Column: Weefwereld

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Eerder deze week verliet ik behoorlijk opgetogen de AB-Club, na een concert waarbij Stikstof en Roméo Elvis vrolijk over elkaar buitelden. De meest swaggy der Brusselaars stonden op een hoopje te viben, één met de groove.
Buiten was het een stuk minder knus. De vrieskou vrat aan mijn kraag en aan mijn gemoed. Op weg naar huis hield Awaken, My Love! van Childish Gambino me warm. Aan 120 per uur over een inktzwarte, met nevel behangen Brusselse Ring. Better by the pound. Aan die snelheid, wanneer wegmarkeringen vervagen en je dronken van vermoeidheid het ongewisse tegemoet raast, verdampt de realiteit. De Lost Highway van David Lynch komt dan dichterbij dan je voor mogelijk acht.

Wat is écht? Wat is een leugen? Het antwoord zou me die nacht worst wezen maar de vraag kwelde me de dagen erop, gelukkig slechts sporadisch. Zijn de hysterische social media-streams waaraan ik me elke dag moet losrukken essentiële ingrediënten om het Hier en Nu anno 2016 ten volle te kunnen vatten? Wat leren we van de waan? Worden we straks ijlend wakker uit de koortsdroom die de swipegeneratie voor ons heeft gefabriceerd? Is het allemaal entertainment? Of wordt ons kordaat een alternatieve realiteit in de strot geschoven die ons een soort virtueel bewustzijn opdringt: losgekoppeld van het dagdagelijkse functioneren, één met de streams, opgesloten in onze safe space, gemuilkorfd met hypnotiserende gelukzaligheid? Voor eeuwig en altijd bevestigd in ons gelijk.

Ik zie televisietalkshows vol product placement. Ze volgen angstvallig de culturele agenda die alle kranten, tijdschriften en radiostations even krampachtig achterna hollen. Ik staar naar een zogenaamd intiem praatprogramma waarin een BV dwaalt door een huis dat het hare niet is. Het is ochtend en ze is ongeschminkt, doet zich slaapdronken voor, strooit met schijnbaar openhartige ontboezemingen. De camera zoomt in op haar rimpels. Maar daar heeft ze haar goedkeuring voor gegeven. Ze blijft een constructie, ook al zegt ze waterogend dat de dood van haar vader haar fundamenten ooit losschroefde en dat ze ’s nachts wakker wordt en niet meer weet wat echt is en wat fake. Slim geveinsde authenticiteit.

Madonna doet alsof ze zichzelf deconstrueert in een nieuw Carpool Karaoke-clipje van talkshowpresentator James Corden. Kanye West keert enigszins herboren terug uit de mentale instelling waar hij zich na een inzinking terug trok…en hij is plots blond. Popartiesten die volgens hun platenfirma te weinig exposure in de media krijgen, scharen zich achter een goed doel. Rick Astley covert ‘Everlong’ van Foo Fighters. Taylor Swift en Zayn (wie?) ontregelen efficiënt de hormonenhuishouding van miljoenen pubers met een duet. The Weeknd brengt opnieuw een liedje met Daft Punk uit dat prompt “het beste popnummer ooit geschreven” wordt genoemd door een muziekwebsite die beter zou moeten weten. Trump valt een vakbondsleider aan op Twitter. Een staatssecretaris die een carrière als straatvechter misliep, verwart zijn blankemannenangsten met een ideologie.

Zijn het de met een zweem fatalisme dooraderde eindejaarsdagen die bovengetekende doen wankelen op de slappe koord tussen echt en vals? Op déze leeftijd nog?
In de staart van mijn tienerjaren dook ik, hongerig naar helderheid, de weefwereld tussen realiteit en twilight zone in, daarbij aangespoord door eerbiedwaardige docenten zoals Dirk Lauwaert. Ik las Pierre Bourdieu en Neil Postman, zocht het einde van de tunnel in de droomduiding van Jung, verdwaalde in het succulente geraaskal van psychonauten zoals Terrence McKenna, verdiepte me in lucide droomtechnieken. Laatstgenoemde vrijetijdsbesteding maakt je diets nu en dan de tastbare werkelijkheid voor waar aan te nemen. Om het verschil met de droomwereld te beklemtonen. Raak dus af en toe een voorwerp aan, met je volle bewustzijn, en vergewis je ervan dat je op dat eigenste moment níet aan het dromen bent maar met de beide voeten in de realiteit staat.
Moet ik misschien wat vaker doen. (“Nee, schat, dat is geen zenuwtic, ik raak mijn laptop gewoon even aan om te checken of hij écht is. Nee, ik heb niet gezopen.” )

Ach, wat loop ik te zeiken. U vindt mij wellicht dit weekend in de Lord Byron. Van zekerheden word je immers niet gelukkig. Dat wist de Lord zelf ook al. Glaasje absint, iemand?