Gesprekken met Brusselse schrijvers: 'Herinneringen aan zwaar ongeval verwerkt'

Welk boek mag mee op reis? BRUZZ selecteert in 'Reisbagage' deze zomer recente boeken van schrijvers uit Brussel. In de tweede aflevering spreken we schrijver Samy Meziani in de tuin van gemeenschapscentrum Elzenhof over zijn roman 'De vrije man' en Brussel, de stad waar hij een nieuwe start maakte. "Ik ben verliefd op Brussel."

Waarover gaat het boek?

In het boek 'De vrije man' beschrijft Samy Meziani de periode in de aanloop naar het ongeluk waarbij hij tien jaar geleden zijn arm verloor. Thema's die in het boek naar voren komen zijn het opgroeien tussen twee culturen, seksualiteit, uitgaan, drank en drugs maar vooral ook vriendschap. In 'De vrije man' beschrijft Meziani zijn bijzondere relatie met Anna, een vriendin met wie hij een losbandig leven deelde en met wie hij in de auto zat op het moment van het ongeluk, dat alles zou veranderen. Zo werd Meziani plotseling opnieuw afhankelijk van zijn ouders, die hij met andere ogen begon te zien.

Wie is Samy Meziani?

Meziani is geboren en opgegroeid in Gent, in een Algerijns-Berberse gezin dat eerder conservatief was, met allerlei regels en verwachtingen. Meziani is uiteindelijk gaan studeren voor leerkracht. De afgelopen jaren werkte hij als leraar Nederlands en Frans op een middelbare school.

Vijf jaar geleden verhuisde Meziani naar Brussel, de herinneringen aan Gent waren te pijnlijk geworden. Brussel betekende een nieuwe start. Het schrijven begon als uitlaatklep om het ongeluk te verwerken. Toch droomde Meziani er altijd al van om een boek te schrijven. Nu dat uiteindelijk gelukt is, heeft Meziani twee van zijn jongensdromen gerealiseerd: een boek schrijven en leerkracht worden.

Naar Brussel verhuizen betekende niet alleen een afscheid van het Gentse leven, maar ook een terugkeer naar een belangrijke taal uit zijn jeugd: het Frans. Dat bleek een goede keuze: "Ik ben echt verliefd op Brussel. Ik ben opgegroeid met Franse televisie en Franse liedjes en dat krijgt hier voor mij opnieuw een plaats." Wat de toekomst brengt voor Meziani? Hij is gestopt met zijn baan als leerkracht en wil zich gaan richten op sensibilisering over verkeersveiligheid op scholen.

Een passage uit 'De vrije man'

"Ik kon het nooit verdragen om Moeder te zien huilen. Maar als ik een eigen leven wilde leiden, was Moeder kwetsen onvermijdelijk. Door de duizenden verschillen tussen ons kon ik nooit aan haar verwachtingen voldoen. Die afstand voelde ik maar al te goed wanneer Moeder me in het ziekenhuis gezelschap hield. Lege gesprekken vulden de uren die ze met mij spenderen. Haar moederliefde schoof echter alle oordelen aan de kant en bood hulp en troost aan de zoon die ze bijna was verloren. Haar dankbaarheid dat ik er nog was, uitte zich in een uitstekende zorg en liefde die ik me niet meer herinneren van haar gehad te hebben. Kwam dat doordat ik het leven vaak vanzelfsprekend had gevonden en niet genoeg stilstond bij de mogelijkheden van de dood? Of was het omdat ik geen oog meer had voor die moederliefde? Die stond immers ook gelijk aan autoriteit en een strenge opvoeding die ik liever afsloot in ruil voor vrede en eigen identiteit. Maar na mijn ongeluk zie ik het anders. Als 20-jarige spreid je je vleugels en leer je voor jezelf te zorgen, verdwijnen meer naar de achtergrond. Maar die vleugels verloor ik tijdens het ongeval. Ik werd opnieuw onder die van Moeder en Vader genomen. Plots zag ik wat zij allemaal hebben opgeofferd om ons voort te brengen. En wat een ongelooflijk warme vrouw moeder elke dag, onafgebroken, voor mij was. Ze belde me herhaaldelijk wanneer ze niet naast me in het ziekenhuisbed kon liggen, voedde me toen mijn linkerarm nog gebroken was, scheerde ze mijn gezicht, poetste mijn tanden en nam extra vitamientjes mee in het ziekenhuis in de vorm van fruithapjes, toen mijn kaak gebroken was. Ze zorgde er zelf voor dat de smaken van de papjes afwisselen, elke dag opnieuw."