Biutiful

Eén ding weten we zeker: zonder de adembenemende vertolking van Javier Bardem was Biutiful op zijn bek gegaan. Hij speelt een ten dode opgeschreven Barcelonees die ondanks alle ellende, fouten en vergissingen een ultieme poging doet om zijn ziel te redden. Half schurk, half engel kijkt hij de dood in de ogen en wil snel nog voor een paar lichtpunten zorgen in een wereld die er zelf ook niet al te goed aan toe is.

Nog meer dan 21 grams en Babel verdeelt Iñárritu's nieuwe film de gelederen: wat de ene erg aangrijpend vindt, noemt de andere loodzwaar en manipulatief. Nu wil ik graag voor u trancheren, maar de waarheid is dat ik zelf hopeloos verdeeld ben.

Iñárritu doet geen half werk, hij legt telkens weer de Grote Thema's op zijn bord en neemt de kijker resoluut mee op sleeptouw. Er is nauwelijks ruimte voor een eigen kijk. Een conflict ontstaat wanneer je het onmogelijk nog eens kunt zijn met de weg die de manipulator kiest. Een volledige groep de dood injagen, daarop inzoomen om de gebeurtenis vervolgens vrijwel te negeren? Mij stoot het af. Iñárritu heeft ook de pathos niet altijd onder controle en soms vraag je je af of hij niet te ijverig met miserie boetseert. Anderzijds is het net teugelloosheid die maakt dat volledige films of stukken film je zo diep kunnen raken. "Intimiteit is de nieuwe punk," riep Iñárritu op het Festival van Cannes.