Edito: Wij tegen zij

Politici moeten tegen meer kunnen dan een gewone sterveling, dat maakt deel uit van het politieke spel. Maar dat er grenzen zijn, valt niet te betwijfelen, ook in deze barre tijden. Dreigbrieven sturen mag niet, ook niet naar een politicus. Dat Emir Kir (PS), burgemeester van Sint-Joost-ten-Node, klacht indient tegen onbekenden na het ontvangen van een dreigbrief is dan ook heel normaal.

Op het gemeentehuis van Sint-Joost kwam een pakje met poeder aan en een brief waarin Kir aangemaand wordt om het land te verlaten en naar zijn ‘vriend Hitler Erdogan’ te trekken. Zoals het hoort werd de antrax-procedure opgestart: het poeder werd spoorslags naar het labo gebracht en de dertien mensen die er contact mee hadden naar het ziekenhuis. Gelukkig is ondertussen gebleken dat het pakje slechts suiker bevatte. Maar in deze mogen de autoriteiten geen risico’s nemen. Kir dient terecht klacht in, ook een dreigbrief met suiker is onaanvaardbaar. Maar met zijn oproep om racisme strenger te bestraffen en een verbindend discours te voeren gaat Kir de mist in.

Kir dient klacht in tegen onbekenden maar gaat er wel van uit dat de man of vrouw die de dreigbrief heeft geschreven geen Turk is. Een autochtone Belg, een zwarte of een Chinees, het kan allemaal. Maar waarom zou de schrijver geen losgeslagen politieke tegenstander zijn? Het is een publiek geheim dat Kir dichter bij de AKP van Erdogan staat dan bij de andere strekkingen die Turkije rijk is. Kir heeft dus niet alleen politieke vrienden binnen de Turkse gemeenschap.

Met zijn verwijzing naar racisme hanteert Kir een moralistisch discours en laat hij de politiek al dan niet bewust opzij. Zijn oproep om een verbindend discours te voeren in plaats van te verdelen sluit hier ogenschijnlijk bij aan. Maar dat is het niet. Misschien heeft Kir zich in een stresssituatie laten gaan, maar zijn veronderstelling dat de dreigbrief racistisch is, duidt op een wij-zij-denken waar hij zogezegd tegen reageert. En de ‘zij’ zijn hier tot nader order alle niet-Turken.

Maar ook mocht de dreigbrief van een politieke tegenstander komen: hij is en blijft onaanvaardbaar. Niemand verdient dreigbrieven. Maar van politici mogen we wel verwachten dat ze geen voorbarige conclusies trekken over onbekende afzenders.