Column: MIA? Mja...

BRUZZ-muziekjournalist en alom begeerde Snapchatbimbo Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij poogt daarmee zoveel mogelijk verontwaardiging te genereren zodat hij eindelijk een excuus heeft om de rest van zijn dagen te gaan slijten op een afgelegen, paradijselijk eiland.

Volgende week landen de MIA’s in de vliegtuighangar…euh, sorry… in de concerthal die Paleis 12 heet. Die Vlaamse muziekprijzen zijn het ideale excuus voor onze inlandse muzikanten om nog eens koket langs de televisiecamera’s te paraderen en de provincies een blik te gunnen op hun fabulousness. En op hun afgetrainde derrières.

For the record: Blij toe dat onze popmuzikanten op tijd en stond in de bloemetjes worden gezet want in ons land, van Vlaand’ren over Brussel tot bij den Walenbroeder, wordt uitstekende popmuziek ten berde gebracht. Kijk alleen al naar 2016: Warhaus, Roméo Elvis, SX, Ertebrekers, Hiele, Pomrad, Goose, Black Flower, Vuurwerk... Allemaal spul waarmee je in 't buitenland kunt aankloppen om er luid "Suck on this, losers!” te roepen.
Zeker, ik ben me ervan bewust dat de doorsnee Nederlander geen hol begrijpt van een tekstregel als „Skoene jartellen / Hevulde bèllen”. Soit, passons!

Een ademstoot geleden, zo vlak voor het ons begon te dagen dat Fuckface Von Clownstick écht de president van de VS zou worden, ontspon zich een mediarelletje van het soort dat de kop opsteekt in tijden waar er teveel persaandacht naar het buitenland gaat.
Waar het over ging? De MIA’s zouden seksistisch zijn. Er zouden teveel mannen onder de genomineerden zitten. De vrouwen zouden schandelijk over het hoofd worden gezien door de journalisten, radiomakers, opiniemakers en al dan niet ontregelde trendspotters die elk jaar hun lijstje met favorieten naar het MIA-comité mailen.

Wie het rekensommetje maakt, merkt bij de nominaties inderdaad weinig vrouwen op (tenzij in de categorie 'Solo Vrouw’ - booyaa!). Heeft dat te maken met het feit dat er in 2016 niet gek veel vrouwen op de muziekmarkt waren die het type popmuziek fabriceren waar ze bij de MIA’s tuk op zijn? Of lag het aan de veelbesproken male white dominance in de media? Jazeker, meende een schare schuimbekkende MIA-haters (u herkent hen aan hun Che Guevara-shirt en hun djembe): hier is een overdosis testosteron in het spel! Met rieken en brandende toortsen trokken zij ten strijde.

Dus heeft het niet genomineerd zijn dan écht niks-niks-níks! te maken met je relevantie in de popmuziek anno 2017, beste verontwaardigde artiesten? Met - laten we elkaar niet zomaar Grimelda noemen - de smaak van het brede publiek waarop de MIA’s zich enten? Want die sixtiesfolkplaat van Limburgse zangeres X, vol twinkelende xylofoons en wellustig brommende fagotten, mag weliswaar erg goed gemaakt en authentiek zijn, maar denkt u écht dat het trendspottende geteisem, niet ongevoelig voor de meedogenloze polsslag van het Hier en Nu, zo’n kleinood zal aanraden aan het ge-MIA’te?

Vergeet niet dat de 'I’ in MIA staat voor industrie: er mag wel wat geld worden verdiend aan de vrucht van uw artistieke gezwoeg, quoi. Pretendeert die fel gemediatiseerde poll iets anders? Dacht van niet. Betekent dat dat de economische waarde van een muzikant boven zijn artistieke verdienste staat? Staat dat hierboven geschreven, misschien? And get your hand out of my ass.

Het toppunt vond ik de utter bullcrap die de oorsprong van het vermeende probleem bij de muziekredacties van radio’s en kranten legt. Die zouden "te mannelijk” zijn, zoals een niet nader genoemde zangeres van een goeie Belgische band beweerde. Wooow! Hold yer horsey, lassie! Dus: Mannen stemmen op mannen en vrouwen stemmen op vrouwen? Oh, really?

Want inderdaad, zo functioneert een doorsnee muziekredactie, nietwaar? We zijn allemaal blanke, lustig aan ons kruis krabbende mannen die boeren en scheten latend, een blikje Jupiler in onze knuisten, voor de hardste, meest ongeschoren rockers te lande opteren. En zwarten krijgen alleen onze goedkeuring als ze hun halfnaakte bitches bij het zwembad in elkaar slaan. Woehoe! Male! White! Dominance! Yeehaaaw!

Die wereldvreemdheid tart alle verbeelding, maar ze verbaast me niet. Sommige artiesten hebben vaak geen idéé hoe de industrie waarin ze zich staande moeten houden, functioneert. Tiens, hanteert een radiostation seléctiecriteria? Ik dacht dat dat nattevingerwerk was? Of dat het station op zijn minst steekpenningen van de machtigste platenfirma’s krijgt? En tiens, waarom publiceert die krant mijn vijf paragrafen tellende betoog over ProTools niet, terwijl die briljante filosofie toch ten grondslag ligt aan mijn nieuwe meesterwerk?

Kijk, laten we met z’n allen een pintje drinken op het MIA-feestje, om de gemoederen te bedaren. En duimen dat volgend jaar, pakweg, Melanie De Biasio, Tsar B en WWWater muziek maken die een snaar raakt bij de MIA-jury. Als die dames daar tenminste hun zinnen op zouden zetten. Whatever. It's a free world.