127 Hours

Het moet heerlijk zijn om de ontzagwekkende Blue John Canyon in Utah te verkennen. In april 2003 ging Aron Ralston er zich uitleven, op zijn eentje en zonder dat iemand op de hoogte was. Die roekeloosheid kwam hem duur te staan.

De ervaren sportieveling viel in een kloof waarbij zijn rechterarm gekneld raakte tussen wand en rotsblok. Vijf volle dagen overleefde hij op niet veel meer dan een paar koekjes en wat water. Hij had al een paar deliriums achter de rug toen hij erin slaagde met een waardeloos mes zijn arm te amputeren. Nogal wiedes dat Ralstons overlevingsstrijd materiaal is voor een spannend boek. Maar bij een verfilming had ik toch zo mijn twijfels.

De 127 uur van iemand die niet vooruit of achteruit kan? Scepsis is onterecht. Regisseur Danny Boyle (28 days later..., Slumdog Millionaire) en zijn geweldige ploeg passen voor ellenlange, claustrofobische opnames die je laten voelen hoe traag de seconden gaan. Ze kiezen resoluut voor het grootst mogelijke entertainment zonder de waarheid geweld aan te doen. Flashbacks, visioenen, herinneringen aan mama en papa of het lief dat hij zomaar liet lopen, een vinnige montage, sterke beelden, goeie muziek: alles wordt uit de kast gehaald. Ook acteur James Franco doet het goed en zo geschiedt een klein wonder: zelfs al loop je niet hoog op met beoefenaars van extreme sporten die zich in de nesten werken en weet je hoe het afloopt, toch leef je helemaal mee met Ralston. Hevig.