Almodóvar kruipt onderhuids in 'La piel que habito'

Pedro Almodóvar greep ook dit jaar naast de Gouden Palm. Het is een vervelende gewoonte geworden. 'La piel que habito' heeft misschien niet de emotionele impact van 'Todo sobre mi madre' en 'Hable con ella.' Maar moet dat? Almodóvar kruipt onderhuids in een piekfijn melodrama noir zoals alleen hij ze weet te verzinnen.

Veel zin heeft het niet om de nieuwe film van Pedro Almodóvar na te vertellen. De uitzinnige situaties, excentrieke personages en absurde wendingen houden pas
steek als je La piel que habito gezien hebt. Niet in het minst omdat de sensatie en het groteske voor een deel getemperd worden door de vorm. In zijn afgezonderde paleis houdt een gerenommeerde plastisch chirurg een sensuele vrouw gevangen. Ze doet aan extreme yoga en lijkt zich bij de situatie te hebben neergelegd. Ze draagt een pak als was het een tweede huid.

Verkrachting, geestesziekten, obsessies, verregaande wraakneming, levensdrift en onvoorstelbare overlevingstechnieken, ziekelijke medische wetenschap en de seksoperatie van het jaar passeren de revue. Geen alledaagse kost, spreek gerust over onnoemelijke wreedheden, maar de beelden provoceren nauwelijks. Almodóvar houdt het op een uiterst verfijnde en onderkoelde stijl waarbij niets aan het toeval wordt overgelaten. Elke beweging, elke overgang is uitgekiend. Die controle is bijna griezelig.

De film is gebaseerd op Mygale, een roman noir van de in 2009 overleden Franse schrijver Thierry Jonquet. Het verhaal deed Almodóvar denken aan Luis Buñuel,
Alfred Hitchcock en Fritz Lang. Ook de popesthetiek van de Hammer-horror en de meest psychedelische en kitscherige gialli, de Italiaanse genrefilms van Dario Argento, Mario Bava en Umberto Lenzi, schoten hem te binnen. Les yeux sans visage van Georges Franju is een evidente referentie. "Na een analyse van al die referenties, besefte ik dat geen enkele echt voldeed aan mijn wensen. Daarom besloot ik mijn eigen weg te gaan en mijn intuïtie te volgen. Uiteindelijk heb ik het altijd zo gedaan. Door me te bevrijden van de schaduw van de meester van de genrefilm - om de eenvoudige reden dat ik niet weet tot welk genre de film behoort - en door te verzaken aan mijn eigen cinematografische herinneringen werd één ding duidelijk: de wijze van vertellen moest streng en sober zijn, ontdaan van visuele retoriek en in geen geval goor, ook al kun je je inbeelden dat er in de ellipsen veel bloed is gevloeid," lichtte Almodóvar toe in Cannes.

Een ontsporende frankenstein
Toch herken je ook veel van de vroegere in de nieuwe Almodóvar. Antonio Banderas bijvoorbeeld, die de ontsporende frankenstein speelt. De Hollywoodster heeft zijn carrière te danken aan Almodóvar, die hem spotte toen hij nog een figurant was in het theater. Banderas speelde de man in meerdere vroege Almodóvars. Hij schitterde onder meer als de jonge beschermeling van een moegestreden stierenvechter met een voorkeur voor snuffmovies in Matador (1986), een zwarte komedie die seksueel genot linkt aan de dood. Ook het thema ligt in het verlengde van eerdere obsessies van Almodóvar. Een mens krijgt ongevraagd een extreme make-over, inclusief een nieuw geslacht en een volledig nieuw lichaam, en toch slaagt hij er ergens nog in zichzelf te zijn. Identiteit gaat voorbij het vlees. Wat vanbinnen zit, kan niemand controleren. Het verwijt dat Almodóvar voor een mooie verpakking zorgt, maar inhoudelijk niets te zeggen heeft, is er met La piel que habito wéér een stuk idioter op geworden.

La piel que habito
In de zalen vanaf 17/8