You May Also Like : Maxime Garcia Diaz

Met Het is warm in de hivemind presenteert Maxime Garcia Diaz een imposant visioen van de toekomst van de Nederlandstalige poëzie. Eentje die radicaal meerstemmig, meertalig en meerduidig is, graag plukt van het internet en ­laveert tussen taartemoji's, meisjeswoede en onzuiverheid.

“Als dit poëzie kan zijn, wat mag er dan nog allemaal?” was de reactie van een van Maxime Garcia Diaz' meelezers op haar gedicht 'w@vvy'. Die gedachte is ergens te begrijpen, als je om de oren wordt geslagen met hele flarden claustrofobisch Engels, referenties aan de popcultuur, URL's, internetcitaten en verwijzingen naar denkers als Donna Haraway, Theodor Adorno en Courtney “meisje w/ the most cake” Love. Tegelijk is het ook een beetje naast de kwestie. Het voor de C. Buddingh'-prijs genomineerde poëziedebuut Het is warm in de hivemind trekt zo'n verfrissende tochtstreep door het poëzielandschap dat het eigenlijk de poëzie zelf herijkt en de rules gewoon niet meer applyen.

“Ik was aan het spelen, having fun,” vertelt Maxime Garcia Diaz. “Maar ik kon die reactie van mijn meelezer begrijpen. Voor mij voelde het ook niet als een herkenbaar gedicht. Maar was dat erg? Kan een Wikipedia-citaat over een scheikundig element bestaan in een Nederlandstalig gedicht? Leeft een URL nog op papier? Mogen al die roze kleurtjes en taartemoji's wel of is dat too much, hysterisch of aanstellerig? Al die vragen speelden, en tegelijk besefte ik dat dat precies was wat ik wilde.”

WIJ DE TOEKOMST
Het is warm in de hivemind is een weerspannige en opstandige bundel, een revolutie van vele gezichten. Een internet dat alleen op papier had kunnen bestaan, omdat het gulzig die papieren grenzen wil verleggen, gretig wil botsen met wat ogenschijnlijk onwrikbaar vaststaat. Het is een bundel die zich naar een onzuiver, ambigu, radicaal meerstemmig, meertalig en meervoudig lichaam beweegt. Naar een “wij de generatie, wij het politieke collectief, wij de meisjes.” En dat doet vanuit woede, pijn en verdriet, maar ook vanuit “de hang om iets open te rijten.”

In 'Sunshine Cybernetics' staat te lezen: “Adorno schrijft intolerance of ambiguity / is the mark of an authoritarian personality.” In 'Original Innocence' staat dan weer: “kijk, mijn kleine en kinderlijke verzet / tegen een regime van verstaanbaarheid / methodologie van de aasgier // these are my materials, exposed in all their impurity”, aangevuld met een hartjesemoji. “Dat is het dichtst dat deze bundel bij een poëtica komt, ja. Poëzie is in zichzelf altijd politiek en politiek radicaal, omdat ze weigert efficiënt, logisch of rationeel te communiceren en zo de kapitalistische logica ontduikt. Niks moet. Het is een poëziebundel, het is nutteloos.”

“Maar ik wil niet experimenteren om te experimenteren. Als ik in het Engels schrijf, het internet citeer, emoji's gebruik, is dat voor mij een keuze, maakt dat deel uit van wie ik ben. Het reflecteert een ontwikkeling in het Nederlands en in de samenleving. Had dit een Nederlandse bundel kunnen zijn als het merendeel in het Engels was geschreven? En moeten we het eens zijn met het antwoord op die vraag?” vraagt de Nederlandse en Uruguayaanse, die vroeger Harry Potter-fanfictie schreef, in 2019 nog Nederlands kampioene poetryslam werd en zich vandaag aan een young adult fantasyreeks waagt, “met potentieel voor een filmfranchise”, zich af. Nee, doet het versplinterde visioen van Maxime Garcia Diaz vermoeden.

MAXIME GARCIA DIAZ & TJITSKE JANSEN
20/5, 18.00, Dakterras Den Teirling, elsene.bibliotheek.be