Estafette: Douchedevotie

FM Brussel-presentator Bram Van de Velde heeft het in zijn sportcolumn deze week over de verplichte douche na het zwemmen.

Mijn vriendin neemt haar dromen graag voor werkelijkheid.

Als ik haar illusie dan weer eens doorprik, want zo ben ik wel, druipt de verwondering van haar gezicht.

Zo ook afgelopen weekend. “Hoezo, jullie staan na het zwemmen niet allemaal gezellig samen in jullie blote flieter onder de douche?”

“Neen, dit is België (fans van dit stukje tekst weten dat mijn eega uit het land van pane e prosciutto komt) hier doen we dat anders.”

“Maar dit is toch Noord-Europa, en in Noord-Europa zijn ze toch veel vrijer over lichamelijkheid en naaktheid?”

“In vergelijking met het land waar de paus woont, is dat mogelijk het geval, ja. Maar ik ben nog steeds slechts’ een Belg en geen saunaverslaafde Fin,” probeer ik haar dan uit te leggen.

Gekker nog: het enige zwembad waar mijn douchegezellen wel ooit mijn opperwachtmeester konden begroeten ligt in… Italië. De wereld op zijn kop.

Ik kan eindeloos lang kijken naar zwemmers. Zoveel zwemmers, zoveel stijlen. De toppers klieven door het water en doen het allemaal zo makkelijk lijken. Gelukkig zijn er ook floppers die tegelijk op mijn zenuwen als op mijn lachspieren werken.

De manier waarop ze energie verspillen en met een totaal gebrek aan techniek meer achter- dan voorwaarts gaan is charmant. Ikzelf zit een beetje tussen de twee.

Zoveel zwemmers, zoveel douchers na het zwemmen. Met evenveel wasstijlen. Al even mooi om te zien. Afgelopen weekend was het druk in de lokale zwemkom. Ik moest even wachten aan de douches. Ik had geen haast en nam uitgebreid de tijd om het tafereel even gade te slaan.

Mijn oog viel op een ‘kinderworstelaar’. Vaders (en moeders, maar die hebben hun eigen douche) die zich in bochten wringen om hun kinderen gewassen te krijgen, terwijl die kinderen zelf dat liever niet zien gebeuren.

In dit geval ging het om een Engelstalige vader met drie kinderen. Terwijl hij zijn oudste zoon hielp bij het haren wassen, kloeg de jongste over een volle blaas. Hij sommeerde zijn dochter om met de jongste zoon naar de toiletten te gaan, maar die weigerde omdat het herentoiletten betrof. De vader in kwestie liep rood aan. Geen idee of frustratie of te warm water de oorzaak was.

Dan is er de categorie van de opvallend onopvallende scrotumkrabbers. Die soort houdt eraan zich na het zwemmen grondig te wassen. Daarbij houden ze, naar Belgische gewoonte, hun zwembroek aan. Toch staat hen dat niet in de weg om met hun ene hand hun slip wijd open te houden om er vervolgens met de andere hand in af te dalen en met lange halen hun jongeheer een welverdiende schuimpandoering te geven. In sommige gevallen zodanig intens dat de grens met de openbare zedenschennis wel erg dichtbij komt. Nu, mij niet gelaten. Iedere vent heeft recht op een propere pik.

Ik ontwaarde die zondagmiddag ook de categorie van de ‘spoeler’. De spoeler heeft het niet zo begrepen op openbare douches en ziet het als een noodzakelijk kwaad. Iedereen doet het en ze liggen nu eenmaal tussen het zwembad en de kleedcabines. Ik ben zelf trouwens van het spoelende type. In mijn hoofd leeft de gedachte dat het water dat uit de douchekop komt niet chloorvrijer is dan dat goedje waarin ik tot even daarvoor baantjes in zat te trekken. Ik was me niet echt. Ik spoel me even af, warm ook even op en keer dan huiswaarts voor een echte douche, zonder pottenkijkers.