Edito: urgentie

Over het tekort aan capaciteit in het Brussels onderwijs wordt moord en brand geschreeuwd. En terecht. Elk kind heeft recht op degelijk onderwijs.

Maar als het over het bejaardenbeleid in Brussel gaat, is er minder stampei. Nochtans zijn de uitdagingen enorm. Uit een programmastudie van enkele jaren geleden blijkt dat er serieuze gaten zitten in de dienstverlening voor senioren in deze stad. Rusthuizen zijn er genoeg, er zijn er zelfs te veel, maar in de thuiszorg is een grote inhaalbeweging nodig. En dagcentra en serviceflats zijn er veel te weinig.

Zoals professor Verté opmerkt in een interview verder in deze krant komen daar nog een aantal grootstedelijke problemen bij. Heel wat bejaarden leven in armoede en eenzaamheid. De ouderenpopulatie wordt steeds diverser en veel woningen in Brussel zijn onaangepast. Om niet te zeggen veel te duur. En dan zijn er nog de onveiligheid en de steeds complexere mobiliteit.

Bejaarden zo lang mogelijk thuishouden - het ordewoord in de zorg sinds een decennium - zit er bijgevolg voor veel van hen gewoon niet in.

Om een heel andere reden is de urgentie groot. De zesde staatshervorming heeft heel wat bevoegdheden inzake bejaarden naar de gemeenschappen gebracht. In Brussel naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC): hulp aan bejaarden, rusthuizen, zorgverzekering, etcetera.

Dit alles is een kans om hic et nunc de fundamenten te leggen voor een Brussels bejaardenbeleid, misschien zelfs voor een echte ‘Brusselse sociale bescherming’, maar het schept ook gigantische verplichtingen. De GGC mag de zaken niet op zijn beloop laten of de Brusselse bejaarde is de klos.

Een sceptische noot over het welslagen van deze onderneming is op zijn plaats. Een coherent en rechtvaardig bejaardenbeleid voor heel Brussel is een prachtidee, maar het kan er alleen komen in overleg met de andere gemeenschappen. En daar knelt, zoals zo vaak in dit land, het schoentje. Zeker als er asymmetrische regeringen zijn en tegengestelde belangen.

De zesde staatshervorming is daarbij eerder een hindernis dan een hulp. Vlaanderen blijft actief in Brussel, naast de GGC, om een bejaardenbeleid vorm te geven, rusthuizen te bouwen en thuisverpleegsters uit te sturen. Daar kunnen alleen ‘vodden van komen’, zegt het gezond verstand.

De staatshervorming is wat het is en dus zit er maar één ding op. De gemeenschappen, Brussel, Vlaanderen en Wallonië, moeten met elkaar aan tafel. En ze zullen moeten praten, praten, praten. Maar dan wel met het mes op de keel, want de tijd dringt. De Brusselse bejaarde kan én mag het slachtoffer niet worden van een slechte politieke deal.