven voor de tweeslachtigheid van de technologische vooruitgang. De straten bulken van de paranoïde androïden, vergroeid met sociale media en met apps die ons de illusie verlenen dat we moeitelozer door het leven (en door Brussel) laveren dan voorheen. “Ik ben twee en een halve seconde sneller op het werk dan gisteren, ondanks die monsterfile waarbij ik knarsetandend de versnellingspook uit z’n hengels heb gerukt”.

Daar zit je dan, wezenloos achter het stuur van een stilstaande turbo-diesel op een volgelopen Etterbeekse rotonde. Een rare, sluimerende voorjaarsverkoudheid onder je vel. Piekerend over de nakende Franse verkiezingen. De bankier of de Obersturmbannführer? Wanneer bombardeert Noord-Korea ons? Wanneer verslikt die clown in het Witte Huis zich in zijn eigen misselijke grap? Zijn de kids gezond? Hoe lang zullen je ouders nog leven? Smaakt je eigen Spleen naar gal? Zit mijn veiligheidsgordel niet te strak? Hoe ontsnap ik uit dit metalen karkas?

Fitter? Gelukkiger? A pig in a cage on antibiotics.