Barney’s version

Barney rookt dikke sigaren, kan zuipen als de beste, is niet in staat om zijn sarcasme voor zich te houden en is in de grond hopeloos romantisch. Wat een fantastisch personage. Visueel mist de film echter panache.

Hij rookt dikke sigaren, kan zuipen als de beste en aarzelt niet om op zijn tweede huwelijksfeest de vrouw van zijn leven het hof te maken. En die vrouw van zijn leven is niet degene die op dat moment een bruidsjurk draagt. Maar de belangrijkste oorzaak van onze goesting om ons een stuk in de kraag te drinken met tv-producer Barney Panofsky is zijn onvermogen om zijn sarcasme voor zich te houden. Hij zegt wat hij denkt en hij zegt het met aplomb, gevoel voor taal en bijtende spot. Achter de grofgebekte verschuilt zich een romanticus. Wat een kerel. Maar breng daar maar eens je leven mee door. Het engelengeduld van zijn derde vrouw Miriam valt niet te verklaren. Het kleurrijke personage geeft Paul Giamatti de kans om de show te stelen. Dustin Hoffman maakt ook een goede beurt als de loyale vader, een eersteklas levensgenieter. Aan de acteurs ligt het niet dat deze verfilming van een bestseller van de Canadees Mordecai Richler niet helemaal aan de verwachtingen voldoet. Ik vermoed dat het regisseur Richard J. Lewis aan visuele ideeën ontbreekt. De constructie waarbij een oud geworden Barney terugblikt op zijn leven, verontwaardigd dat hij van de moord op een vriend wordt verdacht en geplaagd door alzheimer, werkt alvast niet. Barney's version is een grappige film, maar hij had wat meer panache kunnen gebruiken. Wat meer Barney.

Te zien in Aventure, Kinepolis en Le Stockel