Bob De Moor, de hard werkende rechterhand van Hergé

Laat de scheepshoorn loeien! In het Belgisch Stripcentrum start een tentoonstelling rond Bob De Moor (1925-1992). Hij was de rechterhand van perfectionist Hergé én tekende een oeuvre bij elkaar dat alleen kwantitatief bescheiden kan genoemd worden. De expo focust op De Moors zwak voor de lokroep van de zee, majestueuze boten en andere zeemansverhalen. Agenda zocht tekenaar en zoon Johan De Moor op.

"Je kan niet zeggen dat Bob ne contemplatieve was maar mijn vader kon toch uren naar de zee staren. Als klein manneke was hij al gefascineerd door de boten in de haven van Antwerpen. Dat leren enkele kindertekeningen. Toen al kon hij perfect de golf tekenen die aan een grootse boot voorafgaat. De zee en de boten zaten altijd in zijn hoofd. Wie deed wat op een driemaster? Daar las hij graag over, en daar vertelde hij graag over. Soms werd het vertellen zagen," zegt Johan De Moor in een atelier dat meer weg heeft van een schatkamer dan van een werkruimte.

Hij vindt het een goed idee van het Stripmuseum om de zee als rode draad te gebruiken voor een tentoonstelling rond het werk van zijn vader. Het zeeverlangen blijkt vooral uit Cori, de scheepsjongen, een gewéldige reeks rond een scheepsjongen die met de Vereenigde Oostindische Compagnie vaart die de Nederlanden hun Gouden Eeuw bezorgde. "Toen Kuifje hem niet meer in beslag nam, vroeg Casterman hem zijn droom te realiseren. Dat bleek dan Cori, de scheepsjongen te zijn. Hij had in de jaren 1950 al een avontuur getekend maar dat was nooit als album verschenen. Er zijn maar zes boeken. Er was nog zoveel te vertellen."

Een plezante, vrolijke klare lijn
"Is Cori, de scheepsjongen nu realistisch? Niet helemaal. Het is fijn getekend maar een realistische tekenaar gaat nog veel fijner tekenen en het fotografische opzoeken. De fameuze (knarsetandt) 'klare lijn' geeft een dikte aan de realiteit en dat maakt dat je kunt ademen. Het is een plezante, vrolijke klare lijn. De kleuren blijven plat, er is weinig schaduw en reliëf. 'Ik teken liever in zwart-wit,' zei hij. Bob dacht niet in functie van kleur. Net als Hergé. Het licht komt van nergens. Er is geen effect. In dat opzicht waren het kinderen van hun tijd. Nu is het de normaalste zaak om met kleuren en lichtinval te spelen. Bob was ook een kind van het avontuurlijke beeldverhaal.

Net als bij Hergé was een beeldverhaal gebaseerd op een plot: er moest iets gezocht worden en daar kwamen dan allerlei personages bij. Vergeet ook de impact van de weekbladen niet. Men probeerde de mannekes wekelijks te amuseren. Bob, Hergé, Jacobs, Martin, heel die bende was feuilletonesk aan het tekenen. Destijds kwam het niet in die mannen op om te tekenen zoals Hugo Pratt in Corto Maltese. Vier bladzijden niets zeggen, dat was voor Bob ondenkbaar."

De zee laat ook toe om ander werk van Bob De Moor te belichten. "We vinden de zee ook terug in Kuifje en in documentatie. De tentoonstelling is er voor een breed publiek maar ik vermoed dat ook heel wat tekenaars er wat aan zullen hebben. Het is geen Pirates of the Caribbean. Bob kon boten tekenen. Zoals ze in schoon Vlaams zeggen: ça a de la gueûle."

Hergé
"De stichting Hergé was meteen bereid om platen uit Cokes in voorraad uit te lenen. Ter voorbereiding van dat album van Kuifje zijn Bob en Hergé in 1956 met de pakketboot Koningin Astrid naar Göteborg gevaren. Geen biografie die de reis overslaat. Dat is een beetje overroepen. Die reis was een normale gang van zaken. Het komt vandaag niet in de krant als een tekenaar en een scenarist samen een stad bezoeken met het oog op een album. Maar bon, die reis heeft de saveur van avontuur. En de 35-jarige samenwerking tussen Bob en Hergé blijft tot de verbeelding spreken."

"Het begon met de vraag van Hergé om De leeuw van Vlaanderen te tekenen voor het weekblad Kuifje. De stijl van Bob en zijn efficiëntie bevielen hem zeer. Hergé vroeg mijn vader om in zijn studio te werken. Bob vond dat een fantastische opportuniteit. Ook al had hij zelf een reeks of zeven (!) voor de kranten lopen. Er was ook een praktische reden: Bob was niet graag zelfstandig. Hij aanvaardde het aanbod met open armen. Ik denk niet dat hij besefte dat hij tot 1986 voor de studio zou blijven werken."

"Mensen zeggen dat hij in de schaduw van Hergé staat. Hergé was de baas. Hij betaalde. Maar die twee hadden een goede verstandhouding. Anders hou je zo'n samenwerking geen 35 jaar vol. Vergeleken met Tibet, Marc Sleen of andere zelfstandigen is zijn productie maar matig. Toch is Bob De Moor even bekend als degenen die honderd albums getekend hebben. Onze vader, want ik spreek ook uit naam van mijn broers en mijn zus, heeft zijn bekendheid te danken aan zijn persoon, aan de entiteit Bob De Moor. Dat is komiek. Cori, de scheepsjongen, heeft goed verkocht maar je kunt niet zeggen dat men er mee dweept. We spreken hier niet over Titeuf of Corto Maltese. Finaal zal Bob de geschiedenis ingaan dankzij zijn werk voor Hergé."

"Ik denk dat mijn vader trots was op wat hij bereikt had. Hij heeft zich nooit in de plaats gesteld van Hergé en zag zich niet als opvolger. Maar, potverdomme, van Raket naar de maan tot Kuifje en de Picaro's heeft hij véél bijgebracht. Kuifje en de Picaro's was geen hoogvlieger, dat is algemeen geweten. Maar de rest? Pas si mal, hein?"

openingstijden: dinsdag > zondag van 10.00 > 18.00 uur