Restaurant Zebrano in Molenbeek | Water onder de brug

Zebrano, gehuisd in de oude gebouwen van de Brasserie Whitbread, openbaart zich als een van dé plekken van Molenbeek. Om mateloos van te genieten.

Ongeveer twaalf jaar geleden onderwierpen we Zebrano al eens aan een test. Die lunch viel toen niet helemaal in de smaak: de keuken was maar zozo en de ontvangst deed weinig om dat ten goede te keren. Het was voldoende om te beslissen er niet meer terug te keren. Maar er is intussen heel wat water onder de brug gestroomd, waarop ook het idee dobberde om nog eens een Molenbeeks adres te bezoeken. En aangezien we niet van het rancuneuze type zijn, klopten we nog eens aan bij Rotterdamstraat 47. En wat een goed idee is dat gebleken!

We geven toe dat we niet echt hebben uitgezocht wat er in dat decennium allemaal was veranderd. Waren er nieuwe bazen? Was er een nieuwe chef? Of was alles nog bij het oude? We lieten het voor wat het was. Wat we wel hebben onthouden van deze nieuwe ervaring, is dat het decor nog hetzelfde was. Het gaat nog altijd om dezelfde rechthoekige ruimte – verlengd door een aangenaam terras – die een warme plankenvloer, bakstenen muren en vlakken van het mooie Afrikaanse zebranohout met elkaar verbindt. Het plafond is versierd met een enorm, verguld kader en spots. In het midden brengt een imposante bar structuur in de ruimte. Rondom prijzen opschriften in krijt de dranksuggesties aan, van cocktails en sterke dranken tot lokale artisanale bieren (zoals Hopnuuzel van de nanobrouwerij L’Ermitage).

Daartegenover staat dat de keuken in de verste verte niets meer te maken had met wat we in het verleden kregen voorgeschoteld. Uit de suggesties op het krijtbord kozen wij voor het staartstuk met een crème van morieljes, witte asperges en gnocchi. Voor 28,20 euro koesterden we hoge verwachtingen over de bereiding. En wat we kregen voorgezet, kwam daaraan tegemoet. De portie was genereus: een twintigtal sappige stukjes gevogelte gingen vergezeld van een verrukkelijke, dikke saus met toetsen van laurier en witte wijn, waarin niet te zuinig werd omgesprongen met de morieljes. De chef had bovendien het uitstekende idee om als groentetoets spinazie toe te voegen, op smaak gebracht met look. Als gnocchi ten slotte, kregen we een soort wafeltje van aardappelen, dat textuur gaf aan het geheel.

28,20 euro voor een hoofdgerecht is best duur, maar als het zo goed en copieus is als hier, heb je voor het overige niets meer nodig. Zelfs zonder voorgerecht of dessert ga je hier vrolijk van tafel..