Column: Griekse beginselen

BRUZZ-muziekjournalist Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Volgens zijn ingebeelde vriendje Theodoor zal hij daar later de vruchten van plukken. Dat Theodoor straks met de auteursrechten aan de haal zal gaan, weten alleen u en ik.

Hoe zou het nog zijn met die kerel die in 2011 in een pitabar aan de Anspachlaan bijna werd doodgeslagen door een trosje overhitte homohaters? Voelt hij zijn nekspieren soms panisch samentrekken als hij een stap uit de deur zet, het ongewisse van de grootstad in? Kan hij door een winkelstraat wandelen terwijl hij níet argwanend over de kraag van zijn jas moet spieden? Staat het zweet in zijn nek als hij de autovrije zone in het centrum overwandelt naar de Plattesteen? Slaat zijn hart een tel over wanneer een luidruchtig kransje potentiële gaybashers hem passeert en een seconde lang afkeurend aankijkt?

Ik vroeg het me eerder deze week af bij het nieuws dat de stad Brussel een zestal zebrapaden in de Sint-Jacobswijk regenbloogkleurig verft. De Pride komt er immers aan, de jolig dreunende danceparade die jaarlijks door onze kosmopolitische hoofdstad dendert; een stad die, zoals u allen weet, een oase van ongebreidelde tolerantie, openheid en broederliefde is. Zal al wie straks de frivole zebrastrepen overdartelt prompt het hippiedom betreden, beaat glimlachend in een wolk van wietdampen op de galmende tonen van Pink Floyds ‘Shine On You Crazy Diamond’? Tja, in tijden waar een controversiële Belgo-Libanese columnist een politieke partij opricht met een haatzaaiende Erdogan-aanhanger, lijkt niets nog ondenkbaar.

Een tiental jaar geleden in mei, toen bovengetekende een tikkeltje minder melancholisch door het leven moonwalkte dan vandaag, klaterde het zonlicht rücksichtlos over het regenboogvolkje van Brussel. Ik kuierde met een handvol vage en iets minder vage kennissen naast het wiel van zo’n partytruck in wat toen nog de Gay Pride werd genoemd. We vierden de nakende zomer, we vierden onze vrijheid, gooiden de armen in de lucht op de godsgruwelijk cheesy gabbertechno van de vrachtwagen-dj, laafden ons aan de illusie dat we allen ongenaakbaar waren. En sexy. Laten we vooral ‘sexy’ niet vergeten.

Vooraleer ik hysterische sms’jes krijg van ex-vriendinnetjes: nee, ik was er geenszins op zoek naar een lekkere scharrel die mij kon inwijden in de wonderlijke geheimen van de herenliefde. Niet dat ik niet nieuwsgierig ben naar de goddelijke high die zulks met zich meebrengt, maar laten we zeggen dat Moedertje Natuur mij op de schaal van gay tot straight nét iets korter bij het laatste heeft geschoven. Dat sommige van mijn gay-vrienden dat soms durven betwisten, heeft meer te maken met de excentrieke capriolen die ik graag uitvoer na een halve fles wodka dan met een onversneden boy-crush. Sorry, jongens.

Nu ja, ware de Griekse beginselen mij iets dierbaarder geweest, ik had mij begin deze week wát graag rond de torso van Anderson .Paak geslingerd, de Amerikaanse soulgod die een zinderend concert speelde in Oud België, euh…sorry, in de AB. Op zo’n moment was ik dan weer graag mijn vriendin geweest, het type Sterrebeekse godin dat zich van mij mag laten ontvallen dat ze Paak een “lekkere brok” vindt. “Lekker hap”, mag ook. “Geile kater” dan weer niet.

Kennelijk was ik in de AB niet de enige manspersoon die extatische gilletjes liep te slaken bij Paaks funky shizzle. Rondom mij stonden wel meer trendgevoelige homeboys en bebaarde hipsters hinnikend te ovuleren. Ja, dat leest u goed.
Paak liet zich die kritiekloze verafgoding trouwens triomfantelijk welgevallen, genre Theo Francken in een auditorium van de UGent waar de linkse ratten in een hoekje liggen gekneveld, keurig bont en blauw gemept. Hoe zou u zelf zijn?

Straks dendert ie weer door de Anspachlaan, die lekker groteske stoet waar mannen, vrouwen en een cocktail van die twee op onnavolgbare wijze de meest bonte clichés kracht zullen bijzetten.

Ah, en wat die hardleerse kameraden van me betreft: ik kon zopas een flesje Moskovskaya op de kop tikken dat smeekt om nagenoeg ad fundum te worden geconsumeerd.

ps. Xavier, bél me!