Arenberg verwelkomt La Quinzaine des Réalisateurs

Wat doet een stuk over La Quinzaine des Réalisateurs in Agenda? Dat filmfestival is toch al meer dan een maand voorbij? En zelfs de grootste voorstanders van de uitbreiding van Brussel vinden Cannes een paar kilometer te ver. Wel, sinds 2009 heeft Cinéma Arenberg de gewoonte om de week voor het Écran Total-geweld losbarst, de Quinzaine te hernemen.

La Quinzaine des Réalisateurs is een voortvloeisel van mei 1968. Het filmfestival wordt parallel met het Festival van Cannes georganiseerd en legt zich toe op het ontdekken van jonge auteurs en het vieren van erkende regisseurs. In tegenstelling tot het festival van Cannes strijden de films niet voor prijzen.

De lijst van regisseurs die het festival (mee) openbaarde is imposant: Werner Herzog, Rainer Werner Fassbinder, Martin Scorsese, Ken Loach, Jim Jarmusch, Michael Haneke, onze Chantal Akerman en de broers Dardenne.

Editie 2011 zal de annalen niet ingaan als een grand cru. Hoogstens als het jaar van de Belgen. Het festival begon en eindigde met een Belgische film en halverwege was er de vertoning van Blue bird. De tweede film van Gust Van den Berghe, zo uniek en beeldend als Little baby Jesus of Flandr, zal helaas niet vertoond worden.

Cinéma Arenberg herneemt dit jaar maar de helft van het programma (met overwegend Franse ondertitels). Blue bird is net als het gros van jaargang 2011 van de Quinzaine een digitale film en Cinéma Arenberg is slechts uitgerust om 35 mm te projecteren. Het maakt pijnlijk duidelijk dat het vijf voor twaalf is voor de Brusselse bioscopen met een cinefiel aanbod. De digitale film is pellicule aan het wegblazen. Bioscopen die op korte termijn het geld niet vinden voor een digitale uitrusting, zetten zichzelf buitenspel.

De Belgen
Maar genoeg gesomberd, terug naar de negen buitenlandse en twee Belgische films die wel hernomen worden.

La fée is de derde film van Fiona Gordon en Dominique Abel, een koppel clowns uit Anderlecht dat zich voor de regie laat bijstaan door Bruno Romy. Ze blijven zweren bij een artisanale mix van burleske achtervolgingen, fysieke humor, acrobatie, mime, slapstick, dans en een vleug poëzie. Veel concurrentie is er niet in dat register. Omdat ze meer ervaring hebben, het tempo van de film wat meer in het oog gehouden hebben en dit keer wel op de proppen komen met een verhaal is La fée stukken beter dan L'iceberg en Rumba.

Ook Bouli Lanners heeft zichzelf overtroffen met zijn derde langspeelfilm. Dat hij een schildersoog heeft voor sterke beelden was duidelijk na Ultranova en werd bevestigd door Eldorado. Met Les géants, Huckleberry Finn in Wallonië, heeft hij voor het eerst een verhaal dat niet alleen verbaast, maar ook ontroert. Drie kinderen staan er tijdens een warme zomer alleen voor en zijn niet te beroerd om een stap in de wereld te zetten. Daar horen stommiteiten bij en pijnlijk verkeerde inschattingen, maar ondertussen bijten ze wel in het leven met appetijt en moed die je alleen maar bewonderen kunt.

De grote naam
De Quinzaine probeert de grote namen van morgen te lanceren, maar kan het niet laten om zo af en toe ook zelf een regisseur uit te nodigen die al naam heeft gemaakt. In 2009 was dat Francis Ford Coppola, dit jaar was dat André Téchiné. Zijn Impardonnables is een adaptatie van een roman van Philippe Djian over een schrijver die in Venetië rust zoekt om te kunnen schrijven, maar de liefde vindt en alle onrust die daarmee gepaard gaat. Op de film valt niet veel aan te merken maar hij is niet zo meeslepend en geweldig goed verteld als Les témoins of La fille du RER.

O abismo prateado (La falaise argentée) is de nieuwste van de Braziliaan Karim Aïnouz (Madame Satã) en schetst de wanhopige nacht van een tandarts die door haar echtgenoot verlaten is. "Ik heb al meerdere films gedraaid over het thema van de scheiding of met een vrouw als centraal personage. Daarom heb ik even geaarzeld om aan O abismo prateado te beginnen. Maar ik kon het niet laten. Ik kom zelf uit een gebroken gezin. Dat zit in mijn DNA," bekende Aïnouz tijdens ons gesprek in Cannes.

Zijn film laat een Rio de Janeiro zien dat grondig verschilt van het Rio in films over de favela's, maar ook van het Rio dat de toerismebureaus promoten. "Ik hou niet van Rio. Ik kom er niet vandaan. Het stoort me dat alle films en telenovela's zich daar afspelen. Rio is als een vrouw uit de reclame: mooi en sensueel, maar is ze wel echt? Die stad maakt me droevig. Er heerst - of heerste, want de voorbije maanden onderging de stad een metamorfose - een sfeer van verlatenheid. Dat past zeer goed bij mijn hoofdpersonage."

De nieuwe namen
Alle tot nog toe genoemde films komen later op het jaar in roulatie. De cinefiele avonturier met weinig tijd kiest beter voor een van de films die nog geen Belgische verdeler kon overtuigen.

In En ville filmen Valérie Mréjen en Bertrand Schefer de amoureuze vriendschap tussen een zestienjarige uit een provinciestadje en een fotograaf uit Parijs die de veertig voorbij is. De relatie zet beide levens op zijn kop. "Het verhaal kwam later. Eerst was er de goesting om het over de adolescentie te hebben en de scharnierperiode op je veertigste: periodes waarin je je vragen stelt en het leven kan overhellen," vertelde Mréjen ons in Cannes. "Onze twee hoofdrolspelers, Stanislas Merhar en Lola Créton, weten de kwetsbaarheid en de melancholie van de personages goed te vatten, terwijl ze tegelijkertijd ruimte laten voor een cynische afstandelijkheid en een vorm van humor die ons bevalt. Wellicht is zwarte humor een betere omschrijving dan cynisme."

Een beloftevol debuut is The other side of sleep van de Ierse Rebecca Daly. Een jonge, eenzame, slaapwandelende arbeidster wordt midden in het bos wakker naast het lichaam van een jonge, vermoorde vrouw. Arlene heeft het trauma van de moord op haar moeder nooit helemaal verwerkt. Droom en werkelijkheid vloeien in elkaar over. In Alice Rohrwachers Corpo celeste heeft de dertienjarige Marta het niet gemakkelijk om haar weg te vinden. Ze is een nieuweling in een armoedig kustdorpje in Calabrië en is op de kerk aangewezen voor wat sociaal contact. Tijdens de voorbereiding op haar plechtige communie wordt ze geconfronteerd met de katholieke moraal en hypocrisie. Ondertussen leert ze veel belangrijkere zaken zoals voor zichzelf opkomen en niet bang zijn van je lichamelijkheid.

La Quinzaine des Réalisateurs kende geen topjaar, maar dat neemt niet weg dat er opnieuw heel wat interessant werk te zien was van regisseurs uit alle uithoeken van de wereld met de ambitie om persoonlijke, krachtige films te maken zonder (veel) commerciële toegevingen te doen. De nieuwe Jarmusch, Haneke of Dardenne reveleert het festival volgend jaar wel.

uur: 19.15 & 21.30 uur