Año bisiesto, Michael Rowe over de hunker naar contact

Tussen miljoenen andere stedelingen wonen maar je flat bijna niet verlaten. Versmachten in existentiële eenzaamheid en problematische vervreemding maar niet willen dat iemand het ziet. Hunkerend naar menselijk contact je storten op rauwe, sadomasochistische seks. Met een meedogenloze film won Michael Rowe in Cannes de Caméra d'or voor het beste debuut.

Año bisiesto is het portret van Laura, een zwaar vereenzaamde, diep ongelukkige 25-jarige journaliste uit Mexico City. Een intense, sadomasochistische relatie met ene Arturo is haar laatste strohalm. De film is bikkelhard en niet alleen door de expliciete seksscènes. Maar de uitzonderlijke overgave van actrice Monica del Carmen geeft je de kracht om naar de wanhoopskreet te luisteren. De naar Mexico verhuisde Australische regisseur Rowe spreekt dat niet tegen.

"Toen Monica del Carmen auditie deed, rolden de tranen over mijn wangen. Ik moest even de kamer verlaten. Zo goed was ze. De producers hebben nog lichte dwang uitgeoefend om een actrice te zoeken die er op een poster beter uitziet. Ze wilden een grotere naam. Monica del Carmen had voornamelijk jeugdtheater gedaan, politiek undergroundtheater en speelde mee in Babel van Iñárritu. Zonder haar was er van Año bisiesto niet veel in huis gekomen. We begrijpen elkaar héél erg goed. We hebben twee maanden lang elke komma van het script doorgenomen, elk gevoel geanalyseerd."

Wat drukt die extreme seks uit?
Michael Rowe: De eenzaamheid van de mens en de gevolgen van die eenzaamheid tonen, is hard werk. Film is actie. Sommige soorten eenzaamheid kunnen zo worden opgelost: zorg er gewoon voor dat je wat mensen rond je hebt. Andere vormen van eenzaamheid gaan veel dieper. Die eenzaamheid raakt je ziel en schud je niet zomaar van je af. Laura had ook een kerkbeweging kunnen vervoegen maar dat lijkt me oppervlakkig. De diepste en meest persoonlijke activiteit en het hoogste niveau van fysieke menselijke verbintenis is seks.

Speelt de grootstad een nefaste rol?
Rowe: De grootstad is de ideale context voor dit verhaal. Dat hoeft Mexico City niet te zijn. Je kunt dit verhaal ook in Brussel of Sidney situeren. De steden zijn overbevolkt. Spuw door het raam en je raakt iemand in het gezicht en toch voel je je mogelijk verschrikkelijk alleen. Er is een dramatische spanning tussen de aanwezigheid van miljoenen mensen en de mens die niet in staat is om met iemand contact te hebben.

Dan heb ik uw film helemaal verkeerd gelezen. Ik dacht dat u het specifiek over de Mexicaanse samenleving had.
Rowe: Het racisme en het seksuele machtsspel creëren een interessante Mexicaanse subtekst. De film zal veel Mexicanen in het verkeerde keelgat schieten. Het debat zal gaan over de seksscènes en het geweld, niet over wat ik wil zeggen over eenzaamheid en de Mexicaanse samenleving.

De film- en tv-wereld zweert bij actrices met een Europese look. Tijdens de casting liepen de lange, gebeeldhouwde, graatmagere, bleekhuidige actrices met blauwe ogen en blonde haren elkaar voor de voeten. Zo ziet 0,005 procent van de Mexicaanse bevolking eruit. Daar raak ik van buiten mijn zinnen. De vooroordelen tegen het lokale fenotype tieren welig. Iedereen wil er Europees uitzien. Het schoonheidsideaal is tegenovergesteld aan hoe zowat iedereen eruitziet. Hoe donkerder je huid, hoe minder aantrekkelijk je bent. Al ben je beeldschoon.

:: Año bisiesto, MX, 2010, dir.: Michael Rowe, act.: Monica del Carmen, Gustavo Sánchez Parra, 95 min. Arenberg