Column: Kinder Surprise

BRUZZ-muziekjournalist en alom begeerde Snapchatbimbo Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft niets beters te doen. Althans, dat beweert zijn mama.

24 maart is D-Day. Dan landen ze. De Gentenaars. Nu ja, hun plaat waarop we al tien jaar wachten, zal dan tastbaar worden. 11 en 12 april is het eveneens van dattum. Dan slaan ze kraters in de vloer van de Ancienne Belgique. Toen ik nog in de Steenstraat woonde, twee huizen van het AB-Café, nu meer dan tien jaar geleden, joegen de drum-‘n-bassavonden in de grote zaal de gonzende subbassen tot in mijn slaapkamer. Zelden zo lekker geslapen als toen, op een bedje van zoete zoemtonen. Daar dachten sommige buurtbewoners anders over.

Ik heb met weinig Belgische rockbands zo’n intense connectie als met Soulwax. (Wát, dacht u dat het over Zornik ging misschien? Voor zover ik weet, zijn dat geen Gentenaars.)
Soulwax, dus. Nu ja, ik katapulteerde mijn vege lijf in het verleden wel vaker roekeloos doorheen het universum van een Belgenband. Millionaire was er zo eentje. Goose ook. The Hickey Underworld ook even. En The Wizards Of Ooze, toen de dieren nog spraken. Recent nog STUFF. Allemaal collectieven wier kosmos ik onversaagd doorkliefde, met gevaar voor eigen ziel. In space no-one can hear you scream.

Het wonderlijke, wijdvertakte Oz dat Stephen en David Dewaele aan het begin van de nineties baarden, brak mijn schedel met de regelmaat van de klok open als ware mijn knikker een Kinder Surprise-eitje. Ik herinner me dat ik hun gammele, met haken en ogen aan elkaar hangende versie van ‘Kill Your Darlings’ hoorde op een Debuutrock-cd’tje, een verzamelaar vol demo’s van beginnende bands. Dat knalde met het venijn van Dinosaur Jr., maar verdere details liggen weggemoffeld in een kluisje onder mijn neo-cortex. Toen ik hun bluesy liedje ‘Cut Some Slack’ voor het eerst hoorde op een populaire Brusselse jongerenzender, ergens in ’94, dacht ik dat het een song van Ben Harper was.

Wat volgde? De 2nd Handsome Blues-ep, die ik binnenste buiten keerde. Een televisieprogramma met Stefan Ackermans waarin de boys als gekken tekeer gingen, inclusief zonnebril en valse snor. Of was dat een échte snor, David? Of verbeeld ik me die snor? Er was Leave The Story Untold en een zuchtje later Much Against Everyone’s Advice, een Belpopclassic zonder weerga. Ik herinner me een chaotisch interview in de PIAS-kantoren in Anderlecht, de show op Pukkelpop waarin de band een flardje Backstreet Boys ten berde brachte en een memorabele homecomingshow in De Vooruit in Gent, ergens in ’99, met een pril Das Pop in het voorprogramma. De jongens van dEUS hingen er toen ook rond.

De fascinatie voor Soulwax is vast generationeel en socio-cultureel te verklaren. Generatie X was één van de laatsten waar de muziekpolitie met het kijvende vingertje op de tussenschotten stond die rock, pop en dance uit elkaar hielden. De Dewaeles buldozerden die schotten aan flarden. Rockers werden dj's, dj's werden videasten, dance-collectieven werden soundtrackleveranciers, concerten vloeiden als dj-sets, coverversies muteerden tot remixen en vice versa.

Bovendien incorporeerden de Gentse broers culturele impulsen nog voor de hype ermee ging lopen. Any Minute Now ging aan de new rave vooraf, de mastodont die Nite Versions heet, was de wieg waarin de dancepunk werd geboren. 2manydjs de ultieme dj-universiteit, tevens een mindfuck voor aan tradities verslingerde platenruiters. Het clipgeweld van Radio Soulwax entte zich op een embryonale online-muziekconsumptiedrift die vandaag streaming alomtegenwoordig maakt. Soulwax is een glazen bol.
Eh...oh, ja, en zijn producties zijn stuk voor stuk fucking geweldig. Zelfs wanneer de Dewaeles al eens een steekje laten vallen, blijft de aanzet interessant.

From DEEWEE, de langverwachte nieuwe plaat, belooft zoete zoemtonen. De concerten in de AB: gestileerd, analoog synthesizergeweld met drie drummers. Hopelijk even trommelvliesverpulverend als die ene show in de Hallen Van Schaarbeek in 2005, toen de band 'Feelgood Hit of The Summer' van Queens Of The Stone Age omturnde tot bliepende elektropunk.

Anywayz, we zullen de muziekpolitie afranselen, knevelen en knock-out in een hoekje van de vestiaire droppen. Kwestie van de kosmos nog es roekeloos binnen te kunnen zwalpen.
C-c-c-c-c-c-cocaine.