Stadsdichter: een schrijfster, een rapper of misschien een journalist?

Wil de Brusselaar een stadsdichter? Blijkbaar wel. Een post op Facebook van slam poet Lisette Ma Neza kreeg zeer snel zeer veel positieve aandacht. Een eigen poll van BRUZZ toonde dat 70 procent van de deelnemers wel te vinden is voor het idee. Ma Neza: “Ik wil gewoon de stad, de burgers en de poëzie dichter bij elkaar brengen”.

Antwerpen heeft er eentje, Gent heeft een stadsraconteur, Kortijk een letterzetter en ergens in Vlaanderen huppelt er een beekdichter rond. Bovendien hebben we ook een Dichter des Vaderlands, die afwisselt tussen de Vlaamse, Brusselse, Duitse en Waalse gemeenschap. “Dat is geen door de overheid aangeduide officiële rol, maar een initiatief van poëzie-organisaties om burgers meer vertrouwd te maken met dichters uit de verschillende taalgemeenschappen,” aldus Stefaan Goossens, bibliothecaris van het Vlaamse poëziecentrum.

“Een stadsdichter komt eigenlijk van het idee van de troubadours, die het nieuws kwamen verkondigen omdat veel mensen niet konden lezen of schrijven. Om alles beter te onthouden, deden ze dat in rijmvorm, met hier en daar ook wat commentaar op de actualiteit ertussen,” zegt Goossens, “Stads- of plattelandsdichters doen hetzelfde, zij bieden ons een spiegel van onze maatschappij. Dat is een van de essentiële functies van de kunsten: ons een beeld van de werkelijkheid bieden zodat we onszelf beter kunnen begrijpen.”

Nood om gehoord te worden

Bij het poëziecentrum zijn ze dus zeker voorstander: “Niet iedereen heeft thuis dichtbundels staan, een lokaal verankerde dichter is dus ook een belangrijk drempelverlagend initiatief om mensen met poëzie kennis te leren maken. De populariteit van soortgelijke initiatieven kan je ook zien in het licht van onze nood om meer gehoord te worden. De aanstelling van een stadsdichter is vaak een bottom up-initiatief, in sommige dorpen wordt de dorpsdichter soms rechtstreeks verkozen.”

Ma Neza blijft zelf nog wat op de vlakte: “Ik lanceerde het idee gewoon omdat ik het leuk vond. Ik ga de komende dagen wat meer tijd uittrekken om goed na te denken over wat ik hier nog meer over kwijt wil”. Onder haar originele post is de discussie over wie en wat voor iemand die stadspoëet dan moet zijn alvast losgebarsten: tweetalig, voor iedere 19 gemeenten een verschillende keuze, of gewoon afwisselend Vlaams en Franstalig?

“Dat is denk ik niet het belangrijkste,” aldus Ma Neza “zelfs al publiceert die stadspoëet enkel Arabische gedichten, dan vertalen we die toch gewoon. Dat is ook de Brusselse realiteit, iedereen en alle talen en achtergronden door elkaar. Ik wil gewoon de stad, de burgers en de poëzie dichter bij elkaar brengen.” (Lees verder onder de video)

Een collectief van stadsdichters?

Ook Goossens ziet de meerwaarde van de hyperdiverse Brusselse realiteit: “Misschien moet Brussel dan juist een groep dichters aanstellen, zoals het reeds bestaande Brussels Dichterscollectief.” Daar staan ze bij het Dichterscollectief – in 2009 opgericht onder de impuls van Passa Porta met als trekkers David van Reybrouck en Peter Vermeersch - wel achter. De groep komt maandelijks samen, en telt dichters met veel verschillende achtergronden en nationaliteiten onder hun kernleden. “Maar er zijn in Brussel wel veel gelijkaardige groepen zoals ons,” aldus lid Xavier Queipo.

Bij BRUZZ lopen de suggesties alvast binnen: van Geert Van Istendael (overigens lid van het Brussels Dichterscollectief) over Zwangere Guy tot Shilemeza Prins. Een zonderling suggereerde zelfs dat onze eigen journalist Bram Van Renterghem de mantel van de stadsdichter moet opnemen. De meerderheid van de stemmen ging overduidelijk naar Lisette Ma Neza zelf.