Column: IJdele Hoop

BRUZZ-muziekjournalist Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Deze week neemt hij afscheid van een rockgod die veel te vroeg in de coulissen verdween.

Jahwe is een lepe motherfucker met een wrang gevoel voor humor. Immers, gisteren pleurde hij en zijn postdienst de 25th Anniversary Two-Disc Deluxe Edition van de soundtrack van Singles op mijn bureau, tussen het kopje lauwe koffie en het computerscherm waarop de muziekwebsite Pitchfork flikkerde. “Chris Cornell dead at 52” las ik op die site. Nu wil het dat ik de muziek van Chris Cornell leerde kennen met die soundtrack. De film Singles voorzag de exploderende grungehype van ’92 van een romantisch spiegelbeeld. Al wie als een blok viel voor de Seattlescene, zijn geschiedenis en zijn bands (Green River, Pearl Jam, Temple Of The Dog, Alice In Chains, Nirvana en – komt ie – Soundgarden, Cornells band) nam z’n liefje tijdens het openingsweekend van Singles mee naar de bioscoop om er te zwelgen in de rock-‘n-rollromance tussen Matt Dillon en Bridget Fonda. Dillon zette er een ietwat karikaturale versie van Eddie Vedder van Pearl Jam neer, trouwens. Toen vond ik dat cool.

Fuck zeg, wat was die soundtrack goed. Nog steeds, by the way. ‘Would’ van Alice In Chains, ‘State Of Love And Trust’ van Pearl Jam, ‘Chloe Dancer/Crown Of Thorns’ van Mother Love Bone, ‘Nearly Lost You’ van Screaming Trees, ‘May this Be Love’ van Jimi Hendrix’, ‘Drown’ van Smashing Pumpkins, toen dat bandje nog niet was gekaapt door het opgezwollen ego van Billy Corgan. Ik had een zwak voor ‘Seasons’, een solosong van Chris Cornell, waarin hij de herfst door zijn gemoed liet waaien, ook al zong hij over de zomer. “Summer nights and long warm days / Are stolen as the old moon falls / My mirror shows another face / Another place to hide it all”, croonde Cornell, over een rauwe akoestische gitaar. Een maand later leerde ik Badmotorfinger van Soundgarden kennen, een woest lekkernijtje waarmee ik mijn tienerslaapkamer verbouwde.
Wie in die heerlijk bitterzoete hoogdagen van de rock een prille tiener was, zal bij het nieuws van Cornells overlijden een lelijke dikke krop in de keel hebben weggeslikt.

Zulks deed de zopas opgestapte jongerenvoorzitter van N-VA wellicht gisteren ook toen bleek dat een VUB-studente niet kon lachen met zijn smakeloze fotomontage op Facebook waarin zij werd verkracht door een van een Arabische hoofdtooi voorzien …euh…creatuur. Zou het overambitieuze knaapje oprecht verbaasd zijn geweest dat de dame in kwestie niet in een deuk lag bij die – laten we wel wezen – amateuristische cartoon?
Sierde eveneens datzelfde beeld: een medestudent die werd geëxecuteerd, met op de achtergrond pancartes van acties voor een waardige opvang van oorlogsvluchtelingen. Zou men in Vlaams-nationalistische kringen vaker ginnegappend smoezelen over dat soort mensonterend geintjes? Leren toekomstige volksvertegenwoordigers er om kritiek te pareren op een wijze die het doorsnee Bloed Bodem Eer & Trouw-kopstuk knorrend zou goedkeuren? Doen voorgaande vragen erg retorisch aan? En waarom stel ik ze eigenlijk aan dat cactusplantje links van mijn computer? Waar zijn mijn collega’s trouwens? Hebben ze me binnensmonds horen mompelen? Waarom hebben ze zich in de refter opgesloten?

Sorry, ik liet me even afleiden. U leest het goed: de zurige uitwasemen van mijn meest angstige medemens fascineerden mij de afgelopen week meer dan het wel en wee van Ke$ha (die een essay schreef over eetstoornissen), Jennifer Lawrence (die in een Facebookfilmpje lustig paaldanste in een topje van Alexander Wang en weigerde zich daarvoor te excuseren) of Blanche die zwierig de vergetelheid inschreed met een vierde plekje op het Songfestival. Elk mens z’n folietjes, niewaar?
Laten we dus broederlijk het weekend ingalopperen vol ijdele hoop want volgende week wordt alles beter, toch? Een pintje in de knuist, de glazige blik vooruit, een frons op het voorhoofd, een topje van Alexander Wang om het begerige lijf. Ah, en de soundtrack van Singles op repeat.
“And I'm lost behind / Words I'll never find / And I'm left behind / As seasons roll on by”