Edito: Schurkenstaat

Als de hoogste magistraat van het land België een schurkenstaat noemt en stakende cipiers op een gewelddadige manier het kabinet van de minister van Justitie binnendringen, dan kan de politieke klasse niet volstaan met het tot de orde roepen van de magistraat, en met een loutere veroordeling van het geweld van de stakers.

Magistraat Jean de Codt is geen mediatieke figuur zoals Luc Hennart, de Franstalige voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg in Brussel, de kwelduivel van de minister van Justitie Koen Geens (CD&V). Hennart heeft een PS-etiket en voor een rechtse regering is het dan ook gemakkelijk om Hennart te beschuldigen van politiek. Jean de Codt echter, die dus voorzitter is van het Hof van Cassatie, heeft zich nog maar één keer in het publiek uitgesproken over de besparingen in Justitie, vandaar dat de naam de Codt tot vorige zaterdag alleen bij insiders een belletje deed rinkelen. De man heeft ook geen bekende politieke kleur. Justitiewatchers zeggen dat hij hooguit een ‘christendemocraat’ kan genoemd worden. Een geestesgenoot van Geens hoogstens, geen revolutionair.

Decodt zegt dat hij niet gaat staken zoals de cipiers, maar hij waarschuwt wel dat hij het beleid met alle mogelijke middelen tot de orde wil roepen als het de rechterlijke macht niet respecteert. En ook dat is nooit gezien. De Codt zegt ook dat België riskeert veroordeeld te worden omdat het zijn gedetineerden op een walgelijke, stinkende manier herbergt.

Als de eerste magistraat van het land zulks zegt dan is de vraag niet meer of hij zijn boekje te buiten gaat of niet, maar luidt de vraag wel hoe is het zo ver kunnen komen.

Dat de cipiers staken tegen de gang van zaken en besparingen is hun goed recht, dat ze het kabinet van Geen kort en klein slaan niet. Maar het zou fout zijn hierop te focussen. Het gaat over gevangenen die in onmenselijke omstandigheden hun straf uitzitten.

De oorzaak van deze crisis ligt niet alleen bij deze regering, ze ligt evenzeer bij de oppositiepartijen SP.A en PS die veel te lang aan de macht geweest zijn en er maar niet toe komen om inhoudelijk oppositie te voeren. Met deze crisis is het nog maar eens duidelijk: als het parlement verzaakt aan zijn meest wezenlijke taak - politieke debatten voeren op het scherpst van de snee - dan verplaatst de politiek zich naar de straat (de cipiers) en de media (Hennart en de Codt). Omdat alle politieke conflicten de voorbije decennia afgekocht zijn, heeft de politiek verleerd om aan politiek te doen. De terugkeer van de politiek, met scherpe rechts-linkse keuzes, is dringend. Maar een schurkenstaat zijn we (nog) niet.