Brussels Film Festival: staalkaart van de Europese film

EK of geen EK, het Brussels Film Festival staat te popelen om het Flageygebouw en het Flageyplein onder te dompelen in een zomers filmbad. Conform de traditie toont het een staalkaart van de Europese film en wordt er niet op een feestje meer of minder gekeken. Wij selecteerden zeven films en evenementen.

1. LOF DER ZOTHEID
Het zomerse filmfestival trapt af met La pazza gioia, een vibrerende, bitterzoete Italiaanse film.

Regisseur Paolo Virzì combineert in felle kleuren Toscaanse levenskunst en ongebreidelde levenslust met de vrijheidsdrang van Thelma & Louise en de problematiek van One flew over the cuckoo's nest. Ervaren rot Valeria Bruni Tedeschi en revelatie Micaela Ramazzotti mogen alle remmen losgooien als een duo dat wegloopt uit een (prima) instelling voor vrouwen met een mentale stoornis. Ze hebben genoeg problemen (bipolariteit, mythomanie, dwangstoornissen, onverwerkte trauma's, zelfmoordneigingen en verslavingen) voor twaalf weekendfilms, maar het energieke, onvoorspelbare La pazza gioia problematiseert en jankt niet.

2. EMBEDDED WITH MADONNA
Geen wereldtournee van Madonna sprak meer tot de verbeelding dan de Blond Ambition Tour in 1990. Deels omdat de politie in Canada en het Vaticaan haar seksuele poses, gecombineerd met religieuze symbolen, niet pikte. Deels omdat hits als ‘Like a prayer’ en ‘Express yourself’ nog vers waren en zeven jonge mannen (waaronder de Belg Salim) dansten alsof het hun lust en hun leven was. De zeer succesvolle documentaire In bed with Madonna maakte van de jongens iconen van de homo-emancipatie en seksuele zelfexpressie. De Nederlandse documentaire Strike a pose zoekt hen zoveel jaar later op en brengt een verrassend intiem en onthullend verhaal. De dansers waren lang niet zo zelfzeker en schaamteloos als moest van de Queen of Pop. Na de faam kwam de val. Ze kunnen er ondertussen mee lachen.

3. TO BEDOS OR NOT TO BEDOS
In Théâtre 140 wijdt het Brussels Film Festival een hommage aan Guy Bedos. Vooral bij Franstaligen doet hij een bel rinkelen.

Bedos kreeg zijn eerste filmrollen in de jaren 1950 van illuster volk als Marcel Carné en Jean Renoir, maar breekt pas in de jaren 1970 door met vertolkingen in twee films van Yves Robert: Un éléphant, ça trompe énormément en Nous irons tous au paradis. Daarin speelt hij een pied-noir en dokter die zich moet bekommeren om zijn opdringerige joodse moeder. De Fransman die uitkwam voor zijn engagement en linkse ideeën speelde in een veertigtal films mee, maar viel vooral op als habitué van theaters en musichalls. Bedos heeft de goede gewoonte om nooit een blad voor de mond te nemen en de klasse om dat met een kwinkslag te doen.

4. DE WEINIG EEUWIGE JEUGD
Dat het Griekenland politiek, economisch en sociaal niet voor de wind gaat, belet niet dat er meerdere straffe filmregisseurs zijn opgestaan. Na Yorgos Lanthimos (Alps, The lobster) en Athina Rachel Tsangari (Attenberg) zijn de ogen gericht op regisseur en scenarist Argyris Papadimitropoulos. In het naar verluidt ongemakkelijk makende Suntan voert hij een gedeprimeerde, dik geworden veertiger op met een dokterskabinet op een van de idyllische eilanden die tot Cycladen gerekend worden. In de winter is er geen zier te beleven, in de zomer stromen vanuit de hele wereld jongeren toe die zin hebben in een overdaad aan zon, zee, drank en seks. De arme dokter laat zich verleiden om mee jong te doen, maar raakt vervaarlijk geobsedeerd door de negentienjarige Anna.

5. EERHERSTEL VOOR ERDMANN?
Toni Erdmann is de grote favoriet om de Golden Iris Award te winnen, waarmee Brussel de beste film in competitie aanduidt. Maar de favoriet haalt het niet altijd.

Geen filmjournalist kon zich op het voorbije festival van Cannes voorstellen dat deze verrassende, grimmige komedie van de Duitse Maren Ade buiten de prijzen zou vallen en toch gebeurde dat. Toni Erdmann is een muziekleraar met de onhebbelijke dwang om altijd en overal grapjes te maken en poetsen te bakken. Door daar nog verder in te gaan dan gewoonlijk wil hij, behoorlijk onbeholpen, zijn dochter helpen. Die is het lachen volledig verleerd. Ze bekleedt een topfunctie in een Duits bedrijf dat vanuit Boekarest een grote slag wil slaan en heeft niet door hoe lachwekkend het er in haar wereld soms toegaat.

6. BOULIMIE
Met gratis bij te wonen openluchtvoorstellingen op het Heilig-Kruisplein krikt het Brussels Film Festival zijn bezoekcijfers op, geeft het een boost aan de zomersfeer en steunt het de inlandse cinema. Op het programma staan namelijk uitsluitend Belgische (co)producties. Deze zomer is het de grote Bouli Lanners-show.

Hij flankeert Bevergemnaar Wim Willaert in Je suis mort mais j’ai des amis, een “kolderieke rock-’n-roll roadmovie à la belge”. In Tous les chats sont gris, de debuutfilm van Savina Dellicour, speelt hij een privédetective die een Brusselse adolescente helpt met de zoektocht naar haar biologische vader. Met Les premiers, les derniers leverde hij begin dit jaar een verzorgde western/roadmovie af met Bijbelse personages en een humanistische boodschap. Voor wie geen Bouli lust, is er onder meer de Flemish noir D’Ardennen of het heerlijk apocriefe Le tout Nouveau Testament van Jaco Van Dormael.

7. LE MONDE ENTIER EST UN CASTUS
Het Brussels Film Festival probeert zich te onderscheiden door resoluut voor de Europese film te kiezen, maar scoorde de voorbije jaren vooral met filmconcerten. Meer bepaald waren de concerten van Tindersticks en Chromatics geweldige ervaringen. Dit jaren rekenen ze voor een memorabele avond op drie Belgische bands. Van de jonge muzikant en acteur Mustii mogen we elektropop verwachten. De veelzijdige, onvolprezen Kris Dane laat zich voor zijn optreden inspireren door Paris, Texas, de bekende roadmovie van Wim Wenders. In Castus vinden we muzikanten terug uit Girls In Hawaii en de band van Françoiz Breut. Hun muziek wordt als filmisch omschreven. Castus werkt samen met een videomaker die maandenlang het immer beweeglijke Brussel filmde in al zijn facetten.

BRUSSELS FILM FESTIVAL
17 > 24/6, Flagey, Cinematek & Théâtre 140, www.brusselsfilmfestival.be